Evita İstanbul'da anılar başucumda

Şengül Abla (Balıksırtı); "Kaç yaşındaydın?" diye sorunca fark ettim, tam 21 yıl olmuş...
Hayatımın müzikali 'Evita' ile 21 yıl önce tanışmışım.
10 yaşındaydım...
Evimizde 'Che' rüzgarları esiyordu.
Babam, Evita Müzikali'ne Che rolü için seçilmişti.
Eh babasının kızıyım ya, okuldan kalan zamanlarda sürekli babamla gezerdim.
Baba nereye, ben oraya...
Beyoğlu, Mısır Çarsısı, Nevizade'de rakı masası (Evet, rakı masası!
Meyhane bir kültürdür, herkesin bilmesi gereken. Çocuk da gider meyhaneye, gider ki öğrenir; sohbet etmeyi, dinlemeyi, yemek yemeyi...), Kadıköy sokakları, toplantılar, konserler, provalar...
EVDE CHE VAR!!!
Hiç arkadaşım olmasındı, Barbie bebeklerim de olmasındı; yeter ki babam beni gittiği yerlere götürsündü.
En büyük olayım buydu yani.
Ve işte o zaman, yani 1989 baharında, Evita günlerimiz başladı.
Babam üç ay boyunca her gün provaya gitti. Tabii ben de...
Her gece evde ablam ve annem yattıktan sonra ben Evita oldum, Magaldi oldum, Peron oldum, babam Che!
Nasıl eğlenirdim, mutluluktan kendimden geçerdim.
Hem İngilizce çalışırdık, hem Türkçe. Bütün rollerini tek tek ezberlemiştim Evita'nın.
Eeee Che hazırlamak kolay mı canım.
Babam deli gibi çalışıyordu.
Resmen benim pamuk babam gitmiş, evimize Che gelmişti.
Ayyy acaba fırsat bu fırsat ayaklanıp okulu protesto mu etseydim?
Edemedim tabii, nerdeee... Şov dünyasının saçmalıklarıyla da o dönemde tanıştım.
Şimdi o zaman iki Che vardı, sanırım üç de Evita.
Dönüşümlü oynuyorlardı; her gece, her gece kolay değildi çünkü.
Che'ler; babam ve Cihan Ünal'dı. Evita'lar; Zuhal Olcay, Füsun Önal ve Deniz Türkali.
Gerçi müzikali sahneye koyan Gencay Gürün sarı saçları ile benim gözümdeki tek Evita'ydı ya, neyse...

İYİ NİYETLİ BABAM...
Allah'ım ne kulisler dönüyordu, çocuk aklımla ben bile anlıyordum yani. Gidip hepsinin elbisesini kesmek, ayaklarının altına muz kabuğu koymak istiyordum.
Babam, bildiğiniz köpek gibi çalışıyordu ama bu işler çalışmayla değil, kurduğun ikili ilişkilerle dönüyordu.
Babam sahneye çıktığı zamanlar Açıkhava inliyordu. Babam diye söylemiyorum; Cihan Ünal'ı karizmasıyla da sesiyle de eziyordu.
Gelin görün ki Cihan Ünal da dostluklarıyla babamı eziyordu.
O gün bugün kendisini pek sevmem.
Ah benim iyi niyetli babam...
Asla savaşmayan, hakkını aramayan babam. Bugün benim arkamdan o tezgahlar dönecek de ben susup oturacağım.
Neyse, daha fazla konuşmayıp 2011 versiyon Evita Müzikali'ne döneyim bari.
FIRSATI KAÇIRMAYIN
Evita'nın İstanbul'a geldiğini duyar duymaz babamı aradım, "Necocuuum, kesin gidiyoruz, eski günleri anıyoruz" dedim.
Yıllar sonra baba- kız randevulaştık ve İstanbul Kongre Merkezi'ne gittik.
Bir kere kafadan tebrik etmeliyim; nefis bir salon yapmışlar. Şehrin merkezinde çok şükür Lütfi Kırdar dışında adam gibi, medeni bir sahnemiz daha oldu.
Girişi, çıkışı, otoparkı, tuvaletleri, koltukları, sahnesi, her şeyi dört dörtlük.
Helal olsun ve de yaşasın!!! 'Evita'ya gelince; söylenecek söz yok. Gelmiş geçmiş en önemli müzikallerden biri. Dekor olağanüstü, oyuncular olağanüstü, müzikler, şarkılar zaten üzerinde konuşulmayacak kadar iyi.
Ayakta alkışlanacak, her izlediğinde büyüsünden kurtulması mümkün olmayan bir iş.
Demem o ki; bu fırsatı sakın kaçırmayın.
İki haftanız var, elinizi çabuk tutun.
Kendinize müzikal ziyafeti çekin.
Afiyet olsun, ruhunuza yarasın.