İnanılacak gibi değil... Tarih boyunca kendileri gibi olmayanları, kendilerinden farklı inananları horlayan ve daha ötesi katleden Batı, bir anda vicdan sahibi oldu. Bu vicdan salgısına son örnek Kanada'dan verilebilir.

Trudeau zor durumda
Ülkesinde seçim kararı açıklayan ve seçim kampanyasına çıkan Kanada Başbakanı Justin Trudeau çok zor durumdaymış. Çünklü Trudeau'nun Aladdin kostümlü skandal fotoğrafının ortaya çıkmasından saatler sonra, Trudeau'nun lise yıllarında Afro-Amerikalı şarkıcı kostümü giydiği ve yine suratını siyaha boyadığı başka fotoğrafı da ortaya çıktı. Söz konusu fotoğrafta Justin Trudeau lise yıllarında katıldığı bir yetenek yarışmasında Day-O adlı şarkıyı söylerken görülüyormuş.

Arap geceleri
Kanada'nın Vancouver kentinde yer alan West Point Grey Academy'nin 2001 yılında düzenlediği "Arap Geceleri" adlı bir etkinlikte çekilen fotoğrafta Trudeau'nun yüzünü, boynunu ve ellerini siyaha boyadığı göze çarpıyormuş. Fotoğrafta ayrıca o dönem 29 yaşında olan ve bahsi geçen okulda öğretmenlik yapan Justin Trudeau'nun sarık taktığı görülüyormuş.
Bu fotoğrafların basında yayınlandığı günden beri, Trudeau özür dileyip duruyor. Eğer bunların ayıp olduğunu o zaman bilseymiş hayatta yüzünü boyamaz ve sarık giymezmiş.

Bunlar böyledir
Evet... Kanada da Batı'nın ve üstelik İngiliz imparatorluğunun bir parçası. Bunlar Hindistan'ı 150 yıl demir bir elle yönetirlerken ve Hinduizm ile İslam'ın arasını açmayı yönetim becerisi olarak görürlerken, ayıp nedir hiç düşünmüşler midir acaba? Veya bunlar yani Kanadalılar, kopup geldikleri ve Amerika diye isim de taktıkları kıtanın asıl sahiplerinin, nasıl yok edildiklerinden pek utanmadılar da, bir siyasetçi oyun olsun diye yüzünü siyaha boyadığı için mi rahatsız oluyorlar?

Sorsalar ya...
Trudeau'nun boyalı yüzünden rahatsız olan Kanadalılar, güneylerindeki siyasetçiye, yani Trump'a bir sorsalar ya... Gazeteci Adnan Kaşıkçı'nın öldürülüp parçalanması emrini veren Suudi yetkililere kaç milyar dolarlık silah sattıktan sonra Amerikalılar yüzlerindeki siyah boyaları silebilecekler?

Sakın "ben tiyatrodan anlamam" falan deme, anlamazsın, inşaat müteahhitleri anlamayabilirler, anlıyoruz ama belediye tiyatrosu sana bağlıdır. Yani, sorumlusun.
Adı üstünde, İstanbul Belediyesi Şehir Tiyatroları...
Bu tiyatronun yönetimi, Necip Fazıl, Mustafa Kutlu, İskender Pala gibi yazarların oyunlarını yasakladı.
Bir özel tiyatro olsa, çok doğaldır. Bu yazarlar Ankara Sanat Tiyatrosu'nda da sahne bulamazlar, bu yüzden AST'ı kınamak da hiçkimsenin aklına gelmez.
Ama bu bir "ödenekli" tiyatrodur, Devlet Tiyatroları gibi.
Bu yüzden de siyasi çiftliktir.
Kimin eline geçerse onun türküsünü çağırır.
"Tarafsız" olmak, "ortadan gitmek" zorundadır ama hiç böyle olmamıştır.
Şimdi artık İBŞT'den Musahipzade Celal, İbnürrefik Ahmet Nuri, hatta Nahit Sırrı gibi "Osmanlı" yazarların eserlerini de beklemeyelim.
Buna karşılık Nazım Hikmet'in "tiyatro sanatının objektif kriterleri açısından" kötü oyunlarını bekleyebiliriz.
Belki boyamadığı bir tek tiyatro boyası kalmış Zülfü Livaneli'nin çekmecesinde bir de oyun vardır canım, "kanka" kontenjanından onu da oynarsınız...
Ferhan'ı ya da Rutkay'ı çağırın sahneye koysun.
İyice suyunu çıkarıp altmışlı yıllara döner, Cahit Atay falan da oynarsınız siz...
Pusuda... Karaların Memetleri... Sultan Gelin, falan...
Hayatında seyredip seyredeceği tek dişe dokunur oyun "Devr-i Süleyman" olan genel başkanınızın tiyatro zevkiyle de örtüşür.
Sakın ola ki yazarı tarafından "beni kandırdılar, kazıklandım" diyerek geri çekilmiş, yasaklanmış olan "Rosenbergler Ölmemeli"yi yeniden sahnelemeye kalkıp gene madara olmayın!
Sovyetler Birliği diye bir devlet yok artık, onu savunmanız gerekmez.
En iyisi, şöyle adam gibi bir-iki Brecht sergileyin de keyifle seyredelim.
Altından kalkabilirseniz tabii.

*** Fakat onu bunu bilmem, size bir tavsiyem var:
Yalan konuşmayın.
Kültür dairesi başkanınız Hülya Hanım gerçi erkek değil ama "erkekçe" davransın.
Necip Fazıl'ın ve diğerlerinin repertuvardan çıkarılmış olmalarına gerekçe diye "israfı önlemeyi" gösteriyor, "ekonomik nedenlerden" dem vuruyor. "Bazı oyunculara çok fazla yer verilmiş, bu da maliyeti yükseltmiş"...
Tipik bir "Ekrem İmamoğlu tarzı manevra"...
Ve de ayıptır.
Çıkın açık açık "bu yazarlar bizim ideolojimize, dünya görüşümüze aykırıdır, bu nedenle kaldırdık" deyin.
Kimse sizi kınamaz.
CHP memnun olur.
Seçmen zaten anlamaz da seyretmez de.
Ama kıvırtmayın, dürüst davranın.
Bana Internet'te dolaşan bir fıkrayı hatırlattınız.
Adam "finansal nedenlerle eşimden ayrıldım" diyor.
Arkadaşı da "hadi lan, muhasebeci karıyla basılmışsın" diyor.
Adam diyor ki: "İyi ya işte, finansal nedenler!"

Günlerdir "yargıdaki FETÖ'cüler tartışması" sürüyor.
Bu tartışmayla ilgili söyleyeceklerim belli:
1- Gazetecilerin yargı ile kaygılarını dile getirmeleri, kamu adına yanlış gördükleri uygulamaları, beklentilerini dile getirmeleri, sorular sormaları, eleştiriler yapmaları "Türk yargısına parmak sallamak" falan değildir. Çünkü bir ülkede aziz olan hukuk sistemleri ve pratikleri değil, vatandaşların adalet duygusudur. Gazetecilerin görevi de vatandaşın görüşleri ile siyaset mekanizması arasında köprü vazifesi görmektir.
2- Aklı başında hiç kimse, partisi içindeki geçmişi, tutumları, tavrı ortada olan, iyi niyetini bildiğimiz Adalet Bakanı Abdulhamit Gül için FETÖ'cü iması yapamaz. Dolayısıyla Bakanın dedikodulara, kulis diye satılan aşırı yorumlara prim verip, eleştiri sahiplerini "maklubeye kaşık sallayanlar" diyerek bir potaya atması da kolaycılıktır. Kamu adına eleştirelliğini koruyan biz gazetecilerin tümünü yaftalamaktır. Ortadaki çözüme muhtaç sorunlarımızın üstünün örtülmesi, ertelenmesidir. Havanda su dövmektir.
3- Bu saatten sonra vakit kaybetmeden siyasilere ve gazetecilere düşen, isimlerin önüne muğlak sıfatlar ekleme yarışına girmek değil, kamuoyunda hızla düşen yargıya güveni yükseltmeye çalışmak için kafa yormaktır.

