Özgür KAYNAR: Küskünüm adalete

Hayatımın en kara gününü yaşatan kişidir o. Azalacağına giderek artan bir acıyı kalbime saplayandır. Güzelliklerle dolu üniversite yaşamımıza kan sıçratan, gençliğimize acı tohumlar eken, zihnimize silinmez izler kazıyan zalim dünyanın temsilcisidir. Çok sevdiğim bir kardeşimi aramızdan çekip alandır. Bir fidanı bir daha hiç filizlenmemek üzere kara toprağa gömen, pespembe hayallerin üzerine simsiyah örtü örtendir. Ve benim için adaletin bittiği yerdir!.. Adını bile yazmayacağım, tüm Türkiye biliyor. En son geçen hafta Yeni Asır Gazetesi'nde gördüm, meslektaşım Ali Eyce 2'nci kez görüntülemiş. Gazeteyi elime alınca yine yıkıldı dünyam, hala kendimde değilim. Birkaç sene evvel de İzmir'in göbeğinde karşıma çıkmış, kan beynime sıçramıştı. Cezai ehliyeti yok diye yıllar önce salıverildi. Ölen öldüğüyle kaldı, bizler de yüreğimizi cayır cayır yakan kor ateşten farksız acımızla. Şimdi insanlığın vicdanına sesleniyorum:
BİZE İDAM ŞART
Bu mudur adalet? "Ne olacak yatar çıkarım, belki de hiç yatmam" dedirtiyor, suçluları cesaretlendirmiyor muyuz? Bir hayatı söndürmek bu kadar mı ucuz olmalı? Daha önceleri çok kez yazdım, bize idam şart diye. İdam kaldırıldı vakti zamanında tamam da, yerine ödül gibi özgürlüğü vermek fazla değil mi? İnsan haklarına saygılıyız da, yaşam hakkı alınanların hakkı ya ne olacak düşündük mü? Cezalar esnetildikçe cezaevleri dolup taşıyor, suç almış başını gidiyorsa... Kanunsuzlar, polise, savcıya ve hakime kafa tutuyor; düzene meydan okuyorsa... Acılar küllenmiyor, aksine daha da alevleniyorsa... Bu işte terslik yok mu? Bu işte terslik var, hem de çok fena! Adaletin temeli sarsılıyor. Aksi olsaydı, vicdanlar kan ağlamaya devam etmezdi. Benim vicdanım ağlıyor o gün bugündür. Adalete küskünüm! Son mütalaa sizin...