Abdurrahim Karakoç'un ölüm yıldönümü

Türk halk şiirinin son halkası kabul edilen ve 'Mihriban' başta olmak birçok eseri bestelenerek ölümsüzleşen Karakoç'un Hakka yürüyüşünü 4. yılı.

2012 yılının Haziran ayında hayatını kaybeden Abdurrahim Karakoç, yaşayan canlı şiirleriyle, tatlı üslubuyla her zaman halkın sesi oldu; düşündüklerimizi, söylediklerimizi şiirleştirdi.

Abdürrahim Karakoç Hayatı:

1932 yılının Nisan ayında Kahramanmaraş ili, Ekinözü ilçesinde dünyaya geldi. Dedesi, babası ve kardeşleri de şair olduğu için küçük yaşlarda şiire merak sardı. İlk yazdığı şiirleri 2 kitap olacak hacimde iken beğenmeyip yaktı ve 1958 yılından itibaren yazdıklarını 'Hasan'a Mektuplar' ismi altında 1964 yılında 10.000 adet bastırdı. Fedai Yayınları arasında çıkan bu eser kısa zamanda tükendi ve 2. baskısını yine 10.000 adet bastırdı.

1958 yılında bulunduğu kasabada belediye mesul muhasibi olarak memuriyete girdi. 1981 yılı Mart ayında emekli oldu.

Mücadeleci şiirlerinin çokluğu şartlardan kaynaklanmaktadır. 27 Mayıs Darbesi, zinde güçler, demokrasi maskaralığı ve haksızlıklar hiciv şiirlerini besledi. 30'a yakın mahkemeye verildi, hepsinden beraat etti. Avukat tutmadı, hep kendi kendini savundu. Hiçbir iktidarla barışık olmadı.

Şiirlerinde esas unsur insandır. Serdengeçti, Töre-Devlet, Ocak, Yeni Düşünce, Yenisey, Alperen yayınları olarak şimdiye kadar 12 şiir kitabı, bir tane de makalelerinden derlenen nesir kitabı çıktı.

1985 yılından beri gazetecilik yapmaktadır. Bir ara siyasete girdi ve ayrıldı. Niçin girip, niçin ayrıldığını bir röportajda şöyle cevaplandırdı: 'Allah rızası için girmiştim, Allah rızası için ayrıldım'.

7 Haziran 2012 tarihinde, Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi hastanesinde yoğun bakımda iken hayatını kaybetti.

Ankara Keçiören'de ki Bağlum semt kabristanına defnedilmiştir.

Abdürrahim Karakoç Sözleri:

Aşağıda Abdürrahim Karakoç kısa anlamlı sözlerini okuyacaksınız. Yorum yaparak Abdürrahim Karakoç konusuna katkıda bulunabilirsiniz.
Hayatım boyunca hiç kimseye suç işlemiş adam değilim. Ve bağışlanmamı diliyo?um. Kimse kendi kendine bakmasın, siz hepiniz benden daha çok suçlusunuz. Ben şehit anala?ına, yalan söylemeyen şahitle?e, ben gökteki ka?tala, denizdeki balığa sesleniyo?um, ben yuvasını yiti?en kuşla?a, yıkandığım ı?mağa, değe?lendi?emediğim vakitle?e sesleniyo?um. Bağışlasınla? beni.
Umudum he? zaman bakidi?.. Ama zaman kısa, ben yo?gunum, yol uzun...