Filiz Bozok ve Umut Karadağ Türkiye'nin Oscar adayı "Bağlılık Hasan" filmini anlattı

Umut Karadağ, "Bu film için ismim gibi umutluyum" derken, Filiz Bozok ise "Değerli bir film izlemek seyircinin hakkı, bu hakkı bu film ile kendilerine versinler" ifadelerini kullandı.

-Henüz koronavirüsten kurtulamamış olsak da yavaş yavaş sinemalara gitmeye başladık. Sizin de filminiz böyle zorlu bir süreçte vizyona girdi. Öncelikle hayırlı olsun diyelim. Siz bu süreci nasıl geçirdiniz merak ediyorum, tabii sinema sektörünün bu süreçte yaşadığı zorlukların size nasıl yansıdığına da değinmek isterim.

Filiz Bozok: Tabii iki seneye yakın sürdü pandemi koşulları. Ama sinema üreticileri set kuramasa dahi ben eminim ki onlar yeni filmler üzerine düşünmüşlerdir. Bizim filmimiz pandemi öncesi çekildiği için bir bakıma rahattık. Biz filmi bitirdik pandemi başladı. Pandemi sürecinde evlere kapandık. Aslında götürüsü çok fazla ama eminim getirileri de olmuştur.

Umut Karadağ: Pandemi gerçekten çok zorluydu. Terlik eskittim evde (gülüyor). Evet bu birikim de sağlıyor. Benim için en zorlu taraflarından biri de, filmin vizyona girmesi ve yarışmalara katılmasıydı. Beklemesi zorluydu. Ama sonunda iyi yerlere doğru gidiyor diye düşünüyorum ben.

TEKSTİ ELİNİZE ALDIĞINIZDA BİR KAPI ARALANIYOR

-Hemen film hakkında konuşmaya başlamak istiyorum. "Bağlılık Hasan" filmi bize neler anlatıyor?

U.K.: Baştan sona zor bir süreçti. Hem oyunculuk anlamında hem de kişisel anlamda zordu. Semih Kaplanoğlu (ben üçüncü okulum diyeyim kendisine), hoca bizden hep çift taraflılığı yaşarız ya, bunları istedi. Onu daha çok ortaya çıkartmamızı isteyerek bizi belirli yerlere doğru yönlendirdi. Bu anlamda da gerçekten zordu. Bu anlamda zorlu ama güzel, verimli ve pencere açıcı bir süreçti benim için.

F.B.: Umut'a katılıyorum. Bağlılık Hasan, bir üçlemenin ikinci filmi. Teksti elinize aldığınızda bir kapı aralanıyor size. Sete geçildikten sonra Semih hocanın çalışma taktiği var, o biçimle tanışıyorsunuz. O çok değerliydi bizim için. Hoca sizi bariz bir şekilde yönlendirmemesine rağmen, ben ona 'oldu kokusu' diyorum, oyuncuyla yönetmen arasında gidip gelen ve görünmeyen enerji. Öyle bir duruma geliyorsun ki bir kelime konuşmadan o kokuyu aldım diyorsun. Çok kıymetli bir film, içinde olduğumuz için söylemiyorum. Bu tarz filmler aslında bir roman gibi, okuduktan sonra bitmiyor. Sizin belleğinizde, ruhunuzda, hayatınızın içinde hep aklınızın bir köşesinde yaşamaya devam ediyor. Doğru okunursa, mesaj kaygısıyla yapılmamış olmasına rağmen insanları gösteriyor. Her yerde bir Hasan, Emine var. Öyle görmek çok daha doğru diye düşünüyorum.