Bir de Şero'dan tırmık yiyoruz!

90'ların ortalarında doğdu Kötü Kedi Şerafettin. Güdüleriyle yaşayan, insan gibi davranmayı reddeden, istediği olmayınca kafası atan öfkeli, atarlı küfürbaz bir kedi. Yemek yesin, çiftleşsin, gezsin tozsun... İlk çıktığı zamanlarda bir yeraltı kahramanıydı. Ağzından argoysa argo, küfürse küfür dökülürdü ve erkek olduğu için fena halde cinsiyetçiydi. Evlat olsa sevilmez denilenlerden yani. (Sahibi Tonguç seviyor onu) Ama namı yeraltında kalmadı, onun kötü ve atarlı hali sevildi de sevildi... Ama mecrası karikatür dünyası olduğu için çok da göze batmıyordu. Çünkü o dünyada bir karşılığı vardı! Namı diğer Şero artık başka bir mecradan, sinemadan sesleniyor bize, Mehmet Kurtuluş, Ayşe Ünal'ın yönettiği Kötü Kedi Şerafettin filmi sayesinde. Film Türkiye'de yetişkinlere seslenen ilk animasyon olarak lanse ediliyor. Ki zaten çocuklar izlemesin çünkü Şero'nun dünyası hiç de onlara göre değil. Film Şero'yu kısaca tanıttıktan sonra onun reddettiği evladıyla yaşadıklarını, mahalleye gelen bir kediyi tavlamaya çalışmasını ve arkadaşlarıyla zengin olmak için banka soyma macerasını anlatıyor. Senaryosu çizeri Bülent Üstün ile Levent Kazak'a ait olan film Şero'nun dünyasını layıkıyla beyazperdeye aktarıyor. Animasyon kalitesi birinci sınıf. Anime İstanbul, uluslararası standartlara uygun bir şekilde Şero'nun dünyasını çizgilerle yaratmış. Müzik kullanımı üst düzey! Seslendirme konusunda animasyon dünyamızda çıtayı yukarı çeken bir performans sergileniyor. Eğer Şero'yu seviyorsanız, maceralarına alışıksanız bir itirazınız olmaz. Onunla sinemada buluşmanın tadını çıkarabilirsiniz.

TUVALET MİZAHINA KATKI
Lakin kahramanın mecra değişimi, onu bir anlamda yer üstüne hatta popüler bir mecraya taşıyor. Şero bize bu noktadan seslenirken mesela cinsiyetçiliği fena halde göze batıyor. Ya da küfürleri zaman zaman kulak tırmalıyor... Belki Hollywood'un herkese hoş gelen ve suya sabuna dokunmayan animasyonları karşısında bir alternatif gibi algılanabilir. Ama nihayetinde Şero'nun sertliği, hayattaki duruşundan ziyade, tuvalet mizahıyla olan ilişkisinden kaynaklanıyor. Karikatür dünyasında bu sertliğin bir geleneği ve karşılığı olabilir. Ama sinemada tam da tartışmalı bir alanda duruyor Kötü Kedi Şerafettin. Malum sırtını tuvalet mizahına dayayan filmlerden yeterince çektik. Şero isteyerek ya da istemeyerek bu mizaha katkıda bulunuyor. Yani kaba saba karakterlerin cirit attığı sinemamızda bir de Şero'dan tırmık yemeğe ihtiyacımız var mı?