Özgür KAYNAR: İyiliğiniz daim ve reklamsız olsun...

O görüntüsü gözümün önünden hiç gitmiyor.
Yüzünün şekilden şekile giren halinden anlaşılıyordu, içinde olduğu mahcubiyet ve üzüntü.
Orada olmasının tek nedeni vardı, yokluk...
Aslında sevindirildiği zannediliyordu.
Eline tutuşturulan yardımlarla, biraz da zorlanarak fotoğrafı çektirilince yüzü düşmüş, belli ki içinde kopan fırtınaya kapılıp sorup duruyordu:
Neden ben?.. Fakirliği o seçmedi, orada olmayı o istemedi.
Sahip olamadığı şeylere duyduğu özlemle, hayatın ona biçtiği rolü oynuyordu sadece... 'Yardım yapacağız' diye gelenleri görünce sevinmişti.
Ama gazetelerde haberi çıksın diye fotoğrafları çektirilince...
Patlayan flaşlarla birlikte, onu ve ailesini çaresiz bırakan yoksulluk da yüzüne çarpmıştı.
Hayırseverliğe reklam bulaştırılınca rencide edilmiş, mahcubiyetin okunduğu gözleri dolmuştu. Dokunsalar ağlayacaktı.
Sözde ona yapılan iyilikti!..
Bundan birkaç yıl önce bir yardım kuruluşunun basına gönderdiği fotoğraftaki küçük kız, karşımda öyle suskunca dururken, işte bana bunları anlattı.
Şimdi sıra, bunu sizinle niçin paylaştığıma geldi...
11 ayın sultanı Ramazan başladı.
Ramazan demek, yardımlaşma ve dayanışma demek.
Tokun, açın halinden anladığı, fakir fukaranın daha çok hatırlandığı kutsal aya girdik.
Biliyorum ki duyarlılık sahibi birçok kişi, zor durumdakilere yardım eli uzatacak.
Ama ne olur yardıma reklam karıştırılmasın, alan elle, veren el birbirini görmesin, bilmesin.
Yoksa, benim hafızama kazınan o küçük kız çocuğunun yaşadığı gibi, sevindirelim derken kalpler kırılır.
Yardımınız bol, iyiliğiniz daim ve reklamsız olsun.
Hayırlı Ramazanlar...