Daha oynanacak çok delikanlı rolü var

İki sezon boyunca her pazartesi seni ekranda görmeye alıştık, özlettin kendini. Sende durum ne, 'böyle iyiyim' mi diyorsun?
Ben zaten iki sezonluk her çalışmanın arkasından böyle bir ara veriyorum. 'Deli Yürek'ten sonra da ara verdim, 'Alacakaranlık'tan sonra da, 'Acı Hayat'tan sonra da. 'Ezel'den sonra da öyle oldu.

Yani 'yüzümü dinlendireyim, Ezel'i unutturayım' gibi bilinçli değil, gayet insani bir ihtiyaç mıydı seninki?
İnsanlara iki yıl boyunca bir şeyler izlettiriyorsunuz, ondan sonra hemen koştur koştur yeni işe başlayıp 'hadi şimdi buna inanın' demek bana doğru gelmiyor açıkçası. Oradan kazanacağım para da beni pek cezbetmiyor. Yapanları yargılamıyorum ama ben böyle düşünüyorum.

KENAN İMİRZALIOĞLU FOTOĞRAFLARI İÇİN TIKLAYIN!

CEP HEDE SAVAŞIYORSUN!
Bir şeyleri kaçırmış, sektörün uzağında kalmışsın gibi hissettirmiyor mu bu ara vermeler peki?
Hiç öyle hissetmiyorum. Bu aralar çok iyi geliyor çünkü 90 dakika cenderesi hakikaten çok ağır. Dizi devam ederken özel hayatımıza, kendimizle ilgilenmeye vakit bulamıyoruz. Tekrar bir dizi projesiyle ekrana döneceğim zaman; tamam 'inşallah iyi gider, herkesi heyecanlandırır' diye düşünmenin yanı sıra, her hafta o 90 dakika gözümde büyümüyor da değil. Bunun daha insani koşullarda yapılması gerek artık. Hem işimi yapayım, hem hayata karışayım diyemiyorsun. Hayat geçmiş gitmiş oluyor.
Bir dizide oynamanın maddi manevi kazandırdıkları kadar, kaybettirdikleri de var. İki sezon bir dizide oynarken neleri kaçırıyorsun?
Cephede savaşıyorsun resmen! Sinema sektöründesin ama sinemaya bile gidemiyorsun, kitap okuyamıyorsun, tiyatro oyunu izleyemiyorsun. Setin gece bitmiş diyelim, sabah yine erkenden sette olman gerekiyor fakat sabah vücudun kalkmak istemiyor yataktan çünkü yorgunsun! Bir de ertesi günün sahnelerine çalışman gerek. Üstelik Ezel gibi bir karakteri oynuyorsan, düşün! 'Yalan Dünya' gibi olsa biz de eğleniriz fakat ağır dramatik olaylar var, büyük sahneler var, oyun içinde oyun var. Role inandırmak gibi bir derdin varsa bunları içselleştirmen gerek, önce senin inanman gerek. Bütün bunların içinden uyuduğun saati de çıkarırsan, Ezel karakteri aslında iki yıl boyunca Kenan'dan daha fazla yaşamış oluyor, en büyük kaybım bu işte.
Hayat kaçtıktan sonra parayı ne yapayım diyorsun...
Kesinlikle! Yaş ilerledikçe bunların daha çok farkına varıyorsun.
Yaş ilerledikçe derken?
37'yiz artık. Yolun yarısını devirince, daha bir farkına varıyorsun, değerlerin değişiyor.
ŞENER ŞEN'E BAKIN...
Ancak maddi anlamda doyunca 'değer mi' diye düşünmeye başlıyor insan, değil mi?
İşin doğal süreci bu... İlk başta hiçbir şeyin yok ama enerjin var, maddi manevi açlığın var, hırsın var. Ayrıca ilk başladığımızda 90 dakika değildi bu işler... İlk başlarda sorgulamadan yapıyorduk belki de, sadece yapıyorduk... Fakat şimdi hakkıyla yapmamız lazım çünkü işlerimiz yurt dışına da satılıyor. Bunların kalitesinin yükselmesi için de tek ihtiyacımız olan zamanı kısaltmamız, ki oyuncular kendileriyle ilgilensin, kendini geliştirsin, hata yapmasın.
Peki 37 yaşına gelip, jön klasmanından yavaş yavaş uzaklaşıyor olmak nasıl hissettiriyor?
Hiç "Ben jönüm" diye çıkmadım ortaya, ben oyuncuyum! Böyle baktığında da, oyunculuk macerası devam eden bir iş, futbolculuk gibi değil. İşte Şener Şen... 70 yaşında, halen çok kıymetli bir oyuncu, halen herkes projesinde onun olmasını ister.