Bu kitap bahar kokuyor

Şu cümlelerle başlayan bir resimli kitaptan çok ne yaraşır bahara? "Bir ilkbahar akşamı, çoban ve sürüsü, mor tepeli dağdaki otlaklardan dönüyordu. Gün boyu otlayan sürü biraz yorulmuştu. Yamaçtaki zeytinlikte dinlenirken, dişi keçilerden biri yavrulamıştı..." Hele hele bu oğlak simsiyah kulaklı, sevimli mi sevimli bir yavruysa ve sürüdeki diğer yavrulardan 'biraz farklı' doğmuşsa. Bahar dediğin yeniliklerin habercisi değil mi? Yeni doğmuş bir yavru, hele bir de farklıysa değmeyin biz okurların keyfine. Kimbilir nasıl lezzetli bir okuma bekler bizi sayfalar boyu. Farklılığı nedir oğlağımızın? Bu farklılık onu nasıl bir yola sokacaktır? Yolda kimler ona yoldaş olacaktır? Farklılığı ona hangi pencereleri açacaktır? Ve bir de Feridun Oral gibi bir ustanın elinden çıktıysa bu öykü, kimbilir nasıl muhteşem görsellerle gözlerimiz bayram edecektir! Minik oğlağın öyküsü baharı hoşgörüyle selamlamak isteyen, yolu sevgiden ve iyimserlikten geçen tüm yürekler için birebir!
KİTAPKURDU ITIR KOZİKOĞLU'NUN BU AYKİ SEÇİMİ:
Bu neslin çocukları, kendilerinden önceki jenerasyonlardan daha az doğayla iç içe yaşıyorlar. Beton evlerin yapay lüksünde yetişen çocuklar büyüyünce kendi çocuklarını da böyle yetiştirecekler. Bu yüzden olabildiğince erken yaştan bir farkındalık yaratılması gerekiyor. Nerede Bu Fil? bu işi kusursuzca yapmayı becermiş bir kitap. Daha kapak sayfasından kitabın en önemli özelliği belirtiliyor: bu bir 'sessiz kitap'. Yani neredeyse hiç yazıya gerek kalmadan anlamlı bir hikaye anlatabilen bir kitap bu! Belki de bu yüzden bir yaş sınırı yok. Tüm kitap boyunca kendimi beş yaşında bir çocuk olarak hayal ettim. Annemin kucağında oturuyorum. O ilk sayfada "Nerede bu fil, nerede bu yılan, nerede bu papağan?" sözlerini annemden dinliyorum. Sonra karakterlerle eğlenceli bir saklambaç oyununa başlıyoruz. Annem sabırla her sayfadaki hayvanları bulmamı bekliyor ve her başarımla ondan ödül olarak bir gülümseme alıyorum. Ama yavaş yavaş bir şey fark ediyorum. Annemin bunu bana hatırlatmasına gerek yok. Hayvanları bulmak her sayfayla daha da kolaylaşıyor çünkü içinde saklandıkları rengarenk orman giderek küçülüyor. Aaa, o da ne? Şu apartman bizim evimize benziyor galiba. Aaa! Bakın benimle saklambaç oynayan hayvan arkadaşlarım dün gittiğimiz hayvanat bahçesindeler işte! Ama... Ama hayvanat bahçesinde rengarenk bir orman yok ki! Küçücük hayvanat bahçesine bu üç arkadaşım zar zor sığıyor. Ama her hikaye gibi bunun da bir mutlu sonu var. Ve belki bunun gibi kitaplar yeni nesillere ulaştırılırsa bizim dünyamızın da sonu mutlu olabilir.