Eskiden mahalleler, incir ağaçları vardı...

Saat 12.00... Daha yazıya başlayamadım. Benim büyük oğlan (Efe, 2.5 yaşında) kapıyı tekmeliyor. Kurtuluş yok, açtım kapıyı. Elindeki oyuncak arabalarını gösterip, "Tonk, tonk" diyor. Hiç duymadınız mı 'tonkçuluk' oyunu? Arabaları sürüp çarpıştırıyoruz. "Hadi oğlum, işim var" diyorum, üstüme atlıyor, "Kutt" diyor. Kırmızı Başlıklı Kız'la kurdu anlatıyorum... Aynı masalı anlatmaktan bıktım, kurdu modern maceralara sokuyorum. Kurt, Kırmızı Başlıklı Kız'ı Nişantaşı'nda görüyor. Kurdun taklidini yapıyorum, dişlerimi çıkarıyorum. Bizim oğlan hem korkuyor hem de dinlemek istiyor... Her yeni öğrendiği şeyde gözleri parlıyor... Şu gözlerin parlama anı yok mu, hayatın mucizesi... Asıl mucize ise çocukların hem hayal hem de gerçek dünyada aynı anda yaşayabilme özellikleri...
ÇOCUKLAR BUNALIMDA
Yok, yazıyı "Ah keşke çocuk olsam" a bağlamayacağım... Geçti o güzel günler... Ama düşünüyorum da, her kuşak, bir sonraki yeni kuşaktan daha şanslı. Eskiden mahalle kültürü vardı... Aileler çocuklarını gönül rahatlığıyla sokağa yollardı, top oynayacak alanlar vardı, şimdiki gibi her yer araba mezarlığı değildi. Eskiden tırmanacağınız ağaçlar vardı. Şimdikiler kuşu, böceği, ağacı çocuk programlarından belgesel izler gibi öğreniyorlar. Şimdiki çocuklarda en büyük sorun hiperaktiflik galiba. Ee çocukları tıkarsak evin içine, oturtursak TV ve bilgisayar karşısına, enerji fazlası doğuyor, başlıyor çocuk deli gibi tepinmeye... Mahalle kültürünün yerini şimdi yuvalar aldı. Artık çocukların tek sosyalleşebileceği mekanlar yuvalar. Ben yine de oğlumun ağaç tepesinde büyümesini tercih ederdim. 'Modern yaşam' sihirli bir söz, kulağa hoş geliyor... Araba yığınlarının arasında, 'Matrix'teki gibi kablolarla TV'ye, bilgisayara bağlanmış bir yaşam aslında modern hayat... Hadi yazının mesajı da şu olsun: Yeni nesil hayalsiz büyüyor.