*** Biz bu tartışmayı yaparken dün İstanbul 32. Ağır Ceza Mahkemesi, üzerinde çok konuşulan bir yargısal süreçle ilgili kararını verdi. Hatırlayacaksınız, 11 Ocak 2016'da bir grup akademisyen, "Hendek operasyonları" sırasında güvenlik güçlerini eleştiren ve direnen PKK'lı teröristlere destek veren "bu suça ortak olmayacağız" başlıklı bir bildiri yayınlamışlardı.
İşte mahkeme dün, bu eylemleri nedeniyle yargılanan o akademisyenlerden biri olan Profesör Nilüfer Göle'nin beraatına karar verdi. Üstelik ifadesini bile almaya gerek duymadan!
Elbette benim açımdan adına "barış bildirisi" denilen o metninde savunulacak hiçbir şey yok.
Hatta züccaciyeci dükkanına giren fil gibi, kentlere yerleşip sivilleri kalkan olarak kullanan teröristlere karşı düzenlenen bu operasyonda güvenlik güçlerinin azami dikkati gösterdiklerini düşünüyorum.
Ancak bu operasyonlara yanlış ve yanlı argümanlarla karşı çıkmanın cezayı, yargılamayı gerektirecek bir suç olduğu konusunda kafamda sorular var. *** "Yasalar böyle, görmezden mi gelinsin, birilerine ayrıcalık mı tanınsın" diyenlerleriniz olduğunu biliyorum."
Elbette hayır. Ama bu, amacı adaleti sağlamak olan yasalarımızın hedefe katkı yaptığını mı yoksa zarar mı verdiğini tartışmamıza engel değil.
Kaldı ki, adalet "yasalar neyse o" denilerek inşa edilemez. Çünkü hukuk devleti yasa devleti değildir, amacı adaleti tahsis etmek olan bir organizasyondur.
Şimdi düşünün, yıllardır süren ama sonucun beraat olacağı dünden belli bu soruşturmanın başlatılması mı Türkiye'nin faydasına oldu? Yoksa kamuoyu tarafından ahlaken ve siyaseten anında mahkum edilen bu girişimin yargılama konusu yapılmaması mı iyi olurdu?
İnanın dışarıda da köpürtüldükçe köpürtülen bu yargısal süreç olmasaydı hiçbirimiz o bildiriyi hatırlamıyor olacaktık.
Bence bu konu, geçtiğimiz günlerde Adalet Bakanı Gül başlıklarını açıkladığı yargısal dönüşüm paketine de olumlu katkılar yapacak bir tartışma için çok yararlı ayrıntıları barındırıyor.
Magazini bırakıp yargı ile ilgili bu tür yapısal tartışmalara girmemiz vakti gelmedi mi?

İran kontrollü biçimde gaza basıyor.
Zaten Yemen ve Suriye başta olmak üzere bölgenin neredeyse tüm ülkelerinde vekalet savaşı veriyor. Körfez'deki sabotaj faaliyetlerini sürdürüyor. Hepsinde teker teker karşı tarafı test etti. Yol buldukça bir sonrasına yürüdü.
Ne Körfez ülkelerinin ne de ABD'nin kendine sağlam bir cevap vermediklerini, veremediklerini gördükçe eli artırıyor.
En son vekilleri aracılığıyla Suudi Arabistan'ı vurdu.
Aramco'ya yapılan saldırı sadece Suud'a değil Amerikan çıkarlarına karşı da bir meydan okumaydı.
İran'ın attığı bu adımlar uluslararası sistemdeki ve özellikle Ortadoğu'daki güç boşluğunun en iyi göstergeleri. Benzer bir durum bundan on sene önce olamazdı.
Olsa bile ertesi gün ABD bölgeye yığınağa başlardı. Çünkü o zamanlar Amerika'nın bir küresel stratejisi ve onun içinde bir de Ortadoğu stratejisi vardı. Ortadoğu'daki petrol yatakları hayati olmasa da ikinci ya da üçüncü derece önemli çıkarlar olarak görülürdü. Mesela 1991'de ikinci dereceydi, 2003'te üçüncü derece.
Bu nedenle ABD daha öncelikli bir sorunu olmadığı için bölgeye gelir ve jandarma rolünü üstlenirdi. Ama son on senedir Ortadoğu Amerika için korunması gereken fakat askeri operasyon gerektirmeyen bir bölge konumuna geldi. Zaten iç çekişmelere meyyal olan bölgede askeri operasyon yerine fay hatlarını kaşımaya öncelik veren Amerika bölünmüşlük içinde maliyeti en aza indirerek bölgesel ekonomik çıkarlarını korumuş ve bölgeyi terör örgütlerinin birbirini kırdığı bir havuza dönüştürmüş oluyor.
Obama döneminde uygulamaya konulan bu strateji Trump döneminde daha da fazla duyarsızlık üretti.
Trump İran' nükleer müzakerelerinde kendine ucuz bir zafer arıyor. Ancak İran Amerika'nın askeri ve siyasi irade eksikliğini hissettiği müddetçe Trump'a bu zaferi vermeye niyetli değil. Aksine Trump'ı zorlayabileceğini düşünür hale geldi.
Son kez Körfez'deki gemi sabotajlarından sonra dahi ABD'nin hareketsiz kaldığını gördüğü için İran artık Suud'u vurmak fikrine bile alıştı. Eğer Amerika sağlam bir cevap vermezse, ki vermeyecektir, İran'ın bu riskli adımları artarak devam eder. Suud gibi Körfez ülkeleri her defasında Amerika'ya bakmaktan ve yalvarmaktan bitkin düşer. Ve yeni arayışlara yönelir.
Zaten Putin İstanbul Zirvesi'nde bunu dile getirdi. Suud'a 'eğer ABD sizi koruyamazsa size S-400 verelim' demek sadece bir şaka değil çok sağlam bir meydan okumaydı. Ancak Amerikan tarafı bunu da doğru düzgün değerlendirmiş değil.
Meleklerin cinsiyetini tartışmakla o kadar meşgul hale geldiler ki, Ortadoğu'daki boşluğun geleneksel rakipleri tarafından doldurulmasına aldırış dahi etmiyorlar.
Türkiye bu anlamda bu dönüşümü ilk keşfeden ve belki de keşfetmek zorunda kalan ülke oldu. Bu sayede güvenliğini sağladı. Diğer bölge ülkeleri de kriz anlarında aynı keşfi yapmaya başlarsa kimse şaşırmasın. Suud için bile bu durum ne kadar sürdürülebilir.
Hâlâ Amerika'ya güvenmeye devam edecek olursa İran Suud'u üç beş yılın içinde kevgire çevirecektir.

Sonbaharla birlikte siyaset sahnesi hareketlenince, haliyle AK Parti'nin iç bünyesi özellikle mercek altına alınıyor. Gerek AK Parti'den türetilmeye çalışılan siyasi hareketler gerekse AK Parti'nin halihazırdaki kadrolarına dair yorum ve spekülasyonlar birbirini izliyor. Günün sonunda şu ya da bu şekilde iş gelip "fabrika ayarları" konusunda düğümleniyor. Oysa bu ayar meselesi bugünlerde daha fazla devleti ilgilendiriyor. Daha doğrusu, "devletin ayarlarının" güncellenmesi üzerinde durmak gerekiyor. Nedeni de gayet açık. Siyaset kurumu, devletin millet eliyle yönetimini üstlendiği için "kamu gücüne" dayalı yığınla senaryo yazılıyor. Ve kendi kendini doğrulayan kehanet misali bir süre sonra "inandırıcılığı" da oluşuyor!
"Problem nerede başlıyor?" derseniz...
Devlet, millete hizmetin aracıdır. Aksi hallerde, ana misyon zedeleniyor, toplumdaki milli umutlar örseleniyor. Bu zorlu durum, bugüne özgü olmadığı gibi dün de mevcuttu, yarın da yaşanması muhtemeldir. Önemli olan, devletin ne için var olduğunu ve nasıl çalışması gerektiğini unutmamaktır. Devlet, kurumlar ve kurallar bütünüdür. Tek tipleştirilemez, paralel şekilde işletilemez, milletin beklenti ve çıkarlarının dışında farklı kişi veya grupların örtülü amaçlarına hizmet edemez. Söz konusu açık gerçeği, büyük bedeller ödeme pahasına FETÖ darbe girişimi sırasında bir kez daha öğrenen Türkiye, benzeri hatalara düşmez, düşmemelidir.
Kaldı ki devlette karşılık bulan siyasi güç, değişkendir. Devlette sorumluluk almak kuşkusuz bir güç verir. Ama o kamu gücünün kaynağını hep hatırda tutmak yani milletin teveccühünü ıskalamamak esastır. Haliyle milletteki o yönelimin odağındaki "liderlik" akıldan çıkarılmamalıdır. Tek başına belli alanda karşılık bulmak, asıl liderlikten yayılan etki ile mümkündür.
Özetle...
Milletin oyunu konsolide eden lider, tüm süreçlerin çıpasıdır. Liderin yükünü almak yani yük olmamak, doğru ve açık bilgilendirme yapmak, toplumdaki yeni talepleri yönetmek, iktidarın sürdürülebilirliğinin ön koşuludur.
Devlet, millet için kurulmuş organizasyonun tam karşılığı olduğuna göre devletin ayarları da millete göre yapılmalıdır. Vesayetten kurtuldukça demokratikleşme katsayısı artan devletin, sivil gözetim ve denetime açılması sayesinde milletle arasındaki mesafenin ciddi olarak kapandığı doğrudur. İşte bu çabanın, yeni statükoya dönüşmesini engelleyecek husus, önceden ilan edilmiş ilke ve değerlerin muhafazasını ve o çerçeveye göre amel edilmesini zorunlu kılar.
Sözün özü...
Devlet; farklı güç ve menfaatlerin, milletin önceliklerine göre dengelenip yönetildiği kurumsal yapı olarak anlamlıdır.

