Türkiye'de bir ilk

Barış Telli 4 yaşında geçirdiği trafik kazasında ayağını kaybetti. Ama azmi sayesinde engelleri aşarak başarılı bir sporcu oldu. Ampute futbolda olimpiyat şansı olmayan Barış, bu şansını atletizmde deneyecek. Zamanını spor salonlarında geçiren Barış, herşeye rağmen daha mutlu ve kendiyle barışık. Barış'ın tüm engellilere ışık tutacak bir hikayesi var.
Barış bize kendinden bahseder misin?
1989 Kırıkkale doğumluyum. 1993 yılında futbolla tanıştığım ilk gün, trafik kazasında sağ ayağım ezildi. Tedaviler sonuçsuz kalınca ayağımı kesmek zorunda kaldılar. Belki de bu olay bana çocuk bayramında verilen en büyük hediye olmuştu! Herşeye rağmen içimdeki spor aşkını, özellikle futbola olan tutkumu hiç bir zaman kaybetmedim. Hala futbol topunun peşindeyim bir gün yakalamayı umut ediyorum. O dönemlerde yaşadığım psikolojiyi ailem sayesinde geride bıraktım. Tabii o zor günlerin bütün acısını beraber yaşadık. Gece yatağıma geçtiğimde hayallerime yoğunlaşır ayağımın olmadığını bildiğim halde futbolcu olduğumu hayal eder, maçlara çıkar, bütün stadyumun tek bir ağızla bana tezahürat yaparak ismimi söylediklerini duyar, ben de onları mutlu etmek için gollerimi atardım.
Futbol ve atletizmde büyük başarı
Profesyonel spor hayatına nasıl başladın?
Ampute futbola lise 1. Sınıfta, öğretmenim Bekir Murat Altıntaş sayesinde başladım. Bize devamlı futbol maçı yaptırır, kendisi de sandalye çekip ders boyunca maçımızı izlerdi. Yarıyıl tatilinde bir gün beni aradı. Ankara'ya gelmemi ve beni ampute futbolla tanıştıracağını söyledi. TSK Rehabilitasyon Merkezi olan Karagücü takımına geldim ve futbola başladım. 2005'ten beri ampute futbol milli takım formasının heyecanını hala ilk günkü gibi yaşıyorum. Hayatımın dönüm noktası ampute futbol oldu. Sayısız takım ve şahsi ödüllerin sahibi oldum. Aslında en büyük ödüllerden biri de takım arkadaşlarım. Çok büyük birlik ve beraberlik var. Bu birlikteliğimizi başarılarımızla taçlandırıyoruz. Büyük bir aileyiz.
Atletizme nasıl başladın?
Atletizmle üniversite yıllarında tanıştım. Bu branş için geç kalmış olsam bile ilk katıldığım uluslararası atletizm şampiyonasında, Olimpiyat B barajını geçmeye hak kazandım. Atletizme biraz ilginç başladığımı söyleyebilirim. Üniversite atletizm derslerine katılmam normal sınıf arkadaşlarımla birlikte oldu. Dersimize giren Hacı Ahmet Pekel Hocam, benim katılma zorunluluğumu ortadan kaldırmıştı ama ben katılacağımı, benim için sorun olmadığını söylemiştim. Engelli koşu dersinde hocam, bunun çok zor olduğunu, denememem gerektiğini söyledi. Ben, "Hocam, ben zaten yıllardır engelli koşuyorum" dedim ve koştum. Ahmet Hocam çok şaşırmıştı, bu kadarını beklemiyordu. Uygun koşu protezine sahip olursak, beni olimpiyatlara hazırlayabileceğini söyledi. Benim küçük yaşlarda hayalini kurduğum, bayrağımızı göklere çektirip marşımızı okutmaktı. Bunun için özel karbondan yapılan koşu protezine ihtiyacım vardı ancak bunu yaptırabilecek imkanım yoktu. Özel protez olduğundan dolayı devlet karşılamamıştı. Ulaşabildiğim bakanlar ya da milletvekillerinden koşu protezi sözünü almama rağmen hepsi sözde kalmıştı. Benim sporda tek anlamadığım nokta, futbolcu olmak istediğimde tek ayağımın olması gerektiğini söylemeleri oldu. Atletizm branşını yapabilmem için çift ayak olmamı istiyorlar.
İki ayağın olsa Fenerbahçe'deydin
Daha sonra ne oldu?

2009 yılında TSK Rehabilitasyon ve Bakım Merkezi'ne tedavisi için gelen eski Türkiye Futbol Federasyon ve eski Fenerbahçe Asbaşkan Vekili olan Hadi Neşet Türkmen ile tanıştım. Bizim bütün ampute futbol maçlarına gelip izliyordu. Benim ilk maçımı izlediğinde, odasına davet edip bana "Diğer ayağın da olsaydı bugün Fenerbahçe Spor Klübü'ne imza atmıştın" dedi. 2010 yılında Neşet Türkmen Başkanım'a ülkemi paralimpik atletizm branşında da temsil etmek istediğimi ve bunun için özel proteze ihtiyacım olduğunu ilettiğimde bizzat kendisinin ilgileneceğini söylemekle kalmadı, çok istediğim koşu protezini de yaptırdı. Geçen sene başkanımızı kaybettik. Beni çift ayak koşarken görmedi ama olimpiyat finalinde beni izleyeceğini biliyorum.