Çocukluğum kahkahalarla gülerek geçmedi

Babam işkence sürecinde yaşamış bir insan olduğu için bana hep şunu tembihlemişti: 'Her şeyi bil ama paylaşma!'
24 saat gülmek istiyorum. Çünkü çocukluğum kahkahalarla gülerek geçmedi. Gerizekalı gibi 24 saat gülebilirim. Tek amacım bu hayatta.
'Angaralıyım'. Rengarenk bir gecekondu mahallesinde büyüdüm. Babam Arnavut, annem Kürt. Babaannem Çankaya'da otururdu. Anneannem aşağı Ankara'da, Tuzluçayır'da. Çankaya'ya gidiyorsun bambaşka bir kimliğin oluyor, bu tarafa geliyorsun yer sofrasında yiyorsun.
Alemin Kralı'ndaki Jülide'ye hiç benzemiyorum. Jülide'nin kendi istekleri için yapmayacağı hiçbir şey yok. Acımasız bir karakter, bir anti-kahraman. Onun bu özelliğini kıskanıyorum.
Türkiye'de mutlu ve rahat olmak istiyorsan, eleştirilmek istemiyorsan iki şey var: Ya çirkin olacaksın ya da ajite edeceksin. O zaman kimse dokunmuyor sana.

Evde pijamalarla yaşayan küçük bir kadın. Beni ve Erkan'ı (Sevenler) da pijamalarıyla karşılıyor. En doğal haliyle, makyaj yok yüzünde. Dizi çekimi sabah bitmiş. Birkaç saat uyuyabilmiş. Evde bir hareket... Eşyalar yeni eve taşınıyor. Anne mutlu, erkek kardeş mutlu, Evrim daha da mutlu. Çünkü bundan böyle üçü birlikte aynı evde yaşayacak, babaları da kalplerinin bir köşesinde... Evrim Akın'ı ilk kez ağlarken gördüm. "Babamı çok özlüyorum," dedi ve bazı şeyleri ilk kez anlattı...