Yurtdışında yaşayan Türk vatandaşları, Türkiye'de daha önce sigortaları olsun ya da olmasın borçlanarak emeklilik hakkı kazanabiliyor. Yani yurtdışındaki günlerinin parasını ödeyerek, emeklilik hesabında kullanabiliyorlar. 1 Ağustos'tan itibaren yurtdışı emeklilikle ilgili şartlarda bazı değişiklikler oldu. Sosyal Güvenlik Kurumu da bununla ilgili bir genelge yayımlayarak tüm detayları belirledi.

Kimler borçlanabiliyor?
18 yaşından itibaren yurtdışında çalışılan dönemler borçlanılabiliyor. Kadınlar ise hem çalıştıkları yılları hem de 18 yaşından sonra yurtdışında bulundukları süreleri borçlanabiliyor.

Borçlanma nasıl hesaplanıyor?
Borçlanma miktarı daha önce brüt asgari ücret ile bunun 7.5 katı arasında belirlenecek tutarın yüzde 32'si kadar oluyordu. Ancak yeni düzenleme ile 01/8/2019 (dahil) tarihinden itibaren yapılacak başvurularda, başvuru sahibince seçilen kazancın yüzde 45'i alınmak suretiyle belirlenecek.

Bu yıl için kaç lira olacak?
1/1/2019 - 31/12/2019 tarihleri arasında günlük kazanç alt sınırı 85.28 TL, üst sınırı 639.60 TL olarak belirlendi. Buna göre, 1/8/2019- 31/12/2019 tarihleri arasında bir günlük borçlanma tutarının alt sınırı 38.38 TL, üst sınırı ise 287.82 TL olarak uygulanacak. Böylece bir aylık borçlanma tutarı en az 1.151 lira 28 kuruş olacak. Örneğin 1/8/2019 tarihinde yurtdışında geçen 5.400 gün sigortalılık süresini, günlük 85.28 TL kazanç üzerinden borçlanmak isteyen sigortalının bir günlük borçlanma tutarı, 85.28 x % 45 = 38.376 TL, toplam borç tutarı ise 38.38 x 5.400 = 207.252.00 TL olacak.



Sigortalılık statüsü nasıl belirlenecek?
1 Ağustos'tan önce yapılan borçlanmalar sigortalılar için 4A yani SSK kapsamında değerlendiriliyordu. 01/8/2019 (dahil) tarihinden itibaren borçlandırılan yurtdışı süreleri 4B yani Bağ-Kur kapsamında geçmiş sigortalılık süresi olarak kabul edilecek. Örneğin, 9/11/1980-27/4/2017 tarihleri arasında Almanya'da geçen çalışmalarını 1/8/2019 tarihinde borçlanma talebinde bulunan sigortalının, Türkiye'de 20/5/2019-5/6/2019 tarihleri arasında SSK hizmeti bulunuyor. Sigortalının 9/11/1980-27/4/2017 tarihleri arasında Almanya'da geçen çalışma sürelerinin borçlandırılması işlemleri talep tarihindeki sigortalılık statüsüne bakılmaksızın 4/1-(b) kapsamında sonuçlandırılacak.

Hangi günlere sayılacak?
Gurbetçiler için iki türlü durum söz konusu. Türkiye'de sigortası olup sonra yurtdışına gidenler ve Türkiye'de hiç sigortası olmayanlar. Bu iki durumda farklı uygulamalar var.

YENİ GENELGE ÇIKTI ŞARTLAR DEĞİŞTİ

Türkiye'de sigortası olanlar için örnek:
Türkıye'de 2/10/2018-15/10/2018 tarihleri arasında SSK kapsamındaki sigortalı, 15/11/2019 tarihli yurtdışı borçlanma talep dilekçesiyle 1/1/1990- 31/12/2006 tarihleri arasında Almanya'da geçen 6.120 gün sigortalılık süresinin tamamını borçlanma talebinde bulunmuştur. Borçlanma tutarını 3/12/2019 tarihinde ödeyen sigortalının borçlanılan süreleri Türkiye'de ilk işe giriş tarihi olan 2/10/2018 tarihinden geriye götürülen sürelere ait ilgili aylara mal edilecektir.

Türkiye'de sigortası olmayanlar için örnek:
Türkıye'de sigortalılığı bulunmamakla birlikte, 15/11/2019 tarihli yurtdışı borçlanma talep dilekçesiyle, 1/1/1990- 31/12/2006 tarihleri arasında Suudi Arabistan'da geçen 6.120 gün sigortalılık süresinin tamamını borçlanan ve parayı 3/12/2019 tarihinde ödeyen sigortalının borçlanılan süreleri ödediği tarih olan 3/12/2019 tarihinden geriye götürülen sürelere ait ilgili aylara mal edilecektir.

Birkaç gündür bir iş için Londra'daydım. Orada gördüklerim, duyduklarım başka bir yazının konusu...
Bugün muhalefetin üzerinde tepinmeye çalıştığı Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurumu'nun (BDDK) açıklamasına değineceğim.
Takip ettiniz mi, bilemiyorum.
Bankacılık sektörünün en üst otoritesi BDDK, güncel mali bünye değerlendirmesi çalışmasının sonucunu paylaştı.
Bankacılık sektöründe takip hesaplarına aktarılması gereken, ağırlıklı olarak inşaat ve enerji sektörlerine kullandırılmış toplam 46 milyar lira büyüklüğünde kredi tespit edildiğini bildirdi. Bankalara 2019 sonuna kadar söz konusu krediler için gerekli sınıflama değişikliklerinin yapılması ve beklenen kredi zarar karşılıklarının ayrılması konusunda bildirimde bulundu.
Sonra bir anda kıyamet koptu.
Muhalefet kesimi, hiçbir tahmini tutmadığı için yalancı çobana dönen ekonomistler, ismini gizleyen bankacılar, buradan bir felaket senaryosu yazmaya koyuldu. "Bu rakamlar buzdağının görünen yüzü", "46 milyar TL vatandaşın sırtına yüklenecek", "Paranın üzerine bir bardak su için" diyerek algıya başladı. Amaç, vatandaşın gözünü korkutmak...
Halbuki, hepsi biliyor. Biz ormanı görüyoruz, BDDK tek tek ağaçların seceresini tutuyor. Yani, "bankacılık sektörünün başı mı ağrıyor, ateşi mi çıktı, hastanelik durumu mu var" hepsinden haberdar... Dolayısıyla, buradan kendilerine ekmek çıkmayacağını bilseler de karalamaktan duramıyorlar, sapla samanı birbirine karıştırıyorlar!
Bilmeyenler için anlatayım.
Bankacılık sektöründe krediler sınıflara ayrılır. Birinci grupta yer alan krediler ödenen, sorunsuz kredilerdir. Yani sağlıklı bir şekilde hayatını devam ettirenler... İkinci gruptakiler yakın izlenmesi gereken kredilerdir.
Makroekonomik şartlarda veya borçlunun faaliyet gösterdiği sektörlerdeki sıkıntılar nedeniyle finansal risk taşıyan kredilerdir.
Ama bunlar batık değildir. Yani hafif başı ağrıyanlar... Üçüncü gruptakiler tahsil imkânı sınırlı kredilerdir. Anaparanın ve/veya faizin tahsili, vadesinden veya ödenmesi gereken tarihten itibaren 90 günden fazla geciken krediler bu gruba girer. Yani hastaneye yatmış, ama doktor kontrolünde olanlar... Haa, burada doktorun acil müdahalesiyle yeniden 2. gruba geçen krediler de olabiliyor.
Ayrıca, krediler teminatlı olduğu için bankacılık sektörünün külliyen zarar yazacağı bir durum da yok. Rakam rakam verip sizi boğmak istemiyorum. Genele bakarsanız, bankalar verdikleri kredilerin yüzde 85'ini tahsil eder. Bu türbülans dönemlerinde belki bir miktar değişebilir. 2. grup kredilerin üçüncü gruba aktarılma oranları da tarihsel olarak baktığınızda yüzde 10-15'leri geçmez. Velhasıl, halihazırda bankacılık sektörünün yakın izlemede tuttuğu 300 milyar TL civarındaki kredinin hepsinin tahsili gecikmiş alacaklar sınıfına geçirileceği filan yok. Ama malum kesim, uluslararası piyasalarda karşılık bulan, yabancıların kafasına takılan banka bilançolarına yönelik soru işaretlerini azaltan bu hamleyi ısrarla yanlış yere çekmeye çalışıyor.

