Arkadaşlık çocukken başlar…

Öğrencilik yıllarımda dünyamı okulum ve mahallem oluşturuyordu; itiraf edeyim, ailem onların ardında yer alıyordu. Okuldakilerin çoğunun adına aşinaydım. Ama kendi şubem daha farklıydı. Sınıf arkadaşlarımın hepsinin adını, sınıf numarasını ezbere bilirdim; özellikle benim gibi yatılı okuyanlarla zamanımızın tamamını birlikte geçirirdik. Onlar benim ailem gibiydi. Bugün büyük kentlerin apartman çocukları için üzülüyorum. Çünkü onlar mahalle arkadaşlarımızın bizlere kattığı manevi zenginliği tadamıyorlar.

Öğrencilik dönemi, mahallede oynama çağı bitince her birimiz bir yana savrulduk. Değişik eğitimlerden geçtik, yaşam biçimimiz farklılaştı, hayat koşuşturmasında yollarımız ayrıldı, birbirimizden uzaklaştık. Küllendiğini sandığımız, çocukluğumuzda aramızdaki o sıcak sevgi bağı, zaman zaman karşılaştığımızda tekrar alevlense de, kucaklaşıp, karşılıklı "Mutlaka görüşelim!" dileklerinin ardından, kendi yolumuzda ilerlemeye devam ettik.

Orta yaşı geride bırakıp, yaşam mücadelesini nispeten sakin bir rotaya oturttuğumuzda sanki önceden programlanmışız gibi, içimizi, karşı konması güç bir özlem duygusu kemirmeye başladı. Bir arkadaşımız ilk kez bir restoranda topladığında, artık yaşını başını almış, saçları dökülmüş ya da iyice kırlaşmış olan bizler, bir anda hamburgercide buluşan ortaokul öğrencilerine dönüştük. Allahtan bizi bir araya getiren arkadaşımız, yeni yetmelere özgü yarı küfürlü konuşmamız ve şakalarımızdan çevredekiler rahatsız olmasın diye restoranın küçük bir salonunu tutmuştu. Yoksa çoğu toplumda saygın bir yeri olan bu kerli ferli insanların ipliği pazara çıkabilirdi.

O gün bugündür yılda birkaç kez, etrafta pek müşterinin olmadığı mekanlarda bir araya geliyor, birlikte olmaktan bambaşka mutluluk duyuyoruz. Çoğumuz emekli. Buluşma gününde yerleştikleri Bodrum'dan, Ayvalık'tan kalkıp gelenler var. Bu arada yaprak dökümü de başladı; ama birer ikişer eksildikçe, birbirimize olan bağımız daha da artıyor. Meğer mahalle arkadaşlarım da uzun zamandır toplanıyormuş; ben geç haber aldım. Orada da yarım yüzyılı aşkın süredir karşılaşmadığım sevgili arkadaşlarımı yeniden buldum. Çocukluk yıllarımızdaki sohbetlerimizle bugünkü arasındaki en önemli fark, eskiden kızlardan, öğretmenlere yaptığımız muzipliklerden, mahalledeki yaramazlıklarımızdan söz ederken, şimdi hastalıklarımızı, toplantımıza katılamayan arkadaşımızın sağlık durumunu konuşuyoruz.

Kuşkusuz bir ömür boyunca çok sayıda dost ediniyoruz. Ama çocukluk arkadaşlığı bambaşka; onlarlayken herkes en saf, en yapmacıksız, en gösterişsiz haliyle. Aradan geçen yıllar içinde kimimiz çok zengin, kimimiz çok ünlü, çok başarılı olsa da, ister teke tek buluştuğumuzda, ister grup halinde bir araya geldiğimizde, yılların yarattığı sınıfsal ve kültürel farklılıklar bizi birbirimizden uzaklaştıramıyor. Onlarla kendimizi çocukluğumuzdaki gibi çıkar, sınıf, din, mezhep, kültür farkı tanımayan, hepimizi eşit kılan bir düzlemde buluyoruz. Çoğumuzun olduğu gibi benim de en iyi arkadaşlarım onlar ve iyi ki varlar!.