Haiti'de ölülerin, çöp kadar bile değeri yok

Başkent Port-au-Prince'in yerle bir olmuş sokaklarında dolandıkça, insanlığın iki yüzünü görebiliyor insan: Bir yanda yardım çabaları, diğer yanda boşvermişlik... En büyük sorun, insanların ölülere saygısının olmayışı... Sokaklarda günlerce yatan insan cesetlerine hayvan leşi muamelesi yapılıyor. Hayat, bu cesetlerin çevresinden dolaşıp devam ediyor adeta. İkincisi; sosyal bağlar sıfıra yakın. İnsanlar sokaklarda her an iç içe yaşıyor ama, kim kimin akrabası, kim kime yardım edebilir, belli değil. Devlet otoritesinin yokluğu da eklenince sorun iyice içinden çıkılmaz bir hal alıyor.

2 BİN ÇOCUĞA YEMEK HİZMETİ
Ancak insanlığın yardımsever yüzü burada da yürekleri ısıtıyor, yokları var etmeye çalışıyor. İHH (İnsani Yardım Vakfı) Türkiye'den başlayıp Dominik Cumhuriyeti'nden aldıkları erzaklarla pekiştirdikleri tonlarca gıda yardımı, şu anda her gün 2 bin çocuğun karnını doyurmak için kullanıyor. Recep Güzel önderliğindeki İHH ekibi de Türkiye'de burs verip yetiştirmek için 100 ile 150 arası Haitili yetim çocuk arıyor ve bu konuda yetkili makamlarla resmi görüşmeleri yürütüyor. Mustafa Öztürk tüm ekibin iletişim koordinatörlüğünü yürütürken, bir yandan da özenle çektiği fotoğraflarla İHH çalışmalarını kayda geçiriyor. İki doktor da depremzedelere şifa dağıtmaya çalışıyor. İnsanlık dışı manzaralarsa artık son derece sıradan... Önceki gün sabah saatlerinde, 'Delmas' mahallesinde bir kişinin canlı bulunduğu haberi gelince soluğu bu adreste aldım. Fakat yerde bir cesetle karşılaştım.
'AKŞAM GELİR CESEDİ YAKARIZ'
Depremden tam 15 gün sonra bulunan ceset, ana caddenin hemen kenarındaki kaldırıma, marketin demir kapısının burnunun dibine, ağzı açık bir çuvalın içine tıpkı bir hayvan leşi gibi atılmıştı. Tam o sırada bir çöp kamyonu yanaştı cesedin yanına. Maskeli görevli, fotoğrafta da gördüğünüz gibi kararsızlık yaşadı çöp kamyonuna atıp atmama konusunda cesedi. Sonra nedense vazgeçip gitti... Uzun süre bekledikten sonra güvenlik görevlilerine, "Bu ceset daha ne kadar böyle yatacak" diye sorduğumuzda aldığımız cevapsa, "Akşam işimiz bitince götürüp bir yerlerde yakacağız" oldu. BM Merkezi'ne dönüş yolunda, 2 saate yakın süre şoförüm George'la hiç konuşmadık. Sözün bittiği yere gelmiştik çünkü...