Avrupa Parlamentosu'nda 14 yaşındaki Türk çocuğu Emir Özsüer ve annesi Esra Özsüer'i dinlemeye gittiğimizde 2016 yılının başıydı. İkea'nın Türkiye'deki sahibi Maya Grubu'nun Yönetim Kurulu Başkanı Nuri Özsüer'in oğlu olan Emir, trafikte önlerine çıkan bir Suriyeli mülteci çocuktan çok etkilenmiş ve annesi ve travma uzmanı Leyla Akça ile birlikte, travma yaşayan Suriyeli göçmen çocukları için müzik ve sanatla terapi programının geliştirilmesine önayak olmuştu.
Aynı anda Maya Vakfı kurulmuş ve 2014'te başlatılan proje 2016 yılında Avrupa Parlamentosu'nda örnek iyi uygulama olarak anlatılacak kadar dikkat çekmişti.
3.6 milyon ile dünyada en çok Suriyeli mülteci misafir eden bir ülke olduğumuz herkesin malumu. Dünya genelinde her yıl yaklaşık 250 milyon çocuğun silahlı çatışmadan etkilendiği ve 75 milyon çocuğun eğitiminin ise felaketler ve çatışmalar nedeniyle sekteye uğradığı kötü bir dönem yaşıyoruz ve ne yazık ki dünyada insani yardım kuruluşlarının yüzde 3'ten azı eğitim alanında çalışıyor.
Hal böyle olunca Türkiye'deki mülteci çocukların eğitimi ve de yaşadıkları travmaya dönük özel projelerin anlamı çok büyük. Türkiye'deki mültecilerin sadece yüzde 5 gibi çok az bölümü kamplarda yaşıyor. İstatistikler Türkiye'deki Suriyeli çocuk sayısının 1 milyon 10 bini aştığını ve bu çocuklardan okul çağında olanların sadece 612 bininin okula kayıt yaptırdığını gösteriyor. İşte o nedenle de Maya Vakfı'nın büyüttüğü projenin önemli bir değeri var. Öğreniyorum ki bu yıldan itibaren projenin içine travma yaşayan dezavantajlı Türk öğrenciler de dahil ediliyor. Ne de olsa Suriyeli çocuklar ile Türk çocukları artık birçok ilde karma eğitim almaya başladı.
Maya Vakfı Travmaya Duyarlı Okul Programı 2017 yılından itibaren Milli Eğitim Bakanlığı Hayat Boyu Öğrenme Genel Müdürlüğü iş birliği ile birlikte İstanbul ve Şanlıurfa'da uygulandı. Bu yıl İzmir, Gaziantep, Kilis, Hatay ve Mersin de programa dahil ediliyor.
Theirworld'un desteğiyle geliştirilen program, travmatize olmuş çocukları belirlemeyi, ihtiyacı olan çocuklara ek destek sağlamayı, öğretmen ve okul psikolojik danışmanlarına yönelik eğitimler uygulamayı amaçlıyor. Programın uygulandığı okullar öğrencilere yönelik davranış beklentilerini ve farklı davranış biçimlerini yeniden düzenlemeye ve zarar görmüş ilişkileri onarmaya odaklanıyor.
Esra Özsüer, "Vakıf doğal afet, terör, savaş, göç gibi psikolojik travmalara maruz kalmış çocukların eğitim sisteminden en iyi şekilde yararlanmalarını hedefliyor. Odağına, hiçbir etnik köken, din ayrımı yapmaksızın, travmaya maruz kalan çocuk ve gençleri yerleştiren vakfımız, onların etkileşim içinde olduğu kişianne- baba, aile bireyleri ve kurumlarında bu konudaki duyarlılığını artırmak ve kapasitesini geliştirmek üzere çalışıyor" diyor ve şu ana kadar toplamda 20 okulda 5 bin çocuğa destek götürdüklerini söylüyor.
Projenin götürüleceği 7 ilde, travma yaşayan çocuklar, Maya Vakfı Çocuk Merkezi'nde yürütülen terapi seanslarına yönlendirilecek. Daha sonra öğretmenlerin yönlendirmesi ile birlikte, travmatik stres belirtileri gösteren çocuklar vakfın klinik psikologları tarafından okul ortamında yürütülen 8 haftalık psikososyal destek grup atölyelerine dahil edilecek. Bu atölyeler, çocukların baş etme becerilerini ve dayanıklılıklarını güçlendirerek, çocukların gösterdikleri travmatik stres semptomlarını azaltmayı hedefliyor.
Milli Eğitim Bakanlığı'nın da dahil olduğu bu tarz projelerin artmasını dileyelim.

Bugün Başkan Erdoğan kritik BM görüşmeleri için New York seyahatine başladı. Ana gündemini son haftalarda yaptığı üç önemli çıkış belirliyor:
1- "Kapıları açarız" uyarısı ile Suriyeli mültecilerin geleceğine dair destek isteği,
2- "Eylül sonu gireriz" açıklaması ile Fırat'ın doğusunda güvenli bölge kurma sürecindeki kararlılığı,
3- "Benim elimde neden nükleer füze olmasın" çıkışı ile dünya düzenindeki adaletsizlik vurgusu.
Gerek Genel Kurul konuşmasında gerekse Trump ve Merkel ile yapacağı görüşmelerde bu konulara odaklanacağını tahmin ediyorum. Erdoğan'ın üç çıkışından sonuncusunun "dünya beşten büyüktür" cümlesi ile ifade ettiği yeni bir dünya düzeni arayışı ile ilgili olduğu görüşündeyim. Zira nükleer güç peşinde olma arzusu bunu işin başında deklare etmek ile çelişir. Bu sebeple "nükleer" çıkışı özünde dünya kamuoyu ile paylaştığı gelecek yönelimli bir eleştiri. Mülteciler ve güvenli bölge uyarıları ise Fırat'ın hem doğusu hem de batısı ile alakalı. Ve birbiriyle yakından irtibatlı bu iki konu en çok da Avrupa'yı ilgilendiriyor. Batılı liderler ve kamuoyu artık Erdoğan'ın feryadını duymak zorunda.

*** Erdoğan'ın "İdlib'de yaşananlar yalnızca Türkiye'yi değil tüm Avrupa'yı ilgilendiriyor" açıklamasından sonra Avrupa medyası olası Suriyeli mülteci akını üzerine yazılarla dolup taşıyor. Suriye iç savaşını yıllarca Bahama Adaları'ndaki bir sorun kıvamında ele alan Avrupalı siyasetçiler de işin ciddiyetini artık görüyorlar. Ankara Zirvesi gibi toplantılarla İdlib'deki çatışma ve mülteci akını tehdidi ancak bir süreliğine durdurulabilir. Avrupa medyasının "Erdoğan'ın tuzağı, şantajı" gibi karalamaları hiçbir şey ifade etmiyor. Durum ciddi. Avrupalı liderler kendi demokrasilerinin selameti için artık Suriye'de etkili bir şekilde devreye girmek zorunda. Hem mülteciler hem de güvenli bölge konularında... *** Türkiye'deki dört milyon Suriyeli meselesi AB'nin verdiği 3+3 milyar euro ile yönetilemez. Sadece ağustos ayında Yunanistan'a geçen kaçak mülteci sayısı 9 bin 300 oldu. İdlib'de yüzbinler Avrupa ülkelerine gitmek için hazırlıkta. Afganistan-Pakistanİran hattından gelebilecek milyonlardan bahsetmiyorum bile. Çözüm limanları kapatmakta değil, mültecilerin yurtlarında kalmasını sağlamakta. Masada Türkiye'nin "Suriyeli mültecileri güvenli bölgelere yerleştirme" önerisinden daha iyisi yok. Merkel'in geçtiğimiz günlerde Erdoğan'ı telefonla araması ve yeni formüller üretme arayışında olması bunun fark edildiğini gösteriyor. Neler yapılmalı derseniz;
Geri Kabul Antlaşması revize edilmeli ve ilave fonlar sağlanmalı.
Güvenli bölgelerin kurulması ve finansmanı konusunda Avrupa aktif destek vermeli ve ABD'yi de bu yönde baskılamalı.
PKK-YPG'ye sunulan aleni destek geri çekilmeli, bu örgütün yaptığı demografik temizlik vurgulanmalı.
Türkiye-AB ilişkilerinde yeni adımlar atılmalı. Vize serbestisi başlamalı, Gümrük Birliği güncellenmeli.
Doğu Akdeniz'deki sondajlar konusunda AB, Türkiye ile işbirliğine girmeli. *** Önerdiklerimin kapsamlı bir AB-Türkiye işbirliği çerçevesi oluşturduğunun farkındayım. Siyasetçilerin insani meselelere duyarsız, çıkarlara hassas olduğunu da biliyorum. Bu sebeple mülteci meselesinin Avrupa'nın çok sıkıştığında savuşturacağı bir sorun olmadığı görülmeli. Avrupa'nın güvenliği ve dünyadaki yeni güç denklemlerindeki yeri için Türkiye ile yapılacak işbirliğinin stratejik önemi fark edilmeli. Bunun için de AB liderlerinin aktif bir dış politika hamlesine geçmesi ve Suriye ve Libya gibi çatışma alanlarında çözüm peşinde olması gerekli. Erdoğan'ın çıkışlarına gerçekten kulak vererek işe başlayabilirler. Umalım da BM'deki ikili görüşmeler bu yolu açsın.

