Kirli planları herkes biliyor

İstihbaratçılığın tarihi MÖ 2000'li yıllara kadar uzanıyor. En eski kanıtlara Mezopotamya'da Fırat kenarında bulunan bir kil tabletinde rastlandı. Çinli Bilge Sun Tzu'nun "Düşmanını bilen, kendini bilir" sözleri de MÖ 5'nci yüzyıldan.
İmparatorluklar, krallıklar, devletler her zaman istihbarata ihtiyaç duydu. Ancak kendilerine yönelik tehlikelere karşı istihbaratı kullandılar.
İşler, 19. yüzyıla kadar örgütlü olmadan amatörce ve kişisel becerilerle yürüdü. Birinci Dünya Savaşı'yla birlikte istihbaratın önemi anlaşıldı, çünkü o zamana dek savaş cephelerde yapılıyordu. Yerleşim bölgeleri ve sivil halk zarar görmüyordu. Taraflar bir yerde karşı karşıya geliyor ve savaşıyordu.
İlk savaşla birlikte acımasız bir hesaplaşma ve katliam yaşandı. Orduların sayısı, eldeki topun, tüfeğin, uçağın, tankın bilinmesi gerekiyordu. Karşı tarafa üstünlük sağlayacak bilgiler, hedefin yerini de kapsıyordu.
Bu yüzden istihbarat gerekliydi... İlk zamanlarda kelimenin tam anlamıyla yeraltındaydılar, başkentlerin karanlık odalarında planlar hazırlanıyordu. Ancak İkinci Dünya Savaşı ve dünyanın iki kutba bölünmesiyle istihbaratçılık acımasız bir hale dönüşecekti.
Darbeler, suikastler, kalkışmalar, terör saldırıları, bombalamalar, propaganda için yalan bilgi yayma, parayla bilgi satın alma, açığını bulup tehditle çıkarları için kullanma, zaaflardan yararlanma, kışkırtma, karşı tarafı yanıltma, medyayı yönlendirme, sanatçıları, yazarları, akademisyenleri kullanma, ekonomik olarak ablukaya alma ya da paraya boğma, sorgulama, acımasızca işkence yapma dönemi başlamıştı. Ve hepsinden önemlisi ülkenin etnik ve dini durumunu kaşıyarak kaos yaratılıyordu.
Dünyada el atmadıkları yer kalmadı; milyonlarca ölüm, masumların yitmesi, harap olmuş kentler durum gereğiydi. Hak, hukuk, insan hakları ise aforizma olarak kulağa iyi geliyordu.
Bizim gibi Osmanlı'dan bu yana suikastler, kalkışmalar, darbeler yaşamış, saldırılara uğramış ve uğramakta olan ülkelerin üstüne kabus gibi çöktüler. Ancak yıllar geçtikçe afişe oldular ve her şey ortaya döküldü.
Gazeteci Ali Çimen, Tarihi Değiştiren kitaplar serisinde Gizli Servisleri yazmıştı.
Şimdi CIA'yı daha ayrıntılı ve hacimli bir çalışmayla ele alıyor. Başkanın Gözleri/CIA kitabında, ABD Merkezi İstihbarat Teşkilatı'nın üstüne projektör tutuyor.
1941'de Japonların Pasifik'teki ABD Deniz Üssü'ne saldırısıyla başlayan istihbarat gereksinimiyle önce OSS adını alan birim kurulur. İkinci Dünya Savaşı'nın bitimiyle ihtiyaç büyür. Ve nihayet Soğuk Savaş'ın başlamasıyla dağınık birimler bir araya getirilerek CIA meydana çıkar.
Çimen, tek hedefi komünizmle savaş olan CIA'nın yaptığı operasyonların perde arkasını, bilgi ve belgelerle destekleyerek tarihçeyle ilerliyor.
CIA HER YERDE
Sovyetler Birliği'nin her adımına karşılık veren örgüt, işe ilk olarak Avrupa'da başladı.
İtalya seçimlerine müdahale etti, ikiye bölünmüş Berlin'de gençleri örgütledi, dinleme şebekesi kurdu. Arnavutluk'a yüklendiler ancak başarısız oldular. Tabii ki Ruslar da boş durmuyordu, sızdırdıkları ajanlarla durumu öğrenip yanlış bilgi veriyorlardı.
Sonra Ortadoğu; Suriye, İran, Mısır, Irak'ı boş geçmediler. Petrol vardı çünkü.
Rusların eline düşmesini istemiyorlardı. Suikastler, darbelerle bir ileri bir geri yaparak sürekli yüklendiler. Sonra arka bahçeleri Latin Amerika'ya geldi sıra. Akbaba Operasyonu adını verdikleri sözde istihbarat paylaşımlarıyla;
Guetamala, Arjantin, Şili, Bolivya, Brezilya, Uruguay, Paraguay'da her şeyi denediler. Kendi adamlarını getirip darbe yaptırdılar, seçilmiş hükümetleri devirdiler.
Sovyetler'e karşı olmak kadar Amerika'nın ekonomik çıkarları da söz konusuydu.
Uzakdoğu Asya da nasibini aldı Soğuk Savaş'tan. Tibet, Kamboçya, Vietnam, Kore, Laos'ta tam anlamıyla vahşet yaşandı. CIA o zamana kadar komünizm deyince Sovyetler'i anlıyordu. Burada Çin de vardı artık.
İstihbaratları yanılmıştı.
Yaptıkları rezillikler ortaya saçıldı, soruşturmaya uğradılar, eski çalışanları pis işleri itiraf etti. Ancak durmadılar... Ardından Afganistan'daki Rus işgaline karşı destek verip palazlandırdıkları Taliban'la çalıştılar.
2001'de dünyanın öbür ucundaki güvenli kaleleri saldırıya uğradı. Kendi elleriyle yarattıkları El Kaide can evlerinden vurdu. 11 Eylül tramvasıyla çılgına dönüp, yalan bilgilerle dünyayı kandırarak Irak'a girdiler...
Ali Çimen, tüm bunları ve daha fazlasını duru ve akıcı bir dille aktarıyor. Dizi film ve casus romanı kalitesindeki kitabın tek eksiği Türkiye... Darbeler, suikastler, terör olayları yaşamış, on binlerce vatandaşını kaybetmiş ülkemize 3.5 yıl önce haince bir girişim yapıldı. 15 Temmuz'un arkasında kimin olduğunu söylemeye gerek yok. Belki de Türkiye-CIA bağlantısını başka bir kitap olarak ele alır. Ali Çimen, bu kitabın ardından Rusların KGB, İngilizlerin MI6 ve İsrail'in MOSSAD teşkilatlarını yazacağını belirtiyor.
Son söz: Herkes kirli planları artık biliyor.
Belki de ağır bedeller ödenecek ama yeni bir yol bulunacak. Kimbilir...