Fotoğraf, bir dünya şampiyonunun özel arşivinden alındı. Adı, Nurettin Zafer. Türk güreşinin yetiştirdiği en büyük isimlerden. 1951'de Helsinki'de düzenlenen Dünya Güreş Şampiyonası'ndan; 6 altın, 1 bronz madalyayla dönen efsane milli takımın 65 kilo güreşçisiydi. Yaşar Doğu, Nasuh Akar, Celal Atik gibi isimlerle beraber Helsinki'de rakiplerine minderi dar etmişti. Güreş literatürüne 'arap' ve 'kilit' oyununu kazandıran isimdi.
Şimdi fotoğrafa, biraz daha yakından bakmanızı rica ediyorum. Kürsünün en üst basamağında Nurettin Zafer var. Sağında İsveçli Holmberg, solunda da Finli Ruikka. Sırtını yere getirdiği rakipleri, ülkelerinin jilet gibi tek tip takım elbiselerini giymiş, saçlarını taramış arz-ı endâm ediyor.
DEĞİŞEN BİRŞEY YOK
Dünya şampiyonumuz Nurettin Zafer'in üzerinde, antrenmanlarda giydiği eşofmanı, ayağında da dikkatli bakıldığında fark edilecek şekilde ucu yırtılmış ayakkabısı var.
Yıl, 1951. Dünya tarihinin, alanında en başarılı takımlarından biri destan yazıyor ama biz şampiyonumuzu kürsüye yeni bir kıyafetle çıkaramıyoruz.
Kimse imkansızlık demesin...
Yıl, 2012. Olimpiyatlara giden sporcularımız başarısız sonuçlar sonrasında uzatılan mikrofonlara "Üzerimizde çok baskı var. Elimiz ayağımız birbirine karışıyor, çok üzgünüz!" benzeri açıklamalar yapıyor. Mental bir sorunun olduğu açık.
Sporcularımız orada başıboş bırakılmış. Onları motive edecek, dış dünyayla bağlantısını kesecek, gerektiğinde oturup konuşacak profesyoneller görevlendirilmemiş belli ki. Spor sadece antrenmandan ibaret sanılmış; psikolojisi es geçilmiş.
Bundan 61 yıl önce cihan pehlivanını kürsüye yırtık ayakkabıyla çıkaran akılla, Londra'da sporcularımızı desteksiz meydana salan akıl aynıdır. Bu, 61 yıldır spor yönetiminde kat ettiğimizi sandığımız mesafenin resmidir aslında. Çünkü bizde maalesef spor; politika ve sistem değil, haneye yazılan madalya sayısından ibarettir...