Şampiyonlar ve Avrupa Ligleri'nde 4 maç oynadık, çarşamba ve perşembe geceleri..
4'te 4 yapacağımız maçlardı bence..
İnanın, Malatya ya da Alanyaspor olsa, bunları benzetirdi.
Çünkü önce, Sergen Yalçın ve Erol Bulut "Benzetmeyi" düşünürlerdi.
Siz zerre düşünmediniz. Her şeyi 1 puana kurdunuz ve geçen yıl ligimizi tepede bitiren takımlarınıza rezil futbol oynattınız. Kenardan da rezil denecek kadar kötü yönettiniz..
Sonuç.. Dört maçta güç bela bir beraberlik, 3 yenilgi. Atılan üç gole karşılık, güya savunma ağırlıklı oynadığımız halde, yediğimiz 9 gol..
Fatih Terim.. Abdullah Avcı..
Okan Buruk.. Ünal Karaman!..
Bu ülkenin en seçme hocalarısınız, oysa..
Yani hepinizin birden bu kadar kötü olmanızı aklım almıyor..
Almayınca da "Büyü mü yapıldı bunlara" demekten başka çarem kalmıyor..
Bu devirde hem de beni "Büyülenmiş bunlar" dedirtecek yanlışlar yapan dört hoca.. İsimlere tekrar bakın..
Fatih Terim.. Abdullah Avcı.. Okan Buruk..
Ünal Karaman!..
Fatih Terim'i büyüleyen kendisi.. Dün uzun uzun yazdım. Türk futbolculardan nefreti ve sahaya ille de "İstiklal Marşı okumayı bilmeyen 11 futbolcu ile çıkma inadı!." Kime inat?. Bilmem..
Belki de bana.. Oynattığı yabancı dökülür, yerine mecburen soktuğu Türk maçı çevirirken, ertesi maç sahaya gene o yabancı ile çıkıp Türk'ü gene kenarda bırakmasının sebebi "İnat"tan başka şey olabilir mi?.
Galatasaray'a Milli Takım'dan geldiler. Serdar Aziz.. Ahmet Çalık.. Öldürdü Hocam onları..
Selçuk'u öldürdüğü gibi.. Bu yıl da Ömer Bayram ile Adem Büyük'ü yok edecek, kendi seçip seçip aldığı on para etmez yabancılara rakip olmasınlar diye, sanki..
Kafam öyle bozuk ki, bugün "Galatasaray'ı dün yazdım, bugün Avrupa Ligi'ndekiler" diyecektim.
Ama "Ga" dedim mi, dilimi tutamıyorum.
O ruhsuz 11'i, futbolsuz futbolu ve zevksiz, rezil forması ile beni adeta Galatasaray'dan nefret ettiren Mustafa Cengiz/ Fatih Terim takımına takılıp kalıyorum. Neyse burada keselim..
Gelelim Avrupa Ligi'ne.
Beşiktaş!..
Abdullah Avcı Hocam..
Şu "Rakip" dediğin takımda "Ah Beşiktaş'ta olsa" diyeceğin tek kişi var mı?.
İlk 11'ini geçtik. Kenarda oturan, Caner, Gökhan Gönül, Atiba'nın yerine oynayacak adam var mı onlarda?.
Bu takımdan 4 yedin Hocam.. Hem de bozguna uğrayarak..
Neden?.
Karius'un bu takımı hele Avrupa'da götürecek bir kaleci olmadığı belli.. Birinci sınıf bir kaleci transfer etmedin. Herkesin "Beşiktaş'ın başında ne işi var" dediği Fikret Orman'a teslim oldun.
Sıkıntı orda başladı.
Vida ile Ruiz güvenilir tandem mi?. Bu kadar çalım yiyen stoperlerden tandem olur mu?. Ön libero Elneny olmasa takım çoktan çökerdi. Ruiz sakatlanıp çıkınca, Elneny'yi stopere çektin. Bu defa "Ön Libero Kilidi" kalmadı takımında..
Takımında santrfor yok.. Umut Nayır, Beşiktaş'ı adeta 10 kişi oynatıyor.
İlerde bastırarak oynattığın (En doğru işin de buydu) takımın yoruldu, belli.. 75'e kadar seyrettin.. Ruiz sakatlanmasa daha da seyredecektin..
Yahu takımın hali "Atiba" diye bağırıyor..
Yaratıcı olsana.. "Sıfır" Umut'un yerine Atiba'yı alsana santrfora..
Aklına bile gelmedi değil mi, "Çözüm!." En iyi kafa vuran adamın değil mi, Atiba?. En çok koşan, en iyi top kullanan..
Atiba'yı Ruiz çıkınca aldın, ama Elneny'yi stopere çekip, savunmayı bozarak.. Madem öyle Atiba'yı stopere al. Elneny kilidi yerinde dursun.
Ruiz çıktı diye savunma allak bullak olmasın..
Lens'i alman geç ama doğru..
Peki takımın hele hücumda oyun kuramaz ve geliştiremezken, tek başına tehlike yaratan, tek başına rakip savunmayı dağı- tan, tek başına "Gol" imkanı yaratan N'Koudou'yu adeta "İntihar" hamlesi ile kenara almak ne oluyor.. Yerine de o en kritik dakikalarda gencecik Güven'i sokup, sırtına koyduğun tonlarca manevi yükün altında ezilmesine yol açmak?.
Sonuç, "Bozgun" tabii..
İkinci sınıf takım önünde bozgun!.
Pes Avcı Hocam.. Pes!.
Okan Buruk!.
Rize'ye muhteşem top oynatan ve bana "Ah Galatasaray'ın başına gelse" dedirten Okan Hocam, ne oldu sana?.
En zorlu rakip sendeydi, doğru.. Roma eski Roma'nın yarısı bile değil ama, Roma işte, eninde sonunda.. Caiçara topu kendi ağlarına gönderene dek, iyi de mücadele ediyordun.
Arda ve Aleksiç'in yönettiği takımın başa baş oynuyordu, İtalyanlarla.. Ama 5 dakika içinde iki intihar hamlesi yaptın. Oynayan adamları, yani Arda, Aleksiç ikilisini kenara aldın. Krivelli kenarda dururken sene başından beri "Bunu niye almışlar" dediğim Gulbrandsen'le oynamak neydi?. Krivelli, sonra Demba Ba gibi iki gol adamını soktuğunda, onları pozisyona sokacak Arda ve Aleksiç yoktu artık.. Visca tükenmişti.. Öyle olunca da Roma da "Dört Bayramı" yaptı. Yani sen yaptırdın Hocam..
Getafe?..
Ayni soru sana Ünal Karaman Hocam..
Getafe takımını önüne koysalar. "İstediğini seç al" deseler, alacağın adam var mı Trabzon'a..
Sene başından beri tandem işini çözemedin tamam da, takımın sahada doğru dürüst hücum geliştiremez, geliştirecek oyunu kuramazken, hem de 1-0 mağlup takımına beraberlik golünün "Bireysel çaba" sonunda geleceği kabak gibi meydanda iken, bu işi yapma yeteneğine sahip tek futbolcu olduğunu maçın başından beri yaptıklarıyla kanıtlayan, boşa kaçan, topla da topsuz da çok hızlanan, aldığı topla adam değil, adamlar eksilten, iyi pas veren, iyi şut atan, yani her hocaya "Ah bende böyle bir forvet olsa" dedirten Nwakaeme'yi kenara almak, yerine de dünkü çocuk Fıratcan'ı sokmak ve hem çocuğu, hem Trabzon'u yakmak neydi Ünal Hocam?.
Hadi Abdülkadir Parmak'ı ve Sturridge'yi oyuna çok geç almana göz yumalım..
Özet..
Olmadı Hocalarım..
Olmadı, Avcı, Buruk ve Karaman Hocalar!. Siz bu değildiniz, ne oldu?.
Büyü mü yaptılar size?.

