Adnan GÜLERMAN: Eğitimin kazandırdıkları

Yazımın başlığını okuyanlar "Eğitim, insanlara bilgi, meslek, tecrübe ve görgü kazandırır" diyeceklerdir. Doğrudur da.
Ben sizlere saydıklarımdan başka bir hususu, olayın hikâyesi ile birlikte anlatmaya çalışacağım.
1970'lerin ilk yarısında Ankara İktisadi ve İdari Bilimler Akademisi öğretim üyesiyken arkadaşlarımızdan biri, doğum yeri olan Muğla'da Akademimize bağlı bir yüksek okul açma teklifi getirdi. O sıralarda Ankara-Muğla arasında doğrudan ulaşım yoktu.
Öğretim elemanlarımız İzmir üzerinden aktarmalı Muğla'ya ulaşacak ve geri dönmeleri çok zaman alacaktı. Bu yüzden karşı çıktıksa da, kısa bir süre sonra Ege Üniversitesi'ne nakletmiş olmam sebebiyle gelişmeleri takip edememiştim.

DAYANILIR GİBİ DEĞİL
Bir akşam üzeri Büyük Efes Oteli'nin önünde Ankara'daki doçentlerimden birine rastlayınca "Buralarda ne işin var?" soruma "Hocam sorma, sabah Ankara'dan yola çıktım.
Geceyi İzmir'de geçirip, yarın sabah Muğla'ya ders için hareket edeceğim. Akşama kadar derslerimi tamamlayıp, aynı yoldan geri döneceğim" cevabını verdi. Anlattıklar dayanılır gibi değildi.
12 Eylül darbesinden sonraki düzenlemeler sonrasında Dokuz Eylül Üniversitesi kurulunca Muğla'daki İşletmecilik Yüksek Okulu benim fakültem olan İzmir İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesine bağlandı.
Böylece bizlerin Muğla seferleri de başladı. Bina, Yardım Sevenler Derneği tarafından yüksek okulun kullanıma verdiği bir düğün salonu olduğu için, eğitim yapmaya da uygun olmadığından okulun tasfiyesi gündeme gelmişti. Hatta, bizlere ödenen yolluk, otel giderimizi karşılayamadığından geceyi sahnenin arkasındaki odaya konulan bir somyada geçirirdik. Bana Muğla'daki okulun eğitime devamının uygun olup olmadığı durumun incelenmesi görevi verildi.

MUĞLA EKONOMİSİ ÇÖKER
Bu hususla ilgili olarak Muğla'ya gittiğimde bir heyetin benimle görüşmek istediği söylendi. Çoğu iş dünyasından olan gelenler "Okulu tasfiye etmeyi düşündüğünüzü duyduk.
Muğla'nın ekonomisi çöker. Bakkal, manav, fırın, öğrenci pansiyonları, manifaturacı vs. sizin öğrencilerin yaptığı alış verişle yaşıyor" diye yakındılar.
Gerçekten, binlerce öğrencinin bütün ihtiyaçlarını pansiyon ve ticaret sahipleri karşılamaktaydı.
Çaresiz katlandık. Bu kez, ben ve arkadaşlarım Muğla yolunun yolcusu olmaya devam ettik. Ankara'dan gelenler kadar da zorlanmadık.
Sonunda Muğla'da Sıtkı Koçman Üniversitesi kuruldu.
Uzun yıllar yolum Muğla'ya düşmemiş, hep kenarından geçen oto yolla Milas, Bodrum tarafına gitmiştim.
Muğla'dan geçerken de yolun solunda üniversite binalarını imrenerek seyrederdim.

BASAMAK BASAMAK
Geçen yıl Milas'taki bir bilirkişilik görevim sebebiyle giderken uygun zamanım da olduğu için "Neler olmuş?" görmek istedim. İnanır mısınız, derslerim için vaktiyle Muğla'ya gittiğimde bildiğim, tanıdığım hiçbir yeri göremedim. Üniversite Muğla'yı tepeden tırnağa ihya etmiş. Üstelik Üniversite derslikler ve bürolardan ibaret de değil. Bir üniversitede öğretim elemanlarının, personelin ve öğrencilerin ihtiyaç duyabileceği bütün sosyal tesisler de dört dörtlük oluşturulmuş.
Bu üniversiteler kuruldukça "Bu kadar üniversiteye ihtiyaç var mı?" sorusu cevaplandırmaya çalışırdı. "Merdiven basamak basamak" deyimine uygun olarak başlangıçta bazı noksanlıklar, yetersizlikler görülebilirse de, bunlar zamanla giderilip, mükemmelliğe yol alınır. Üniversite sadece öğrencilerin eğitimlerine hizmet vermekle kalmaz, bulunduğu ilin, bölgenin yeni bir hayat kaynağı olur.
1960'larda lisansüstü eğitimim için bulunduğum Michigan State Üniversitesi'nin 40 bin öğrencili baş döndüren ihtişamını gördüğümde bir arkadaşım "1855 yılında kurulan bir Ziraat Okulu ile başlandı" demişti.
Yani, dünyanın her yerinde öyle başlar ve gelişir.