Tatlısu ıstakozunun diğer adı nedir?

Tatlı su ıstakozu da denilen kerevitleri, Nephropoidea üst familyasından ıstakozlarla karıştırmamak gerekir. Kerevit sözü Türkçeye Yunancadan (????ß???) geçmiştir.
Kerevitler (tatlısu ıstakozları), yengeçler ve ıstakozlar (deniz ıstakozları) gibi diğer kabuklulara benzer şekilde çoğalırlar. Ancak, serbest yaşam sürdüren bir larva evresine sahip olmayışlarıyla onlardan belirgin bir şekilde ayrılırlar.

Yayılım
Dünya üzerinde yaklaşık 600 kerevit türü Afrika ve Antarktika kıtaları hariç diğer kıtalarda doğal olarak bulunmaktadırlar. Ayrıca, kerevitler orijinal olarak bulundukları ortamlardan başka ortamlara, yoğun olarak, doğal yollarla (göç veya akıntılarla birlikte); tesadüfen (gemilerin balast sularıyla, kanallarla, balık yakalamada tuzaklarda kullanılmalarıyla, kontrol altında tutuldukları ortamlardan kaçmalarıyla, predatörler ya da insanlar tarafından farkında olmadan taşınmalarıyla) veya insanlar tarafından bilinçli olarak (akvaryumlarda hobi olarak tutulmaları, üretim ve yetiştiriciliklerinin yapılması, su bitkilerinin kontrolü) taşınmışlardır. Kerevitlerin bir ortamdan başka ortama taşınmalarında en önemli ve yaygın faktör girişimcilerin bu canlılardan ekonomik olarak gelir elde etme istemidir.

Ekonomik türler

Ekonomik gelir etme amacıyla kullanılan türler arasında başlıca Procambarus clarkii, Pacifastacus leniusculus, Cherax destructor, C. quadricarinatus, Orconectes limosus, O. rusticus ve Astacus leptodactylus gelmektedir. Bu türlerden Procambarus clarkii Afrika, Asya, Amerika'da Kaliforniya'ya ve Avrupa kıtalarında; Procambarus leniusculus Japonya, Avrupa ve Amerika'da Kaliforniya'ya; C. destructor Afrika ve Avustralya; C. quadricarinatus Güney Amerika'ya, O. rusticus Kuzey Amerika'ya ve A. leptodactylus ise Avrupa'ya doğal olarak bulundukları ortamdan taşınarak stoklanmışlardır.

Doğal ortamlardan hasadı yapılan kerevit türleri arasında ilk sırayı Procambarus clarkii almaktadır. En fazla P. clarkii hasadı ise Çin'de gerçekleşmektedir. Çin'e Japonya'dan getirilip stoklanan P. clarkii 1990'lı yılların başlarında tahminen 40.000 ton/yıl civarında hasat edilmişken, bu değer 1990'lı yılların sonlarına doğru 70.000 ton/yıl'a ulaşmıştır.
Güney Amerika'da, başlıca Louisiana bölgesinde, Procambarus clarkii ve P. zonangulus kültürü yapılan en önemli türlerdir. Bu iki türün üretimi 1999'da yaklaşık 35.000 ton olmuştur. Bu değerin % 85'ini Procambarus clarkii olmuştur. Bununla birlikte, Kuzey Amerika ve Kanada'da Procambarus clarkii ve Orconectes türleri az miktarlarda da olsa üretilmektedir.
Avustralya'da kültürü yapılan en önemli tür Cherax destructor 'dur. Bu türün üretimi 1998-1999 yıllarında 250 tona ulaşmıştır. C. quadricarinatus ise Avustralya'da üretimi (79 ton) yapılan ikinci önemli türdür. Ayrıca, C. tenuimanus ise 1998-1999 yıllarında 49 ton üretilmiştir. Bu türler diğer kerevit türlerine göre daha büyük olduklarından ticari değerleri daha yüksektir.
Türkiye'de kerevit ismiyle bilinen Doğu Avrupa kereviti (Astacus leptodactylus) dünyada 1830'lu yıllardan sonra önemli bir ticari ürün (lüks bir gıda maddesi) olarak değerlendirilmesine rağmen, Türkiye'de ancak II. Dünya savaşından sonra su ürünleri içerisinde önemli ihraç ürünleri arasına girmiştir. Türkiye kerevit üretiminde yıllara göre dalgalanmalar bulunmaktadır. Örnek olarak, toplam kerevit üretimi 1979 yılında 500 ton iken, 1982 yılında bu değer 6500 ton olmuş, 1986 yılından sonra ise özellikle kerevit vebası (Aphanomyces astaci)'nın görülmesi, aşırı avlanma ve çevre kirlenmesi nedenleriyle giderek azalmıştır. Günümüzde toplam kerevit üretimi ise (1894 ton, 2002 verileri) 1980'li yılların yaklaşık % 15'i dolaylarındadır. İznik Gölü (557 ton) ve Eğirdir Gölü (237 ton) ise en önemli istihsal sahaları arasında bulunmaktadır.