Diyarbakırlı anaların evlat nöbetine bile HDP korkusuyla yaklaşmayan CHP, bir süredir "Kürt sorunu var" tespiti üzerinden popülist bir siyaset izliyor.
Ama ne söylediğini, nasıl bir çözüm ürettiğini kimse bilmiyor.
Önceki gün sevgili Engin Ardıç, CHP'nin birçok konuda siyaset üretmediğini yazdı.
Onların başında da Kürt meselesi geliyor. Özellikle bu konuda şimdiye kadar ortaya bir proje veya program konmuş değil.
Tek yaptıkları ne zaman bu konu açılsa, SHP'nin 1990'da hazırladığı "Kürt Raporu"na sığınmak. Oysa o rapor onları kurtarmaya yetmiyor çünkü CHP ikinci kez kurulduğu 1992'den bu yana o rapora ve içeriğine hiç sahip çıkmadı. Hatta o raporu bizzat hazırlayan ve yazan siyasi aktörler bile partide kalamadı.
Aslında rapor, CHP geleneği açısından bir ilkti ama arkası gelmedi. Gelemezdi de... Çünkü sorunu yaratan bizzat CHP'nin kendisiydi.
Resmi ideolojinin kurucusu CHP'nin Kürt siyaseti şu üç temel üzerine oturuyordu; ret, inkar ve asimilasyon.
Akademisyen Mustafa Şener, CHP'nin bu sorunla ilişkisinin "derinlere işlediğini" şu sözlerle anlatıyor:
"CHP'nin Kürtlerle meselesinin kökleri tarihsel olarak o kadar derinlerdedir ki partinin tüm dokusuna nüfuz etmiş durumdadır." İlginçtir, geçmişteki bu hataları "sessiz devrimlerle" devreden çıkaran ve SHP'nin 90 raporunun öngördüğü reformları hayata geçiren de CHP değil, AK Parti oldu. Türkiye 2010 yılına geldiğinde terör ve şiddet siyasetine rağmen ne ret, ne inkar politikaları kaldı ne de Kürtçe dil yasağı...
Bütün bunlar da CHP'nin karşı muhalefetine rağmen yapıldı.
Şimdi CHP bu adımlar hiç atılmamış, terör ve şiddeti devreden çıkartmak için çözüm süreçleri hiç yaşanmamış gibi, "Kürt sorunu var" diyor ve yeni rapor hazırlanacağını söylüyor.
Hazırlasın tabi elini tutan yok.
Ancak şu soruların cevabı merak ediliyor.
CHP gibi cumhuriyeti kurduğunu söyleyen bir parti kendi yarattığı bir sorunu çözmek için neyi bekliyor? Bir siyasi partinin önemli bir sorunu çözmesi için iktidar olması mı yoksa tam tersine iktidara gelmesi için o sorunu çözecek güveni vermesi mi gerekiyor?
Tek parti döneminde sorunu "yok saymak" için onlarca rapor hazırlayıp hayata geçiren CHP, ne yazık ki iş çözüme gelince "Meclis"e havale etmekten veya "komisyon" kurulmasını istemekten öteye geçmiyor.
Oysa CHP'nin meseleye nasıl baktığını, o meseleyi bahane edip şiddet ve terörle siyaset yapan PKK'yı nasıl devreden çıkaracağını, PKKABD ilişkisine dair ne söyleyeceğini açıkça ortaya koyması ve bir çözüm önermesi gerekiyor.
CHP'nin kaçamayacağı bir sorun da PKK'yla ilişkili HDP meselesine yaklaşımıdır.
Ama CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu'nun, birçok konuda hiçbir şey söylemeden siyaset yapmasına bakınca bu konuda da bir adım atmayacağı anlaşılıyor.
Hâlâ HDP'yle ilişkiyi kapalı kapılar arkasında yürütüyor. Dahası herkesin bildiği, hatta HDP'lilerin bile inkar etmediği PKK'yla HDP ilişkisini yok sayıyor.
Siyasetin şiddetten arınması için kılını bile kıpırdatmıyor.
Duymadım, görmedim, bilmiyorum havasında.
Bu yüzden Diyarbakırlı anaların feryadını da görmüyor, onların siyasete sunduğu tarihi fırsatı da...

CHP'de neler olup bittiği epeydir gündemimizde değildi... Güçler savaşında kimin ne hesabı var? Kim kiminle ne tür bir oyun kuruyor? 10 yıllık genel başkanlığı döneminde girdiği her seçimi kaybeden CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, son yerel seçimde büyükşehirde partisinin aldığı sonuçla nefes almış, belki de ilk kez buradan aldığı güç ve moral ile liderlikte en rahat günlerini yaşamaya başlamıştı ki; ezeli ve ebedi rakibi Muharrem İnce'nin geçen günlerde yaptığı açıklamalarla yeniden parti içi mücadelenin fitilinin ateşlendiği anlaşılıyor.
Malum; kongre süreci başladı, önümüzdeki yılın mayıs ayında kurultaya hazırlanıyor CHP, her bir il ve ilçe kongresi, kurultay öncesi hesaplaşma ve güç yarışı arenası olduğundan, kişiler ve gruplar arası mücadelede şimdilik daha yerel ölçekte yürüyor.
Kurultayda Kılıçdaroğlu'nun karşısına aday çıkıp çıkmayacağıyla ilgili konudan ziyade; parti içi güç grupları arasındaki hesaplaşma dikkat çekiyor. Son yerel ve genel seçimlerde, kendisine yakın 30 civarındaki milletvekili ve belediye başkanlarının hemen hepsi çizik yemişti. Keza, Kemal Bey son kurultayda Muharrem İnce lehine oy veren delegelerin olduğu Balıkesir, Manisa gibi illeri cezalandırmak için 31 Mart seçimlerinde buralarda aday çıkarmamış, bu illeri Millet İttifakı ortağı İP'e bırakmıştı. Muharrem İnce'nin hesabı, bu kongreler sürecinde hem buralarda hem daha fazla yerde güç toplayıp; bundan sonraki siyaset yolunda daha rahat dümende olmak.
CHP'de kurultay delegeleri üzerinden siyaset yeniden hız kazandı anlayacağınız. Sadece Kılıçdaroğlu ve İnce değil, genel başkanlık iddiasında olan İzmir Milletvekili Tuncay Özkan'ın da delege sayısında en fazla üçüncü il olan kendi seçim bölgesi ve ittifak yaptığı isimlerle başka iller üzerinde de çalışmalar yaptığı, tek tek telefon açtığı da biliniyor.
Ancak Tuncay Özkan ile Muharrem İnce'nin hedefleri arasında ciddi bir fark var. Parti içinde elde edeceği güç üzerinden İnce, Kemal Bey'in karşısına genel başkan adayı olarak rakip olmaktan ziyade, ilk seçimde cumhurbaşkanı adayı olabilmeyi önceliyor. Buradaki en büyük rakibi de İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu.
Partisi içinden ciddi bir muhalefet olmasına rağmen ısrarla Belediye Başkan adayı yaptığı İmamoğlu'nu, 2023'te partisinin ve ittifakın ortak adayı olarak cumhurbaşkanı adayı göstermek istediği biliniyor Kemal Bey'in. Ancak;
SP, İP ve HDP'nin kendi adaylarını çıkardığı son seçimde aldığı 16 milyon oyun önemli bölümünü, kendi popülaritesine bağlayan İnce, bir sonraki seçimde ittifak adayı olması halinde kazanacağı iddiasında. İşte bu yüzden de, hem Kemal Bey hem Ekrem İmamoğlu cephesine karşı bir çalışma yürütüyor. Yakın çevresine aday gösterilmemesi halinde 100 bin imza toplayarak aday olmakta kararlı olduğunu söylediği konuşulan Muharrem İnce'nin bu hesapları, CHP için yeni bir hesaplaşma döneminin daha başladığının da habercisi...

AVCI KONTROLÜ HÂLÂ ELİNE ALABİLMİŞ DEĞİL

ÜÇ uzun yabancı forvetini kulübede oturtma lüksü, Emre-İrfan orta sahası, milli kaleci, üst düzey bir sol bek ve krema niyetine alınan Robinho... Kabul edelim, Avcı'nın Beşiktaş'ta teslim aldığı kadro, Başakşehir'den ayrılırkenki kadronun gerisinde. Bireysel hatalar, bir teknik adam için kısmetsizlik, Burak'ın yokluğu da... Ama kariyer özeti kompakt oyun, zor gol yiyen takım savunması olan bir teknik adamın, 3 maçta 3 ve üzeri gol yemesi kontrolü eline alamamış olmasının göstergesi... Brastislava maçında beğendiğim Elneny'nin 3 maç cezası, Vida'nın dağınık hali, Gökhan ve Caner'e alternatif alınan iki bekin fark yaratamamış olması Beşiktaş'ı zorlayacak. Dikine topla giden, şut arayan, santrfor arkasında dönen topların adamı Dorukhan'ın kısır başlangıcı, Avcı'nın Visca'sı Adem Ljajic dedirtiyor ve arkasından geçen sezondan kalma bir soru: Peki ya diğerleri?

KARAMAN FORVETE DEĞİL DEFANSA BAKSIN

BURAK ve Onur sonrasında başka bir teknik adam, tecrübeli bir kaleci, yeni santrfor ister, bizler de Uğurcan, Abdulkadir Parmak, Hüseyin ve Doğan gibi gençlerin parlayışına tanık olamazdık. Ünal Karaman mülayim bir karakter. Yabancı transferinde, elde sakatlık dönüşü gecikse de Onazi, Abdulkadir Parmak, Doğan varken Obi Mikel ve sakatlık geçmişi bir A4'e sığan Sturridge için ne kadar ısrarcıydı, bundan emin değilim. Ekuban ve A. Ömür'ü kaybetmek güneşli sabahın parçalı bulutlu öğleni gibi... Bordonun yanında mavinin solması gibi. İtalya'da zirveye oynayan takımların bu sezon defans göbeğine yaptığı takviyeleri elbette ki Ünal Karaman biliyordur, elbette kaliteler ve rakamlar farklı ama hocanın elindeki defans göbeği sağındaki solundaki iki iyi beke rağmen sallanıyor. Trabzonspor'un deplasmanlarda her seferinde bir Getafe fatihi Uğurcan'a ihtiyacı olacaksa sorun forvette değil defanstadır.

BURUK TAKIMDAKİ HASTALIĞI GÖRMELİ!

