Lebip TİMOR: Kömürün karası

Anlatılacak bir acı değil. "Ateş düştüğü yeri yakar" derler ya, işte öyle bir şey. Soma'nın can evine düştü ateş. Ocaklar söndü. Ölümün her türlüsü zor. Ama böylesi çok acı. Yerin altında, bir telaş, bir koşturmaca, bir panikle başlıyor 'ölümden kaçış' koşusu. Gözlerimin önüne geliyor, kahroluyorum. Analar,babalar, eşler, çocuklar bu yürek yakan kaçışa yenik düşen yiğitlerine ağlıyorlar. Ölüm çukurundan çıkanlar sevinemiyorlar. Biliyorlar ki birçok arkadaşı yenik düşmüş.Yüzleri kapkara, ama alınları açık. Bir ekmeğin hazin öyküsü bu. Sedyeye uzanırken örtü kirlenmesin diye çizmelerini çıkarmak isteyen yiğidi görünce, tutamıyorum kendimi. Uzanıp, ayaklarını öpesim geliyor. Aradan zaman geçsin istedim. Sıcağı sıcağına yazmak zor. Şimdi artık yazma değil,yardım zamanı. Dahası, yardım da yetmez. Yanlarına koşup, sarıp sarmalama zamanı. Hafta sonları Foça, Çeşme, Alaçatı, Urla rotalarınızı değiştirin, Soma'ya kontak açın. "İzmir'liyiz, yaparız" diyorsanız; koşun yanlarına. Karşıyaka'nın yalısı da, Alsancak, Güzelyalı varsın boş kalsın. Soma, dolup taşsın. Bir el uzatın. Babasız bebeleri kucaklayın. Eşini kaybeden bacıları bağrınıza basın. Yiğitlerini toprağa veren ana babaların ellerine uzanın, öpün kömür karası ellerinden.
Kömür zor iştir. Kömürle yaşamak, kömürle çalışmak, madene inmek dünyanın en zor işidir. Yerin dibinde yapılan bir ekmek kavgasıdır. Gidip de gelememek, inip de çıkamamak var sonunda. Yazıyı uzatmayalım, Soma'ya uzanalım. Para pul belki çok şeydir ama, her şey değildir. Bu iş bir gönül işidir. Kömürün karası, bir gönül yarasına dönüşmüşse, bu yangına önce gönlünüzü uzatın. Ve son söz. Yerin altında, deyim yerindeyse, kapkara bir cehennemde son bulan bir ömür. Bundan sonraki mekanları cennet olsun Allah'ım.