Editörün seçtiği köşe yazılarından...

Bir de okul gerçeğinin hiç değişmeyen, kemikleşmiş bir yanı var. Hani pek fazla dile getirmezsek, varlığını hissetmeyeceğimizi sandığımız şey... Tatsız, kahredici, bir özellik... Ne o?
Okul, öğretmez; öğrettiğine inandırır. Bir gram şeker için tonla keçiboynuzu çiğnemektir, okul. Okulun insanları birleştirdiği, ortaklaştırdığı iddiası bir tür "beyaz" yalandır. Okul ayırır, sınıflandırır, sınırlandırır.
Okul, kişilik kazandırmaz, kimlik verir. Okul, toplumsal merdivenin adaletsiz basamaklarına sorun çıkarmadan uyum sağlamamız için vardır.

Bakın, ne yapmalı, biliyor musunuz? Çocuklarımız; bir şeyler öğrenmeyi de geçtim, sevinç içinde okula gidiyorsa... Gidip öğretmenlerini alınlarından öpmeli! Nadirdir çünkü.
Çocuklarımız, kalabalığın ortasında yalnızlığın acısını çekmiyor; okullarında ayakta kalabilmek için bir "çete" veya "cemaat" battaniyesine sığınmak zorunda kalmıyorsa... Gidip o okulun duvarlarını bile okşamalı; müdüründen temizlik görevlisine, hepsini kucaklamalı! Ah, bir de çocuklarımızın kalbi tertemiz birkaç arkadaş edinmesi vardır ki...
Bunun için dua etmeli! Çünkü asıl "eğitim ve öğretim" oradan filizleniyor.

Haşmet Babaoğlu/Sabah