İletişimde nostalji

Çağımızda iletişim teknolojilerinin sonu yok.
Elbette bu durum çok işimize yarıyor ancak bir noktada insan ilişkilerini zayıflatıp koparıyor hatta neredeyse yok ediyor.
Her an istediğimiz kişiye ulaşabilecek olmanın verdiği rahatlıkla, zaman ayırıp bir araya gelmek yerine, iki mesajla hal hatır sorup bilgi alışverişi yapabiliyoruz. Bbütün iletişimimizi ya telefon ya tablet ya da bilgisayar yoluyla sağladığımız için toplum olarak bireyselliğe ve tek başınalığa doğru adım adım ilerler olduk.
Halbuki eskiden askere gidenlere, sevgililere, arkadaşlara, dostlara uzakta yaşayan akrabalarımıza mektup yazar, bayramlarda, yılbaşında ve özel günlerde kart gönderirdik.
Bir de o zamanlar okulda İngilizce sınıflarda zorunlu tutulan, yurtdışında yaşayan yabancı mektup arkadaşlarımız olurdu. Türlü türlü mektup kağıdı, zarf ve kart çeşidi vardı. Bazısı kokulu, çiçekli-böcekli, kalpli, bazısı renkli, origamili ya da müzikliydi. Kartlar günün özelliğine ve gönderilme amacına göre çeşitli yazılarla ve resimlerle süslenmiş, zarfları ile birlikte satılırdı.
Mektupların ve kartların arkasına, içine, sağına-soluna da içimizden geçenleri yazar, yüzyüze ifade etmesi mümkün olmayan hislerimizi en doğru ve en içten kelimeleri seçerek anlatırdık.
En sonunda üzerine parfüm sıkılıp bir de kırmızı ruj sürüp öpücük kondurulurdu. Sealed with a kiss...
Askere gidenler, dostlar, arkadaşlar, uzakyakın akraba ve gurbetteki tanıdıklar, özel günlerde mektup bekler, postacı yolu gözler, beklenen zarfı zamanında almazlarsa sitem ederlerdi. Postacılar bütün gün yürüyerek bir an önce adreslere mektupları dağıtmaya çalışırdı.
Herkes kapıda, pencerede postacıyı dört gözle bekler, gelmezse mutsuz olur, gelince de dünyalar kadar sevinirlerdi.
TELEFON ELİMİZE YAPIŞTI
Teknoloji bu kadar hayatımıza girmeden, hatta hiç yokken, insanlar nasıl iletişim sağlıyor diye düşünmüşsünüzdür mutlaka. Hatta çoğu zaman "Ah şu cep telefonları olmasaydı ne yapardık?" sorusunu sormadan edemiyoruz.
Cep telefonumuzla geçirdiğimiz vaktin gün geçtikçe arttığını göz ardı edemeyiz. Telefon iletişimi ihtiyacı haricinde bize birçok dünya sunan cep telefonlarımız, sosyal medyadan tutun da, müzik paylaşımı, Youtube, mailler, oyunlar ve bunun gibi birçok aplikasyonun varlığı neticesinde, neredeyse en çok vakit geçirdiğimiz, yalnızlığımızı paylaştığımız arkadaşımız oldu. Hele bir de Whats App'iniz varsa o telefonun elinize yapışmaması mümkün değil. Konuşma-sohbet haricinde, çeşitli davetiyelerin gönderildiği, fotoğraf ve videoların anında paylaşıldığı, grupların oluşturulduğu bir platform haline gelen bu aplikasyon bence şu aralar iletişim olarak maalesef en çok vakit harcadığımız konulardan biri.
İlk çağlardan günümüze kadar uzanan zamanda insan, çevresindekilere yaşadıklarını ve duygularını iletmek ihtiyacını hep duydu.
İnsanlar ilk iletişim aracı olarak jestleri ve mimikleri ya da doğal işaretleri kullandılar. Daha sonra sesleri keşfetti. İlk insanların, kendini ifade etmek için kullandıkları farklı bir yol da resim çizmekti. Bunların dışında dumanla haberleşmek, güvercinle haber uçurmak da zamanın iletişim tekniklerinden bazıları. Yazının icadı ile birlikte insanların arasındaki iletişim de farklı bir yola girmiş oldu.
YÜZEYSEL İLİŞKİLER
Yazının ve matbaanın keşfiyle birlikte bilgi aktarmak çok daha kolay bir hal aldı ve kağıdın icadıyla da yaygınlaştı. Matbaanın ardından keşfedilen telefon, telex, telgraf ve fax gibi diğer iletişim araçları bilgi aktarımınında devrime neden oldu. Günümüzde kullanılan iletişim teknolojileri, malumunuz, anında istediğimiz kişiye ulaşmamıza vesile oluyor. Bu sayede zamandan oldukça fazla tasarruf etmiş oluyoruz fakat eskiden kurulan derin ilişkiler maalesef yerini daha yüzeysel ilişkilere bırakıyor.
Telefonla konuşmaktan ziyade daha çok mesajlaşılıyor ve ifade biçimi değişiyor.
Eskiden yazarak ifade edilen hislerin yerini son zamanlarda emoji karakterleri aldı.
Bir yandan da Karadeniz'de hâlâ ıslıkla haberleşiyorlar.
Yeni yıla sayılı günler kalmışken her yerde birbirinden güzel yeni yıl kartlarına rastlıyorum. Ne dersiniz, arada bir de olsa kağıdı kalemi elimize alsak, sevdiklerimize iki satır da olsa yazsak, içine duygu da katsak güzel olmaz mı?