AKHİSAR ve Rize'de yaptıklarıyla Okan Buruk, kendi jenerasyonunun Sergen Yalçın ile birlikte en iyi teknik adamı. Roma'nın Şampiyonlar Ligi seviyesindeki kadrosu karşısında alınan 4 gollü mağlubiyet de -maalesef- normal sonuç. Avcı'nın zor gol yiyen takımının defans göbeği kaliteliydi, geçen sezon Da Costa satılıp Epureanu da sezonu kapatınca şampiyonluğu kaybettiler. Bu bölgeyi üst düzey maçlarda Ponck-Mehmet Topal ile kapatamazsınız. Ligde 4 maçta 7, Avrupa'da 3 maçta 7, yenilen toplam 14 gol, kalede milli takım kalecisi varken istatistik oluyorsa hastalığın ne olduğu belli. Emre Belözoğlu futbolu bırakana kadar oynadığı takımın çimentosudur. O gidince tuğlalar dökülmeye başladı. Avcı, hücumu Visca'nın üzerinden okurdu, Okan Buruk ligde hücum için çok daha iştahlı ama kabul edelim yaş ortalaması yüksek kadro, kupa görmeden son kullanma tarihini geçti. Okan Buruk'un da kısa zamanda kariyerini zehirleyen budur...

Şu an gelecek sezonun, 2020 ilkbahar-yaz koleksiyonlarının sergilendiği Milano Moda Haftası'ndayım. Sizin için hem gittiğim defilelerden bizi bekleyen yeni trendlerin ipuçlarını çıkardım, hem de defilelere davetli olan dünyaca ünlü yıldızlardan izlenimler edindim.
Prada'nın 2020 ilkbahar- yaz defilesi, Prada Fondazione'nin Deposito alanında gerçekleşti. Modadansa stilin ön plana çıktığı dönemler olan 1920'ler, 70'ler ve 90'ların izlerini taşıyan koleksiyonda, zarif detaylar ve sade kumaşlar ağırlıktaydı. Tüm sadeliğe zıtlık oluşturan detay ise altın dokunuşlardı.
Aksesuvarlarda, büyük formlu deniz kabuklu kolye ve platformlu ayakkabılar dikkatimi çekti. Defilenin yıldız isimleri Gigi Hadid ve Kaia Gerber'di. Prada defileleri, ünlü konuklarıyla da ilgi çeken defilelerdendir.
Yine kural bozulmadı. En ünlü influencer'ların yanı sıra Alexa Chung, ASAP Rocky ve Nicole Kidman da ön sıranın ünlü isimleriydi. Nicole Kidman, aşırı estetik yaptırması nedeniyle yıllardır ağır eleştiri alan ünlülerden... Ama benim çıplak gözle gördüğüm; cildinin insanı sersem eden pürüzsüzlüğü ve çarpıcı güzelliği oldu. Hem doğru mu görüyorum diye, hem de çekim yapmak için burnunun dibine kadar girdim ve sonuç: Nicole Kidman kesinlikle fotojenik değil.
Max Mara; feminist yazar Natasha Walter'ın 'Kurgunun daha fazla kadın ajanlara ihtiyacı var.
Nasıl olsa kadınlar sır tutmak için eğitilmiş' sözünden yola çıkarak yarattığı, hayali bir kadın ajanın gardırobunu sundu bizlere. Başından geçen maceralar boyunca; casus trençkotları, Whitney çantası, desenli fularları ile her türlü okazyona hazırlıklı bir karakter vardı karşımızda. Markanın ikonik renginin yanı sıra pastel tonların da ağırlıklı olduğu defilenin en dikkat çekici modelleri; Candice Swanepoel, Doutzen Kroes, Gigi Hadid, Bella Hadid ve Kaia Gerber oldu.

İNCE İŞÇİLİK GÖZE ÇARPIYOR
Fendi'nin 2020 ilkbahar/yaz kadın koleksiyonunu tasarlayan Silvia Venturini Fendi, bizleri bir yaz gününün eğlenceli ve zenginlik dolu anlarına götürüyor. Her koleksiyonda olduğu gibi zarif dokular ve ince işçilik göze çarpıyor. Ultra feminenlikteki renk paleti, güneşin tüm tonlarını içeriyor.
Soluk pembe, bal ve ceviz tonlarında pudra; asidik parlak renklerle birleşerek Fendi kadınını yepyeni bir enerjiyle kucaklıyor.
Transparan, grafik geometri, paperbag model şortlar, organik yıkanmış koton pantolonlar, çiçek desenleri ile birçok ton ve doku; Fendi geleceği ve yaz mevsiminin asilliği ile birleşiyor. Defilede Kendall Jenner'ı yeni saç rengiyle görmek ilginç oldu. Sarışınlığı çok beğenilmese de, defilede çok iyi görünüyordu.
NOT: Koleksiyonlarla ilgili incelemelerimi ve yeni sezondan daha detaylı bilgileri, yarınki köşemde okuyabilirsiniz.

Geleceğinizde yolculuk var.
Her yolculuk; bir yerden başka bir yere gitmek değildir, bazıları iç yolculuk olacaktır.
Hayatın önümüze sunduğu şartlar içerisinde debelenip dururken, ikinci bir seçeneği asla düşünemiyoruz. Buradan, oraya… Karbon ayak izimizi hesaplayacak olsak, belli bir çemberin içinde döndüğümüzü en iyi oradan anlarız aslında.
Elbette hepimiz bir şeylerin farklı olmasını diliyoruz ama en çok acıyı da bu noktada çekiyoruz.
İsteklerimizin gerçeklerle mücadele etmesini diliyoruz ve bu mücadelenin canlı tanığı oluyoruz. Sonunda, cam kırıkları gibi batan hayaller ellerimizi acıtıyor.
Ve yaralarımıza yenileri ekleniyor.
Değiştirmek istedikçe daha çok düşüyoruz; ayağımıza takılıyor gerçekler.
Peki yanlış nerede?
Bu döngüye nasıl son verebiliriz?
Şimdi işaret parmağınızı kendinize doğru çevirin. İşte, cevap orada!
Bunu yapacak sizsiniz. Hiç kendi ruhunuza baktınız mı?
Sahip olduklarınızı görmek için artık beklemeyin. Karşılaştığınız küçücük olayların, sizi nadir kılan özelliklerinizi harap etmesine izin vermeyin. Sizi siz yapan biri var içinizde. Her bir darbede değişiyor, büyüyor. Sizin görebildiğinizden daha fazlasını görüyor. Evet evet, benliğinizden bahsediyorum!
Aslında bu konuda hepimiz çelişkideyiz. Kimsenin göründüğü gibi olmadığını iddia ediyoruz, bir yandan da aslında herkesi bir sayıyoruz.
Düşünceler, belli bir döngü içerisinde dönüp dolaşıyor. Peki bunun için ne yapmalıyız?
Kalıplarınızdan sıyrılın.
Karşılaştığınız sürprizleri kucaklayın.
Olacakları zamana ve yaşamın kendi kurallarına bırakın.
İnsanları kategorileştirmeyin.
'Sen busun, ben buyum' demeyin.
Farklılıklardan beslenin.
Hayal kırıklığını başkalarına yüklemeden önce tekrar düşünün.
Benliğimiz aslında her şeyin farkında…

Geçenlerde çekmecelerimi düzenleyip önemli evraklarımı yeniden dosyalarken çıkışını aldığım bir e-mail'e rastladım ve çok şaşırdım. Nasıl olduysa unutmuşum. Hem de tamamen...
Okurum Tuğba Çetin'in 31 Aralık 2014 Çarşamba tarihli mektubu şöyleydi:
"Merhaba Yüksel ağabey, yeni yılınızı en güzel dileklerimle kutlamakla beraber, yeni yılın en güzel müjdesini de ben vermek istedim.
Bir kızınız olacak!!!
Hani bazı insanların önsezileri kuvvetli olur ya, benim öyle bir iddiam yok ama nedendir bilinmez; yıllardır sevdiklerimle, özellikle ailemle ilgili özel olayları (doğum, evlilik gibi) önceden rüyamda görürüm. Bunu pek çok kez yaşadım. En son örneği de, ablama hamile kalacağını söyledim ve ilk yeğenimin cinsiyetini de doğru olarak bildim. Ablam yüzde 100 kız hissederken erkek olacağını, ikincisinde ise yüzde 100 erkek hissederken kız olacağını rüyalarım sayesinde tahmin ettim.
Şimdi diyeceksiniz ki sen bana bunları neden anlatıyorsun?
İşte ben de sizi dün gece ilk defa rüyamda gördüm. Dünya tatlısı bir kızınız oluyordu. Hatta büyümüş halini gördüm. 6-7 yaşlarındaydı.
Eee, ben de sizi yıllardır ailemin bir üyesi, ağabeyim gibi görüyorum.
Böyle bir rüya da görünce 'Tamam' dedim 'Yüksel ağabeyimiz baba oluyor...' İnşallah yakında bizlere bu müjdeyi verirsiniz.
Sevgiler..." O mektuptan 19 ay sonra bebeğimiz Ela dünyaya geldi...
Sevgili okurum Tuğba Çetin eğer bu satırları okuyorsa, mutlaka bana ulaşsın. Bu 'müjdeci meleği' evimizde ağırlayıp onu kızımız ile tanıştırmak istiyoruz.

