Panasonic'in ülkesinde incir satıyor

Hem Türk iş dünyasının hem de spor camiasının yakından tanıdığı bir isim Ayhan Bermek. Sohbetimiz esnasında yaşına lafı getirdiği için ben de vurgu yapıyorum. Bugün 66 yaşında. Ve iş hayatında bambaşka bir sayfa açtı. Kendisi de yaptığının büyük cesaret iyi olduğunu biliyor ve yeni projesine 'Bu benim fantezim' diyor. Türkiye'yi Panasonic ile tanıştıran isim olarak bilinen Ayhan Bermek, 30 yıllık işbirliğinin ardından rüzgâr ters yönden esmeye başlayınca iş hayatında bir dönüm noktasına geldi. Türkiye'nin dört bir yanındaki tüketicilerle tanıştırdığı ve büyük pazar payı oluşturduğu Panasonic ile plazma ve LCD televizyonlarının rekabeti sırasında dev gibi büyüyen stok yüküyle baş edemeyince Panasonic ile masaya oturdu. Önce ortak olma fikri vardı ama sonra Panasonic, Türkiye pazarının da cazibesine kapılarak yüzde 100 Türkiye'ye gelmek istedi ve Bermek'ten hisseleri satın aldı. İşte bu Ayhan Bermek için yepyeni bir iş hayatının da başlangıcı oldu. Devamını merak ediyorsanız, lütfen bu söyleşiyi okuyun…
66 yaşında olduğunuzu siz söylediniz. Bir anlamda girişimci olmak, yeni bir iş kurmak için erken bir yaş diyemeyiz. Ama sizin bu söylemin doğru olmadığını gösteren bir öykünüz var. Yeni bir iş ve Japonya'da, neden?
Benim Japonya ile 30 yıldır iş ilişkim var. O nedenle Japon halkını, ülkeyi yakından tanıyorum. Son beş yıldır orada iş yapmayı düşünmeye başlamıştım. Bir teknoloji markasının temsilcisi olarak bugüne kadar hep ithalat yapmıştım. Tabii bu teknoloji ülkesinde gıdanın çok önemli olduğunu, dünyadan çok büyük gıda ithalatı yapıldığını ve çok da titiz olduklarını gördüm. Türkiye'ye gelen Japon dostlarım Türk yemeklerine, tadına çok düşkündü. Bu iş tutacaktı yani. Ama Türkiye'de bir firma kurup, Japonya'ya ihracat yapmak yerine, gittim şirketi Japonya'da kurdum. Yani başkanı Türk, sermayesi Türk olan bir Japon şirketi kurdum. Çünkü ana hedefim yüzde 90 Japonya pazarı.
DÜŞÜMÜZ GERÇEKLEŞTİ
Gıda derken, Türkiye'den neler ithal etmeye başladınız?
Türkiye'nin klasik ürünlerini satmak istedim. Yani domates salçası başta olmak üzere, incir, zeytin, zeytinyağı ve peynirden başladım. Çok da güzel gidiyor. Ben küçük bir şirkete sahiptim önceden, bu işi ciddiye alınca yeniden bir yapılanmaya gittim ve sadece Tokyo'da değil tüm Japonya'da pazara girmek için plan yaptık. Dört yıl oldu. Düşünün ki Okinova'ya bile zeytinyağı satma düşümüz gerçekleşti.
Panasonic'in ülkesinde salça satmaya başladınız. Sohbet ederken bu bir fantezi dediniz. Biraz açar mısınız?
İnsanın bazen yeni konulara girmesi gerekiyor. 66 yaşında olsan bile! İşte fantezi bu. İnşaat malzemeleri işiyle iş hayatına atıldım. Sonra elektroniği geliştirdim. İhracatı uzun müddet denedim. Ama içimde bir duygu vardı. Yaş ilerleyince örnek olmak da istiyorsunuz. Zor değil bunlar. Ağzımızı doldura doldura dünya globalleşiyor diyorsak, gidip Japon dükkanlarına da mal satabiliriz. İletişim bu kadar gelişmişken hiç zor değil ki…
İŞADAMI AYAKTA ÖLÜR
Emekli olmak yerine yeni bir iş kurdunuz. Üşenmediniz mi hiç?
Tatil yapıyor musunuz diye soruyorlar. İş seyahatlerim benim en büyük tatilim. Japonya'ya işe gitmek, yeni dostlar edinmek, o dünyayı tanımak, orada bir şey yaratmak, Türkiye ile ilişkisi olması çok önemli. Adrenalin denen şeyi, kimi yüksek atlayarak, kimi sörf yaparak yaşıyor. Benim damarımda iş hayatındaki başarı adrenalin, heyecan. Bir işadamı emekli olur mu? Benim kafamda yok olmaz. İşadamı ayakta ölür. Çünkü tecrübe denilen şey kolay kazanılmıyor. Farkında olmadan çok önemli bilgi birikimi oluşuyor. Onu aktarmanız lazım.