Müzikle edebiyat ilikle düğme gibi

Ve Nazan Öncel bu kez 'hayvan' diyor. Kim üstüne alınıyorsa onlara diyor hem de. Kadınlardan yana bakıyor dünyaya bir kez daha, çocuklardan yana, sokaktan yana. Umudunu korusa da, sistemin dışından bir yerden üretiyor bestelerini, sözlerini. Dostlarıyla sağaltıyor kendisini, kitaplarıyla, Türkiyeli ya da dışarlıklı müziklerle. Bahçesindeki bitkileriyle konuşurken, kahvaltı ederken, resim çizerken aklına üşüşüveren bir sürü soruyu buluşturuyor müziğiyle. Ve bunu o kadar iyi yapıyor ki, bize onun tabiriyle 'kafayı güzel kılmak' dışında başka seçenek bırakmıyor.
- Her albümünüze bir hissiyat egemen, Hayvan'ın hissiyatı ne?
- 21 Nisan sabahı uyandım, kahvaltı ediyordum. Baktım bir şeyler mırıldanıyorum, ekmeği, peyniri bırakıp gitarı aldım elime, beş dakika sonra şarkı bitmişti. Albümün genele yayılan temasıysa aşk ve aşk. Aşktan güzel bela var mıdır? Ne adamlar sevdim ben, gözümün içini oydular... Aşka arkadaşlık eden duygularsa beş yıldızlı yalnızlıklar, korkunun üstüne yürüyebilmek derdiyle duvarları aşmak için kuyruğu dik tutmaya çalışmak.
- Şarkıların sözü ve müziği size ait. Nasıl bir üretim süreci yaşıyorsunuz?
- Güneş yüzü görmeden çalışıyorum. Böyle olunca kendimi iyi hissediyorum. Sinema, kitaplar ve dostlarla geçiyor hayat. Annem bana 'iş kuduzu' der. Kendimi mutlu etmek adına resim çizmeye çalışıyorum. Çiziktiriyorum diyelim isterseniz. Bir de bahçe var. Bütün peyzajını bizzat yaptığım, yap-boz mantığıyla öğrendiğim bir şey oldu bitkilerin ve ağaçların dili. Bu işlerin yanı sıra zamanımın tamamını kardeşimin kızı Naz Neva'ya adıyorum.
- Şarkı yaparken ağlar mısınız?
- Üretim sürecinde zaman zaman ağladığım oluyor ama stüdyoda okuma sırasında Beni Bu Koca Şehirde Yalnız Bırakma beni köşeye fena sıkıştırmıştı. 15 yıl kadar önceydi, İzmir'de bir bayram arifesinde sahnedeyim, bütün konser boyunca ben ağladıkça insanlar da ağladı.
- Dünyayı hâlâ 'yalancı' buluyor musunuz?
- Dünya, sanki yalan üzerine dönen bir çarkın dişlileriymiş gibi geliyor bana. Kapitalizmin marifetleri işte. Hâlâ umudum var ama bu öyle körlemesine bir umut değil.
- Sözünü ettiğiniz hayvanlar kim? Bu arada albümün isim annesi cidden anneniz mi?
- Şarkıyı yazdığım gece 'Razuş, bak ne yazdım?' dedim. Sadece sözlerini okudum telefonda. 'Albümün adı Hayvan olsun,' dedi. 'Ama adı Normal bu şarkının anacığım,' dediğimde İki ayaklı hayvanlardan söz ediyorsun ama ' dedi. Bu anlamda ilk defa benden bir şey istemiş, yapmaz mıyım?
KENDİNDEN KÜÇÜK ERKEKLE BİRLİKTE OLMAK SUÇ
- 'Sana normal gelen, bana neden anormal.' Bir tür Mars-Venüs hikayesi mi bu?
- Mars-Venüs hikâyesinden ziyade Kundera'nın Bilmemek romanında delikanlı, kızı ormana götürür öpmek ister, kız kendini geri çekince delikanlı kızın canını yakmak amacıyla 'Biz Prag'a taşınıyoruz,' der. Kız ağlamaya başlar, o hıçkırıklara boğulduğunda, delikanlı kızın hıçkırıklarını sayar, bunu da gidip günlüğüne yazar. 'İşkenceci muhasebeci,' diye anlatıyor bunu Kundera. Ben şimdi buna nasıl 'hayvan' demeyeyim gel de sen söyle.
- Benim Bebek Sevgilim'de bir kadının kendisinden küçük bir erkeğe duyduğu ve yaşayamadığı aşkın acısı var.
- İstanbul'a gelip yerleşme nedenimdi bu. Ne şöhret, ne şu, ne bu. Sadece aşk. Elimde valizimle oğlumu alıp çıktım geldim. İşlerin ciddiye bindiğini anlayınca 'Sen benden üç yaş büyüksün,' demesin mi? Üstelik dul ve çocukluyuz ya annesini bahane edip 'Ailem istemiyor.' diyerek sıyrılıverdi. Almancıydı arkadaş, kaçıp gitti, uzun zaman toparlanamadım.