Anne babalar çıldırmış olmalı!

Eyvah eyvah, bunları da mı duyacaktık! Çocuğu istiyor diye arabasının markasını değiştiren babalar, oğlu sevmiyor diye saçının rengini değiştiremeyen anneler, kızı tutturdu diye odasını baştan aşağı yenileyen ebeveynler... Evlerinde iktidar kuran ve anne babalarına her istediğini yaptıran bu zamane çocuklarının öyküsünü, geçtiğimiz hafta Hürriyet Pazar ekinde ilgiyle okudum. Nasıl okumam? Bizim de iki yaşına basmak üzere olan bir kızımız var, üstelik bir dediğini iki etmemeye çalışıyoruz... Yarın öbür gün o da bu sözü edilen çocuklar gibi tepemize çıkarsa yandık, bize acıyan da olmaz! Gerçi düşününce böyle bir şeyin bizim evimizde olabileceğine ihtimal vermiyorum. Neredeyse geç sayılabilecek bir yaşta anne olmam (37) ve tek çocuk istemem, bana "Zaten geç anne oldum, bu saatten sonra bir daha doğuracak da değilim... Öyleyse hayattaki tek evladımın her istediğini yapmalıyım!" dedirtmiyor, hatta bunu aklımdan bile geçirmiyorum. Elbette ki ben de diğer anneler gibi kızımın özgür, kendi kararlarını kendi verebilen, güçlü bir birey olmasını istiyorum ama bunun için benim özgürlüğümü kısıtlamasına ve beni yönetmesine izin vermem. Böyle yaparsam kimsenin fikrine saygı duymayan, bulunduğu her ortamda kendi isteklerinin yerine getirilmesini bekleyen, bu olmadığında kendini kocaman bir boşlukta ve yapayalnız bulan bir insan yetiştirmiş olurum çünkü. Ve bu da benim hiç hoşuma gitmez, ileride onu öyle görünce kahrolurum... Burada asıl sorun çocuklarda değil, ebeveynlerde bence. Çocukla birlikte kendine yeni bir kimlik edinmeye çalışan, doğru bildiklerini unutan, ona kendi yaşadığı sıkıntıları yaşatmamak adına sonsuz özgürlük tanıyan ve her şeyin ayarını kaçıran anne babalarda! Bakınız o haberde altı yaşındaki oğlunun 'tüm dünyası' olduğunu söyleyen bir anne, onunla baş etmekte çok zorlandığını ama hâlâ oğlu beğenmedi diye gittikleri restoranı terk edebildiklerini anlatıyor... Hatta oğlu istemediği için saçını bile boyatamadığından yakınıyor ama ne yapsın, onu çok seviyormuş! Bu durumdaki kadın ve erkeklere "Kendinize gelin!" demek istiyorum izninizle... Çocuğunu sevmeyen insan var mıdır, her dediğini yapıyor diye, o anne benden daha fazla mı annedir ya da şefkatli? Her çocuk elbette ki kendi sözünün geçmesini ister, iki yaşındaki kızım bile nasıl direniyor bunun için... Ama her istediği oluyor mu? Hayır! Kimi zaman ağlıyor, kimi zaman kendini yerden yere atıyor ama hayatta bir 'dur' noktası olduğunu şimdiden öğreniyor, herkesin onun oyuncağı olmadığını da... Zaten uzmanlar da söylüyor, "Hayır demek çocuğa güven verir. Aksi takdirde bu konuyu tartışabileceği ve aksine ikna edebileceği mesajı iletirsiniz." Eskiden çocuk yetiştirmek bu kadar zor muydu bilmiyorum ama modern çağın getirdikleri kafaları allak bullak ediyor. Kimi anne babalar sözüm ona 'medeni çocuk' yetiştirmek adına kimileri de işin kolayına kaçıp "Aman bırak ne istiyorsa yapsın," diyerek çocuklarına fazlasıyla özgürlük tanıyor ama aslında onları sahipsiz bırakıyor. Doğruyu yanlışı kendi başına ayırt edemeyen çocuk da ister istemez saçmalamaya başlıyor, tıpkı haberde sözü edilen 'evin tek patronu" olan çocuklar gibi... Doğrusu ister "Geri kafalı," ister "Çocuğunu yeterince sevmiyor," desinler ama ben kızımın saçmalamasına göz yumamam. Hayat saçmalamaya izin vermeyecek kadar ciddi çünkü ve onu hayata hazırlamak da benim görevim!