Yusuf Yalkın: Spor yazmadım, çünkü...

Bugün spor yazmadım… Okuduğum bir yazının etkisinde kalmam, bunun yegane sebebi! Öyle etkilendim ki yazılanlardan; bunu sizlerle paylaşma gereksinimini duydum… Bana biraz Franz Kafka'nın yıllar öce okuduğum "Değişim" isimli yapıtını anımsattı.
Sonuçta insanım… Hem Kafka'nın Değişim'inden hem de okuyacağınız olaydan çok etkilendim… Olay şu… Vietnam Savaşı sonrası...
Evine dönmekte olan bir asker San Francisco'dan ailesini arar ve şunları söyler: "Anne, baba eve dönüyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum..." Evdekilerden, "Memnuniyetle, O'nunla tanışmak isteriz" diye cevap alır. Oğulları, "Bilmeniz gereken bir şey daha var" diyerek devam eder konuşmasına: "Arkadaşım savaşta ağır yaralandı; bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti. Gidecek hiçbir yeri yok ve O'nun gelip bizimle kalmasını istiyorum." Babası, "Bunu duyduğuma üzüldüm oğlum. Belki O'nun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz" der. "Hayır… lütfen… O'nun bizimle kalmasını istiyorum!" diye direnir çocuk. "Oğlum" der babası; "Bizden ne istediğini bilmiyorsun. O'nun gibi özürlü biri bize korkunç yük olur. Bizim kendi hayatımız var ve bu durumun hayatımızı etkilemesine izin veremeyiz. Bence arkadaşını unutup eve dönmelisin. O kendi başının çaresine bakacaktır." Oğul o anda telefonu kapatır… Ailesi O'ndan bir süre haber alamaz.
Ancak, birkaç gün sonra, San Francisco polisinden bir telefon gelir.
Oğullarının yüksek bir binadan düşüp öldüğü haberi verilir onlara.
Üzüntü dolu anne ve baba hemen San Francisco'ya giderler ve oğullarının morgdaki cesedine bakarlar.
Ve oğullarını hemen tanırlar.
Ancak, bu sırada bilmedikleri bir şeyi görüp dehşete düşerler. Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardır!..