Şarkıcı Ayşe Saran ile oyuncu ve yazar İclal Aydın, 46 dergisi için 90'lı yıllara geri döndü. 1985 doğumlu Ayşe Saran, cep telefonunun olmadığı günlerdeki samimiyeti özlediğini söylerken, ortaokulda yaşadığı büyük aşktan söz etmeden de geçemedi. 90'ların başında, Almanya'da eğitim gören 20 yaşında bir genç olan İclal Aydın ise, Berlin Duvarı'nın yıkılışının hemen sonrasında, yabancı bir ülkede yaşadığı 'özgürlük' yıllarını anlattı.
GARİP VE KORKULU BİR DÜNYAM VARDI
AYŞE SARAN
Her şeyin ötesinde, 90'larda çocuk oldum, yetmedi bir de ergen oldum. 90'lar son derece travmatik, karmaşık kokuyor bana. Bu yüzden dünya da, 90'larda sanki ergenlik dönemini yaşıyor gibiydi.
Onca yıldır varolan koskoca dünya, o güne kadar çocuktu, 90'larda ergenliğe adım attı sanki. Şimdi ise yaşlı ve olgun, bir yandan da hasta ve yorgun.
En büyük samimiyetimiz neredeydi, biliyor musun? Birbirimizle konuşurken gözlerimizin içine bakardık. Birbirimizi anlamak için çaba gösterirdik. Bir elimizde telefon, başkasının ne yazdığını merak etmezdik o zaman. Sadece ve sadece karşımızdakinin ne anlattığını, ne söylediğini anlamak için çaba sarf etmek güzel bir şeydi. Daha sahiciydi.
AŞIK OL DUM AMA NE AŞK!
Şimdi yalan dolanız. O zaman da çok mükemmel değildik ya neyse... Aşık olduğum velet de aklımda tabii. Ben öyle anaokulunda öpüşen ve aşık olan kızlardan olamadım hiç.
Ortaokulda aşık oldum ama ne aşk! Aylarca peşinden koştum, gözlüklü ve çirkin bir kız çocuğuydum. Yüzüme bile bakmadı. Sonra Orta 2'de gözlükler çıktı, boy uzadı. Velet benim peşimden koşuyordu artık.
Ben 90'larda mutlu bir insan değildim ki! Çok garip ve korkulu bir dünyam vardı.
Bir tek en yakın arkadaşımla, hiçbir şey düşünmeden bisiklete binmeyi özlüyorum. Bir ara geçmişini özleyen bir insandım. Şimdi ise gelecekten medet umar oldum. Sadece kaybettiğim insanlarımı özlüyorum, sevdiğim kadınları ve bazı adamları…
Evet, sanırım yaşlanmaktan korkuyorum. Hasta bir 'dünya' olmaktan ve sürekli kıyamet gününü beklemekten.
'ASLA' DEDİKLERİM TOZA DÖNDÜLER
İCLAL AYDIN
19 yaşım yeni bitmişti. Belime kadar gelen, hiç boyanmamış çocuk saçlarım vardı. Ve hiç alınmamış kaşlarım. Kocaman inançlarım. Annem ve babamdan kalma bir 'devrimci' emanet, okuduklarıma öykünerek oluşturduğum 'katı bir tavır' bir de. Çocuktum da bir benim haberim yoktu diyelim…
Berlin Duvarı yıkılalı bir yıl olmuştu. Uyku uyumama imkan yoktu o ilk gece. Artık Berlin'de yaşayacaktım. Her şey başka olacaktı. Karlar altındaki Berlin'i seyretmiş, "Bu anı hiç unutma" demiştim kendi kendime. "Özgürüm" diye düşünmüştüm. "Artık rahat rahat düşünebilirim."
Almanca öğrenmek için dil okuluna başladığım o ilk gün sınıfımdaki iki Yugoslav doktor, bir Brezilyalı dansçı ve Ekvatorlu iki mühendislik öğrencisiyle arkadaş olmuştum. Brezilyalı dansçı Ceila, Berlin'de tiyatro yaptığım altı yıl boyunca her performansını aynı heyecanla izlediğim ve uzun yıllar kopmadığım biri olarak kaldı.
duv arlar yı kılır
Uzun saçlarım, masumiyetim, belki yerli yersiz gülmelerim, ilk gençliğim, azınlık olmanın bıkkınlığı ve zorunlu kabullenişlerimin isyanı duvarın altında kaldı. "Asla değişmez, kesinlikle olamaz" dediklerim toza döndüler. Ülkeler ve insanlar, birleşir ve ayrılırlar. Haritalara, yataklara sınırlar ve duvarlar örülür. Ve bir gün yıkılır! Bugün dünyayla aramda bir duvar yoksa da 'dikenli bir ten' var artık.
Ben soğuk ve sıcak savaşın çocuğuyum. Durağan ve kanlı şiddetin şahidi ve mağduruyum. Darbelerim, yıkımların ve yeniden yapılanmaların oradan oraya taşınan tuğlasıyım. Vaktiyle müttefiki yenilince yenilmiş sayılan bir ülkenin, savaşçı piyonlarından birinin torunuyum.
1970'lerin renkli çiçek çocuklarından doğmuş her bebek gibi 90'ların karanlık kuyusuna inmeye ben de adaydım. Elbette indim!
