Editörün seçtiği köşe yazılarından...

Evet, Gannuşi'nin partisi seçimlerden birinci çıkmasına rağmen koalisyon hükümeti kurdu, Cumhurbaşkanı'nın başka partiden seçilmesine izin verdi, Nahda kökenli Başbakan ilk protesto gösterisi karşısında istifa ederek geri çekildi. Ve oylarına sahip çıkılmadığını hisseden taban ya küstü ya da başka partilere kaydı. Nitekim 2014 seçimlerinde Nahda değil, seküler elitin temsilcisi olan ve Batı'nın kendilerine desteğini âdeta Demokles'in kılıcı gibi Nahda üzerinde sallamayı vazife bilen Nida Partisi birinci çıktı.
Peki, Gannuşi yanlış mı yaptı? Hayır. Ülke istikrara hâlen kavuşmamışken, sokaklar hâlâ hareketliyken, seküler muhalefet Mısır'dakinden bile güçlüyken, yanı başındaki ülke darbe ile sallanırken 'maslahat' olarak doğru gördüğünü yaptı.
Şayet Gannuşi, Erdoğan olmaya çalışsaydı, Mursi olacaktı. Ancak bir diğer gerçek de şu ki; Erdoğan Gannuşi olmaya çalışsaydı, o da Mursi ile aynı sonu, belki de daha fenasını yaşayacaktı.
Dolayısıyla neymiş, ülkeler birbirinin karbon kopyası değilmiş. Elmalar ile armutları ayırt edebilecek kadar siyasî analiz yeteneğine sahip olmak çok gerekliymiş.
Ha unutmadan, Gannuşi'nin Fareed Zakaria'ya geçen sene verdiği röportajda, eğer Tunus istikrarlı bir demokrasi olsaydı, iktidarı paylaşmak zorunda kalmayacaklarını söylemesi de koalisyonu -doğal olarakboyun eğilmesi gereken bir zorunluluk olarak gördüğünü ortaya koyuyor.
Gannuşi'nin o röportajdaki şu sözleri, koalisyonu âdeta İslâmi bir vazife bilincinin gereği gibi yansıtanlara gelsin: "Eski rejim bekçileri seçimi kaybetmiş olabilirlerdi ama hâlâ çok güçlülerdi. Onlar, ülkenin elitleriydi. O yüzden onlarla anlaşmak zorundaydık. İstikrarlı bir demokraside seçimi kazanırsan, belki de her şeyde kendi yolunu çizebilirsin. Ama genç birdemokraside seçimi kazanırsan, tavize ve konsensüse ihtiyaç var."
Hülasa, Gannuşi'yi 'mesaj kaygılı' yazılarınıza alet etmeden iki kez düşünün derim.

Hilal Kaplan/Sabah