Fecir ALPTEKİN: Elveda Kaptan!

Her ölüm erkendir. Selçuk Yula'nın vedası da çok erken oldu. Salı sabahı gazeteye geldim, önce bilgisayarımı ve sonra da sabah haberlerini almak için televizyonu açtım. Doğrusunu söylemek gerekirse gözüm aslen bilgisayar ekranında, işte güçte... Yarım kulakla da fondaki haberlerdeyim.
Şok eden cümleyi o zaman duyuyorum: "Fenerbahçeli efsane futbolcu Selçuk Yula hayatını kaybetti."
Hayır, olamaz. Tarih, 6 Ağustos. Fotomaç'ta daha iki gün önce yazısı yayınlanmış.
Yerimden kalkıyor, elime kumandayı alıyor, televizyonun sesini biraz daha açıyorum.
Her halde soyadını yanlış duydum... Daha eskilerden, başka bir Selçuk olsa gerek.
Fakat, değil. Ne yazık ki kaybettiğimiz, dün gibi, çocukluğumuz gibi yakın Selçuk Yula.
Ben Fenerbahçeli değilim, ama futbolun en güzel döneminde çocukluğumu ve ilk gençlik yıllarımı yaşadım. Beşiktaş'ta Metin, Ali, Feyyaz...
Galatasaray'da Prekazi, İlyas... Fenerbahçe'de Oğuz, Selçuk... Takım fark etmez, onların hepsi kahramanlarımızdı bizim. Hepsi güzel, hepsi masum, hepsi delikanlı çocuklardı çünkü. O yıllarda bir büyük üzüntüyü de Hüseyin'le yaşamıştı Fenerbahçe taraftarı.
Çocuktum, tezahüratlarını hatırlıyorum: "Baba Hüso Baba Hüso, ne olur bizi bırakma!"

Mutlaka atladığım çok isim var, affınıza sığınıyorum... Öyle maçları, golleri, olayları tek tek hatırlayacak kadar fanatik bir futbol izleyicisi değilim.
Ama hatırladığım, çok çok iyi hatırladığım şey şu ki, o yıllarda futbolun bambaşka bir ruhu, mağrurluğu, başka bir onuru vardı. İşte şimdi o yılların güzelliği gibi, çocukluğumuz gibi, Selçuk Yula da bıraktı bizi ve çok uzaklara gitti... Elveda Kral, elveda büyük Kaptan! Çocukluğumuz ne kadar sıcak ve hakikiyse, sen de hep öyle kalacaksın aklımızda, içimizde.