Bazen gerçeklerle yüzleşemeyiz

Bazılarımız korkularımızla yüzleşmeyi sevmeyiz. Hatta bazen bu uğurda kendimizi hasta etmeye bile razı oluruz. Geçtiğimiz günlerde yine bir kadın geldi. 40'lı yaşlarının ortalarındaydı. Esmer, uzun boylu ve hafifçe topluydu. Gözleri ağlamaktan hafifçe şişmişti. Saçlarını aceleyle tarayarak apar topar evden çıktığı, hırpalanmış görüntüsünden belli oluyordu. Kısık sesle mırıldandı: "Seda Hanım, sizi muhakkak bulmam gerekiyordu." Konuşmaya başladık. Ben ilişkiler üzerine konuşacağımızı zannederken, sağlıktan söz etmeye koyulduk. "Artık dayanamıyorum Seda Hanım. Uzun süredir panikatak yaşıyorum." "Peki doktora gittiniz mi?" "Gitmez olur muyum? Aslında ben epeydir, sürekli doktor kapısındayım. Panikatak başlamadan önce de pek çok rahatsızlığım vardı." "Öyle mi? Neydi bunlar?"
NE FEDEKÂR BİR EŞ
Kadın anlatmaya koyuldu. Bense bu kadar çok hastalığın, peş peşe nasıl aynı kişinin başına geldiğini merak ediyordum. Midesi bozulmuştu, tansiyon problemi başlamıştı. Hatta aslında nedenini anlayamadığı birçok ağrısı oluyordu. Bu ağrı meselesini doktorlar dahi çözememişti. "Sizden ricam, ölüm korkumu yenmeme yardımcı olmanız Seda Hanım. Sanırım benim bu korkum, beni sürekli hasta ediyor." Aslında, bu hanımın söyledikleri mantıklı gibi görünüyordu. İnsan ölümden korktukça pek çok hastalığı vücudunda hissedebilirdi. Çalışmaya başladığımızda ev hayatını anlattırmaya başladım. Eşi çok yakışıklı bir beydi, hem de başarılıydı. Gelir düzeyleri çok yüksekti. Anlattığına göre aralarındaki ilişki mükemmeldi. Eşi son derece anlayışlı birisiydi. Her hasta olduğunda karısına müthiş bir ilgi gösteriyordu. Hatta bu uğurda geçtiğimiz günlerin birinde dışarı çıkmaktan vazgeçmişti. Ne kadar da fedakâr bir eşti... "Ben asla kıskanmam Seda Hanım. Öyle huylarım yoktur. Eşim istediği zaman dışarı çıkabilir. Ama ben hastalandığımda gitmemesi, onun çok kıymetli biri olduğunu gösteriyor, öyle değil mi?" dedi. Anlattıklarına bakılırsa oldukça iyi bir durumdaydı. Doktorlar da bir şey bulamadıysa, acaba sorun neredeydi? Günlerce bu hanımla çalıştık. Her defasında beni de yoruyordu çünkü herhangi bir hedefe doğru gitmiyorduk. Ara sıra yaptığımız trans çalışmalarında kendisini bana teslim etmiyordu. Duygularına hiç samimiyetle odaklanmadı. Sadece bir kez "Panikatak ve diğer hastalıklarını en şiddetli olarak ne zaman hissettiğini bul," dediğimde, kocasının kendisini aldattığından şüphe ettiği anıya gitti. Artık vazgeçmek üzereydim ki, son kez bir trans çalışması yaptık. Orada her şey anlaşıldı.
ONU KAYBETMEK İSTEMİYORUM
Genç kadın eşinin kendisini aldatmasından korkuyordu. Hatta derinlerde bir yerlerde onun gibi yakışıklı ve başarılı bir adamı hak etmediğini düşünüyordu. Belki de bugün yalnız kalsa, yeniden aşkı bulamayabilirdi. Sonunda trans altındayken sordum: "Artık hastalıklarınızı bir kenara bırakarak iyileşmeye hazır mısınız?" "Hayır değilim. Hasta olduğumda hiçbir iş yapmak zorunda kalmıyorum. Hem kocam da benimle ilgilenmeye başlıyor. Onu kaybetmek istemiyorum." Sevgili okurlar, bazen gerçeklerle yüzleşemeyiz. Duygularımızı itiraf ederek rahatlayacağımıza, işte böyle türlü hastalıkları vücudumuza çekeriz. Bilinçaltımız bunları yapabilecek kadar güçlüdür. Başkalarını kontrol etmek için hasta olmayı bile göze alabiliriz. Hatta hastalıklarımızdan beslenmeye başlarız. Tatlı tatlı... İyileşmeyi istemeyen bu hanımı serbest bıraktım. Belki bir gün gerçek korkularını tasfiye etmeyi kabul eder.