Ünal TURAKOĞLU: Düşenin dostu olmazmış!

Dün Tandoğan tesisleri önündeki manzarayı gördüğümde gözlerime inanamadım. Bir ateşin etrafında toplanmış gencecik çocuklar, bir yandan ısınmaya, bir yandan da kulüplerinin sesini duyurmaya çalışıyor. Vızır vızır insanlar. Gelenler, gidenler. Başkanın odası 1 dakika olsun boş kalmıyor.
Eski futbolcular da geldi destek için. Yılların verdiği derin izler yüzlerine yansısa da kalplerindeki o derin sevgiden bir şey eksilmediği belliydi.
İçlerinde konuşurken gözyaşlarını tutamayanlar mı dersiniz, çaresizlikten elleri titreyen mi...
Başkan feryat ediyor.
"Biz kamu hizmeti yapan bir kulübüz.
1000 tane çocuğu, yetimhaneden yurtlardan sokaklardan alıp spor yaptırıyoruz" diyor. Bu fakir kulüp, o kadar çocuğun karnını doyuruyor, ders verdiriyor.
O yöneticiler, çoğu zaman kendi ceplerinden çıkarıp para veriyor.
İçlerinden birisi cebindeki son 5 lirayı gösteriyor ve "Sabahtan bu yana tüm paramı dağıttım. Bir tek bu param kaldı" diyor.
Bursa'dan taraftar gelmiş, cebindeki 20 lirayı uzatıyor, "Başkanım bu kadar param var al helal olsun" diyor.
Ayakkabı boyacısı küçük bir çocuk giriyor kapıdan "Başkanım al 3 tane ayakkabı boyadım, 15 liram var. Ben şimdi gidiyorum yine gelirim" diyor.
Kapıda bekleyen taraftar, aldığı ekmek arası köfteyi üçe bölüyor yanındakiyle paylaşıyor.
Herkes bir şeyler yapmaya çalışıyor.
Beni en çok etkileyen şey ise Ankaragücü'nün 30 yıllık kulüp müdürlüğünü yapan 80 yaşındaki Arslan Gürsoy'un gözyaşları oldu.
Ceketine astığı İstiklal Savaşı ve Gazi madalyaları ile bir oraya bir buraya koşturan Arslan amca.
Elleri titriyor anlatırken, gözyaşlarını tutamıyor.
Ben bu kadar büyük bir sevgi daha önce görmemiştim bir kulübe karşı.
İnsanları tanıdıkça anlayabiliyoruz işte nasıl bir duygu olduğunu.
"Eski valimiz, 'ben Ankaragücü için ceketimi, pabucumu satarım yine yardım ederim' demişti. Biz sadaka istemiyoruz ki" diyor Arslan amca.
Evet bu kulüp sadaka istemiyor.
Bu kulüp sahiplenilmek istiyor. Ankara'nın ilgisini, alakasını istiyor.
Diğer şehir takımlarına bakıyoruz, sanayicisinden esnafına, belediyesinden valisine kadar herkes seferber.
Ankara'ya dönüyoruz herkes A.Gücü'ne sırtını dönmüş.
Vay be!
Türkiye Cumhuriyeti'nin başkenti Ankara... 5 milyon insanın yaşadığı koca şehir...
Bir takıma sahip çıkamadı.
Ha bir insanı göz göre göre ölüme terk etmişsiniz, ha şehrinizin takımı Ankaragücü'nü.
Maalesef herkes şu an bu vebalin altına girmiş durumda.
Başkan çaresiz. Yarın 540 bin TL para ödemesi gerekiyor.
"Ödeyemezseniz" diyorum... Metin Akyüz'ün bile sesi titreyip "O zaman kulübün sonu çok kötü olur" diyorsa uçurumun kenarına gelinmiş demektir.
"Düşenin dostu olmaz" demiş büyüklerimiz...
Ne de güzel söylemişler.
Boyacı bile cebindeki 15 lirayı kulübe getiriyor, siz ne yapıyorsunuz?