Birçok öykünün içinden geçiyoruz

Dönüş, Bilinen Bir Sokakta Kaybolmak, Patika, Uzak Noktalara Doğru, Gemiler de Ağlarmış, Başkasının Rüyaları gibi kitaplarıyla tanınan yazar Cemil Kavukçu, kendi gençliği ve çocukluğundan kesitler sunduğu Can Yayınları'ndan çıkan otobiyografik kitabı Angelacoma'nın Duvarları ile Türkiye Gazeteciler Cemiyeti tarafından verilen Sedat Simavi Edebiyat Ödülü'nü kazandı.
1980'lerde yazmaya başlayan yazar daha önce de Patika adlı yapıtı ile 1987'de Yaşar Nabi Nayır Öykü Ödülü'nü ve 1996'da Uzak Noktalara Doğru öykü kitabıyla Sait Faik Abasıyanık Hikâye Armağanı'nı kazanmıştı. Türk edebiyatının önemli öykücülerinden biri olarak kabul edilen Kavukçu aslen jeofizik mühendisi. Ankara'da yaşayan Kavukçu ödülle ilgili olarak SABAH'a konuştu.

RESSAM OLMAK İSTİYORDUM:
Mühendislik alanını seçmem bir rastlantı sonucu oldu. Lisede sözel bölümü değil de sayısalı seçmem ise bir rastlantı değildir. Yaşamın sizi nerelere götüreceğini bilemezsiniz. İlk gençlik döneminde ressam olmayı arzuluyordum. Bunun için kendi çapımda çalışıyordum da. Ama nedense edebiyattan çok matematik, fizik ilgimi çekiyordu. Sonuçta bir seçim yapmak zorunda kaldım ve resmi değil, mühendisliği seçtim. Üniversiteyi İstanbul'da okumuş ama iş yaşamına Ankara'da başlamıştım. İlk öykülerimi de bu kentte yazdım. Yazarlığa adımımı attığım yer Ankara'dır ama Ankara ile ilgili yazdığım öykü çok azdır.
İLK ÖYKÜM SESİMİZ'DE ÇIKTI:
Yazma sürecinin, yani yazdıklarımın edebi bir niteliği olup olmadığını düşündüğüm yıllardan önceki o hazırlık döneminin ne zaman başladığını bilmiyorum. 70'li yılların sonlarında yazmaya başladım. İlk öyküm, o yıllarda Ankara'da yayımlanan Sesimiz dergisinde çıktı. Yıl, 1981'di. Ben de, yazarlık serüvenimin başlangıcı 1981 yılıdır diyorum.

BİR YOL HARİTAM YOK:
Yazma sürecimi iki aşaması olan bir süreç olarak tanımlıyorum: Okumayla edinilen birikim ve yaşananların sıralanması ilk bölümü oluştururken, yazma cesaretini duyup bunları sözcüklerle yazılı olarak ifade etmeyi de ikinci bölüm olarak değerlendiriyorum. İkisinin buluşmasıyla yazarlık serüveniniz başlamış oluyor. Okuduklarınızın sentezi sizi kendi sesinize yaklaştırırken, yaşam deneyiminiz ve gözlemleriniz yazacaklarınızın altyapısını oluşturuyor. Öykü yazmaya başladığım yıllarda olduğu gibi bugün de önümde "bundan sonra ne yapacağım" konusunda bir yol haritam yok. Öykü yazmaya devam ediyorum. Benim için herbiri sürpriz, o nedenle söz edebileceğim bir şey de yok.
ÖDÜLLENDİRİLMEK
ÖNEMLİ: Ödüllendirilmek, hangi konuda olursa olsun çok önemlidir. Edebiyat ödüllerini de ikiye ayırıyorum; genç yetenekleri ödüllendirerek yüreklendirmek ve yollarını açmak, edebiyatımıza olan katkısıyla usta yazarlara bir vefa borcu ödemek.
DOĞAL VE İÇTEN OLMAYA ÇALIŞIYORUM
"Yazınsal türler arasında kendime en yakın bulduğum türdür öykü. Duyumsadığım için yazdığım, önceden tasarlamadığım, her gün düzenli olarak çalışmak zorunda olmadığım, o coşkuya kapılmadan kalemi elime almadığım, beni disiplin altına sokup zorlamadığı için seviyorum öyküyü. Bir de, yaşamla çok iç içe olduğu için. Aslında gün içinde farkında olmadan birçok öykünün içinden geçiyoruz. Öykülerim kendiliğinden oluşuyor. Doğallık benim için çok önemli. Doğallık, içtenliği getirir. Ben de yazdıklarımda doğal ve içten olmaya çalışıyorum. Öykülerimde günlük yaşamın doğal akışı ve orada yer alan insanlar var. Onlar, gerçek yaşamda bire bir karşılığı olan karakterler değil. Tanıdığım değişik kişilerin özellikleri ile benim onlara kattıklarımdan oluşan kurmaca kişi her biri. İçlerinden birinin benim tanımladığım biçimde olmasını çok isterdim."
* 2009 YILININ EDEBİYAT OLAYLARI İÇİN TIKLAYIN