Yeşil Dev'in son macerası

Yaklaşan yazla birlikte Hollywood'un en cicili-bicili, en gösterişli eğlencelikleri de birbiri ardına yığılmaya başladı. Kim şikâyet edebilir? Evet, sinema sanattır, yedinci sanat. Ama özellikle yaklaşan sıcak günlerde serin salonlarda bol bol gülüp eğlenmenin, gerilip boşalmanın ya da gözyaşlarını koyvermenin sakıncası var mı? Bu kitlesel terapiye karşı çıkmak kolay mı? Kitlesel eğlence, pop-kültür, sanayiye dönüşmüş sanat, seri halinde üretim gibi kavramların çok uzak olduğu Antik Çağ tiyatrosunda bile seyirciyi trajediyle ağlatıp komediyle güldürmek, çok doğal ve sıradan bir iş değil miydi? O oyunlara veya sonraki yüzyılların Shakespeare'den Moliere'e en ünlü sahne yazarlarına bugün sahip oldukları önemi ve 'klasik' niteliğini yakıştırmak, ancak zaman içinde, retrospektif (geriye bakış) özelliği taşıyan bir çabayla mümkün olmadı mı? Elbette Şrek gibi tam dördüncü bölümü söz konusu olan bir filmde, bir ayrım yapmak gerek. O zamanlar en azından 'devam filmi' (veya oyunu!) yoktu. Beğenilen bir eseri böyle sürdürmek akla gelmemişti, bunun için Hollywood bezirganlığının işbaşına gelmesi gerekti! Ama bu bir ayrıntı. Aslında seri imalat öncesi o devirde bile, kimbilir kaç trajedi öncekilerden etkilendi, kaç komedide eskiler yağmalandı. Öyle değil mi? Dreamworks'ün seriyi bitiren film diye tanıttığı bu yeni bölümde, özellikle üç-boyutlu olmanın getirdiği yenilikler var. Hele (İstinye Park'taki gibi) bir IMAX ekranında izlerseniz, zevki büsbütün artıyor. Birden önünüzde tam bir hayal dünyası, tanıdık olsa da yine görselliğiyle bizi şaşırtan bir masal âlemi açılıyor. Bunca canlandırma filmi arasında ilk kez kahramanlarını iri-yarı, şişman ve çirkinlerden seçmiş olan filmde, gerek çirkin yeşil dev Şrek, gerekse ona layık eşi, patates burunlu Fiona, aynı görünümlerini koruyorlar. Konuşan eşekten tembel kediye diğer kahramanlar da yerli yerinde. Ama bu kez, filmin 'şeytani' bir entrikası var. Buna göre, kötülük kumkuması, ufak-tefek ve sinsi Rumpelstiltskin, Şrek'in ülkesine göz dikmiş, onun başına geçmeyi kurmuştur. Bunun için de haince bir plan yapar. Onu 24 saatliğine sıkıldığı aile hayatından kurtarıp, yeniden gerçek bir dev yapmayı vadeder. Ama bir şartı vardır: Şrek de ona geçmiş yaşamından herhangi bir 24 saati verecektir. Ama bu, plana göre tam da Şrek'in doğduğu gün olup çıkar. Böylece yapımcıların dediği gibi, Capra'nın Hayat Güzeldir filmine yapılmış bir gönderme vardır; acaba hayat bizsiz nasıl olurdu? Ama elbette iyilerin zaferi kaçınılmazdır. Şrek hayatına yeniden sahip olacak, Fionası'na da, gerçek dostlarına da kavuşacaktır. Ancak hayli gürültüpatırtıdan sonra... Her gün ilerleyen bir teknolojiyle kotarılmış film, yine harikalar yaratıyor. Hikâye şurup gibi akıp gidiyor, tempo durmak bilmiyor, özel efektler gerçek hayatın yerine bir başkasını geçiriyor. Gerçi ilk filmdeki sürpriz unsuru artık yok. Ama yine de bu değiş-tokuştan kazançlı çıkmadığımız söylenemez! Film yine masallar dinlediğimiz günlerden kalan bir çocuk yanı içinde koruyabilmiş olanlara sesleniyor. Klasik güzelliğin bir tapınma nesnesi haline geldiği/getirildiği günümüzde çirkinliği böylesine sempatik kılması ise, apayrı ve üzerine sayfalar yazılabilecek bir erdem. Meraklıları için not: Biz orijinal kopyasını izledik. Ve de Mike Myers'den Eddie Murphy'ye, Cameron Diaz'dan Antonio Banderas'a tüm ses verenlerden çok memnun kaldık. Ama özellikle IMAX'te altyazıları okumak biraz zor oluyor. Bizde kimler seslendirdi, bilmiyorum. Ama artık seslendirmede çok yol alındı. Bu açıdan, Türkçe olarak da rahatlıkla izlenebilir sanıyorum.
ŞREK: SONSUZA DEK MUTLU ***
(Shrek: Forever After)
Yönetmen: Mike Mitchell
Senaryo: Josh Klausner, Darren Lemke
Görüntü: Yong Duk Jhun
Müzik: Harry Gregson-Williams
DreamWorks (UİP) yapımı.