Şehidin odasında Mehmetçik nöbeti

ADI Mutlu Can Kılıç, 17 yaşında şahadet şerbetini içti. O, 15 Temmuz'da uçaklarla kendi milletine ölüm yağdıran vatansız FETÖ'cülerin katlettiği en küçük şehit. Maddi darboğazda, zeytin ekmekle, buz gibi odalarda fedakârca büyütüldü. Okumak istiyordu ancak ailesinin durumu malumdu. "Açıktan da okurum" diyerek garsonluk yapmaya başladı. Gece yarılarına kadar çalışıyor, ailesine bakıyordu. Mutlu çok özel bir çocuk, vefa ve iyilikle atan bir kalbi vardı. Ama hainler o kalbi, Külliye'nin önünde attıkları bombalarla durdurdular. Geriye "Mutlu'm için vatan nöbetindeyim" diyen annesi kaldı…
"HAYATIMIN EN MUTLU GÜNÜYDÜ"
Kılıç Ailesi Etimesgut'ta kızları Dilara (17) ile yaralarını sarmaya çalışan bir aile. Mutlu ise, 15 Temmuz gecesinin yürekleri kanatan şehitlerinden.. Cumhurbaşkanlığı Külliyesi'ne hainlerin sabah 06.45'te attığı bombayla tanınmayacak hale getirilen Türkiye aşığı. Annesi Yıldız Hanım bizi gözyaşları içerisinde karşıladı, hayatının en büyük mutluluğunu 'Mutlu'sunu' anlattı: "8 yıl bebeğim olmamıştı, dualarla bekledim onu. Sonra bir oğlum oldu, kurbanlarla, davullarla karşıladık, o gün hayatımın en mutlu günüydü, adını Mutlu koydum. Açıkçası oğlum biraz ürkekti, nasıl o bombalara koştu, o cesaret nereden geldi anlamadım. Sonra sonra anladım ki o yüreğinde yanan vatan sevdası ile küheylana dönmüştü. 'Ana vatan elden giderken bana gitme deme, duramam' diyerek sokağa fırlayan o çocuk benim oğluma benzemiyordu. Çok hastaydı, ateşler içindeydi, gece ikide ateşi biraz düşünce kendine geldi, 'Babam nerede' dedi, 'Oğlum darbecilere karşı sokağa çıktı' dedim. Fırladı yataktan, meclise düşen bombayı da izleyince 'Eyvah vatan işgal ediliyor' dedi, ayağında eski bir ayakkabı ile kuş gibi uçtu. Sabaha kadar Kızılay, Genelkurmay'da durmuş sabah karşı da Külliye'ye gitmiş."
ÇOK PİŞMANIM…
Acılı anne, "Ben şehit annesiyim, dayanamıyorum ama gönlü sevdalı oğlum için de vatana bekçiyim, asla dik durmaktan vazgeçemem" diyor. O, oğlunu ve eşini haydi hainlere "dur" deyin diyerek şahadete göndermiş bir kadın. Hiç pişman değil, "Yine olsa yine gönderirim" diyor ve en büyük pişmanlığını ekliyor: "Neden ben de kızımı alıp gitmedim, hainlere karşı tek vücut olmadım. Niye bayrağım için sokağa çıkmadım" diyerek üzülüyor.
YARALARINI NASIL SARIYORLAR?
Tüm şehit aileleri gibi onlar da yüreklerini kavuran bu büyük acıyla baş etmenin bir yolunu bulmuşlar. Baba STK'lar aracılığıyla yürütülen askerlere maddi-manevi kampanyalara destek oluyor. Anne ise oğlunun hatıralarıyla donattığı odasında saatlerini geçiriyor. Bayrağa sarılıyor, yastığını kokluyor, fotoğraflarıyla konuşuyor. Mezarına gidip, ninniler söylüyor genç fidanına, rüyalarında hasret gideriyor… Onlar hayallerini katillere, "Ölürsen şehit, kalırsan gazi olacaksın" diyerek göndermiş kahraman yürekli bir aile... Vatan için her bedeli ödemeye, candan da canandan da geçmeye hazırız diyorlar. Evlatlarını yitirdikten sonra albayrağa iyice sevdalanmış ve vatan nöbeti tutmaya başlamışlar. İkinci vazifeleri ise mazlum coğrafyasında katillere "dur" diyen Mehmetçik'in operasyonlarına destek olmak. Annesi, Mutlu'nun odasında ordumuz için dua ediyor, baba Bilal Kılıç (44) ise sınıra giden askerlerimize maddi ve manevi destek için yola çıkıyor. Orada hem aş dağıtacak hem de sizinleyiz diyecek.