Keşke Woody Allen gibi olsam

Günümüzün en ilginç kalemlerinden Hikmet Hükümenoğlu, dördüncü romanı 04:00'te kaostan bahsediyor. Yazar bizi 'toplumların bilinçaltı kavramı'yla tanıştırırken, bilinç altımızdaki korkularımızla da yüzleştiriyor. Hükümenoğlu'nun yaşamı da romanını aratmayacak kadar renkli.
- Kitabınızdaki ana karakter kendini 'kaostan' kurtarmak için müzik dinliyor. Müzik sizin de mi kurtarıcınız olmuştu?
- Kaostan çok kurtarmadı müzik. Aslında kaosa etkisi oldu. Çocukluğumdan beri çok fazla ilgi alanım oldu. Hiçbir şeye odaklanamadım. Dolayısıyla karman çorman bir hayatım oldu. Üniversite sınavlarında son tercihim fizik bölümünü kazandım. Nedeni de lise son sınıfta tiyatroya merak sarmamdı. Ders çalışmayı bırakıp tiyatro yazmaya, yönetmeye başladım. Fizik de zor bir bölüm. İlk iki sene bir kaos oldu. Sonra çok sevdim. Fakat Türkiye'de fizikçi olmak kolay değil. O sırada Koç Üniversitesi açılıyordu, MBA programı... Babamın zoruyla gittim oraya. Hayatta en son yapacağım şey bankacı olmaktı, bankacı oldum. O da hoşuma gitti. MBA'den sonra finans hayatım başladı . Ama bir yandan da müzikle uğraşıyordum. Resim yapıyorum, tiyatro oyunu yazıyorum, üç boyutlu animasyon yapıyorum, fotoğraf çekiyorum. Ama işte onun da sorunu şu, hiçbir şeye yeterince vakit ayıramıyorsunuz.
- Biz buna 'Woody Allen sendromu' diyoruz...
- Keşke biraz olsa ona benzesem. Tek bir şeye ilgi duyup tüm vaktimi ona ayırabilmeyi çok isterdim ama hiçbir zaman öyle olamadım. Yatırım bankacılığı yapıyordum. Orada da araştırma bölümündeydim. Aslında ruhuma en yakın şeydi, çünkü yine yazı yazıyordum. 10 sene çalıştım. Ekonomik krizlerin patlak verdiği dönemdi. 'Yapmak istediğim bu değil,' diye düşündüm. Bıraktım ve 'Müzikle ilgili bir şeyler yapayım' dedim. Elektronik müzik adı altında kendi kendime bir şeyler yapıyordum. Sonra baktım ki Türkiye'de onu da yapamam. İşi bırakırken düşündüğüm ikinci şey 'Müzik olmazsa yazı yazmayı denerim'di. Sırayla hayatım boyunca yapmak istediğim her şeyi bir kez deneyecektim. Romanla başladım ve böyle de devam edeceğim. Başka bir şey yapamam artık. Aradığımı buldum, ama hâlâ başka şeylere de çok fazla vakit ayırmak isteyip ayıramadığım için onun üzüntüsü var.
- Yazmanın dışında neler yapıyorsunuz?
- Her şeyi... Yine müzik yapıyorum. En son bu kitabın tanıtım videosunu hazırlayayım diye o işlere girişip, video montajı falan yapmayı da öğrendim. Bir şeyi öğrenmeyi seviyorum. Kitaplarını okuyorum, aylarca kapanıyorum. Kısa vadede olmasa da şu aralar heykeltıraşlığı da düşünüyorum. Resimle çok amatörce uğraşıyorum. Fotoğrafa çok daha fazla zaman ayırmak istiyorum.
- Robert Kolej'in havasından mı yoksa suyundan mıdır, sizin gibi Hakan Karahan da finans sektörünü zirvede bırakıp, kendini edebiyata ve oyunculuğa vermişti...
- Var tabii ki okulun etkisi, çünkü bizim zamanımızda diğer okurlara kıyasla daha fazla ders dışı aktivite imkanı vardı. Tiyatro, resim gibi sanat dallarıyla ilgilenmek istiyorsanız, çok destekleniyordu ve hoş karşılanıyordu. Ama şimdiki okullara bakıyorum, çocuklara eskrim dersi bile aldırıyorlar! Onları da kıskanmıyor değilim. İlgisi olan çocuklar bizim okulda çok destekleniyordu. Ama ne kadar destek görseniz de okuldan çıktıktan sonra bu konuda bir meslek okumak çok büyük cesaret gerektiriyor. Ben tiyatrocu olacağım deseydim bile nasıl olacağımı bilmiyordum, o kapılar o kadar kolay açılmıyor.
- Bu öykü korkularınızla baş etmenin yollarından biri miydi?
- Kendi korkularımla başa çıkayım diye bilinçli bir şekilde yola çıkmadım, ama yazarak kafamı rahatlatıyorum. Bu kitabı yazmam düzeltmeleriyle birlikte bir buçuk sene sürdü. İlk olarak şehrin o karanlık halini, o distopik ortamı anlatmak istemiştim. Şehrin öfkesi diye konuştuğumuz şey hakkında bir şey yazmak istiyordum.