Bugünkü yazımı yazmak için mutfağa girdiğimde aklımda ne zamandır olan kabak beğendiyi yapmak vardı. Patlıcan beğendiyi çok seven biri olarak, kabak beğendiye aşığım diyebilirim. Ben bazen tavuk bonfileyle, bazen de soslu mitite köftelerle servis ediyorum. Kuzu pirzola pişirmek hassas iştir. Kimisi pirzolayı ve tüm etleri sade sevdiği için pişirmeden önce hiçbir marinata gerek duymazken, kimisi de önceden marine etme taraftarıdır. Benim için durum sofranın konsepti ve etin yanındaki eşlikçilerine göre değişiklik gösterse de, söz konusu kuzu olduğu zaman biraz sosta bekletmeyi tercih ediyorum.
Fırında kıtır biberleri hemen hemen tüm etlerin yanında garnitür olarak hazırlıyorum. Son derece pratik ve sunum olarak da muazzam oluyor. Sadece biber değil, aynı iç harç ile domates ya da patlıcan halkaları da enfes oluyor. Deneyin, eminim çok beğeneceksiniz.

TATLI OLARAK YOĞURT
Bu tatlı annemle meşhur tatlımızdır.
Ne zaman diyete girsek ve canımız tatlı istese pudra şekerini çıkartıp yerine toz tatlandırıcı ekler, krema yerine de light labne peyniri kullanır, diyet bisküvilerle tatlımızı hazırlarız. Bu tarif aniden bizim tatlı ihtiyacımızı karşılar. Kivi, muz, çilek, böğürtlen ve her türlü meyveyle bu tatlıyı denemişliğimiz vardır. Hepsi güzel sonuçlar verdi ama bence böyle kuplara yaz meyveleri daha çok yakışıyor.
Bugünlük benden bu kadar. Hepinize süper bir hafta dilerim.

ÇITIR BİBERLER

MALZEMELER

6 adet jalapeno biber
3 diş sarımsak
Zeytinyağı
2 kaşık parmesan rendesi
3 kaşık bayat ekmek kırıntısı
Tuz
Karabiber
Taze fesleğen
Dereotu
Maydanoz
Biberiye
YAPILIŞI: Biberleri ortadan ikiye kesiyoruz, üzerine zeytinyağı döküp tuz serperek yağlı kağıt serilmiş fırın tepsisine diziyoruz ve fırınlıyoruz. Diğer tüm malzemeleri harmanlayıp biberlerin üzerini kaplıyoruz. Fırının ızgara bölümünde kızarana kadar pişiriyoruz.

KİMYONLU PİLAV

MALZEMELER

1 su bardağı pirinç
1 tatlı kaşığı kimyon
1.5 tane et veya tavuk bulyon
Tuz
Sıvı yağ
2 su bardağı su
Yarım demet ince doğranmış maydanoz
YAPILIŞI: Pirinçleri yıkıyoruz. Sıvı yağı kızdrıyoruz, pirinçleri biraz kavuruyoruz. Kimyonunu, tuzunu ekleyip bir-iki kez karıştırıyoruz. Suyunu ekleyip çok düşük ısıda pişmeye bırakıyoruz. Pilav pişince doğranmış maydanozu ekleyip karıştırarak servis ediyoruz.

KAYISILI PRATİK TATLI

MALZEMELER

3 su bardağı süzme yoğurt
1 paket krema
3 su bardağı kayısı püresi
2 çorba kaşığı pudra şekeri
1 paket vanilya

PÜF NOKTASI
İsterseniz bisküviyi toz haline getirip kup ile servis ederken ara katlarına paylaştırabilirsiniz. Yoğurtlu karışımın içinde parfe etkisi veriyor.

SUSAMLI KEK

MALZEMELER

3 adet büyük boy yumurta
1 su bardağı şeker
1 su bardağı oda sıcaklığında süt
1 su bardağından iki parmak eksik sıvı yağ
2 su bardağı+2 yemek kaşığı un
1'er paket kabartma tozu ve vanilya
1 çay kaşığı karbonat
1 büyük çay bardağı çiğ susam
Kalıbı yağlamak için margarin veya tereyağı
YAPILIŞI: Önce kek kalıbımızı hazırlıyoruz. Kek kalıbının her yerini bir miktar tereyağı veya margarinle yağlıyoruz. Bir büyük çay bardağı susamı kek kalıbının her tarafına dökerek yayıyoruz. Bu arada kekimizi hazırlamaya başlıyoruz. Yumurtaları derin bir kaba kırıyoruz. Bir su bardağı şekeri ekleyip krema kıvamına gelene kadar iyice çırpıyoruz. Daha sonra sıvı yağ ve süt ekleyerek mikserle karıştırmaya devam ediyoruz. Elediğimiz un, kabartma tozu, karbonat ve vanilyayı ilave ederek yavaşça karıştırıyoruz. Karışımı kek kalıbına döküp 170 derecede önceden ısıtılmış fırında üstü kızarana kadar pişiriyoruz.

KABAK BEĞENDİ YATAĞINDA KUZU PİRZOLA

MALZEMELER

KABAK BEĞENDİ IÇIN:
4 adet kabak
2 su bardağı süt
1 yemek kaşığı tereyağı
2 yemek kaşığı un
1 çay bardağı kaşar peyniri rendesi
KUZU PİRZOLA İÇİN:
5-6 adet kuzu pirzola
Yarım çay bardağı süt
Yarım çay bardağı zeytinyağı
Tuz
Karabiber
1 tutam biberiye
Sıvı yağ
1 kahve fincanı soğan suyu
YAPILIŞI: Kabakların kabuklarını soyup rendeliyoruz. Bir tencereye koyup suyunu çekinceye kadar pişiriyoruz. Tereyağını eritiyoruz ve unu kavuruyoruz. Un pembeleşmeye başlayınca sütü ve kabakları ekleyip kaynayana kadar karıştırıyoruz. Kaynadıktan sonra kaşar peyniri ekleyip tekrar karıştırıyoruz. Kuzu pirzolanın sosu için; soğan suyu, süt, zeytinyağı ve biberiyeyi karıştırıyoruz. Pirzolaları hazırladığımız sosun içine batırıp 25 dakika bekletiyoruz. Daha sonra sosun içinden çıkarıp süzdürüyoruz. Üzerine tuzu ve karabiberi serpiyoruz. Teflon tavaya sıvı yağ koyup kuzu pirzolaları arkalı önlü kızartıyoruz. Kabak beğendinin üzerinde servis ediyoruz.

Danimarka'nın Billund kasabasından tüm dünyaya yayılan bir başarı öyküsü. Öyle ki, 1932'de Ole Kirk Christiansen'in tahta oyuncaklar yapmasıyla başlıyor.
Sadece çocukların değil, yetişkinlerin hayatında da büyük önem taşıyan Lego'nun müthiş ilham verici hikayesini doğduğu evde canlı canlı dinledikten sonra hayran kalmamak ve etkilenmemek gerçekten elde değil.

25 MİLYON PARÇA
Bu dünya devi; şimdilerde ise yeni oyun teknolojileri, bu yıl açılan Lego Castle Hotel'i ve Billund'daki Lego House'un turist akınına uğramasıyla gündemde. İşte bu gelişmeleri yerinde dinlemek ve markanın tasarımcılarıyla röportaj yapmak için Billund'dayım.
25 milyon yapım parçası ile dolu 12 bin metrekarelik alanda çocuklar ve yetişkinler, şu zamana kadar imal edilen setlerin neredeyse tamamının ilk serilerini inceleyebilme şansını yakalıyor. İki sergi alanı ve dört oyun alanı bulunan alanın ortasında, dünyanın en ikonik lego modellerinden biri duruyor.
Şimdiye kadar yapılmış en büyük modellerden biri olan ve 15.68 metre uzunluğa sahip Yaratıcılık Ağacı, markanın gücünü temsil ediyor. Çocuğunuzla tatil yapmak için en kısa zamanda THY'nin direkt uçuşuyla Billund'a gitmeli ve bu masalsı dünyada kendinizi kaybetmelisiniz.
Yeni nesil çocuklar öyle şanslı ki, oyuncakları bile çağa ayak uyduruyor, hızla gelişiyor. Markanın yeni oyuncak teknolojileri de böyle; tasarımcılar durmamış, her legoya yeni bir teknoloji geliştirmişler. Bugünün çocukları, teknolojinin içine doğunca marka da gerçek dünyayı, hayali oyunu ve dijital deneyimleri bir araya getiren dinamik, örtüşen deneyimler tasarlamak için hemen harekete geçmiş. Yenilikçi ve eğlenceli dijital deneyimler, heyecan verici bir yeni oyun özelliğine sahip; yaptığınız oyuncakla sanal oyunların arasında bir bağlantı kuruyorsunuz.
Nasıl mı? Yaptığınız oyuncakların canlandığını düşünün, işte tam da bunu yapıyor.
Ne müthiş deneyim bilemezsiniz.
Çocuklar, Lego Moviemaker ile yaptıkları oyuncaklardan kendi filmlerini kurgulayıp ilk yönetmenlik deneyimlerini yaşıyorlar.
Bunları gördükten sonra 'Şimdi doğmak vardı' demeden edemiyor insan.