Sabah sabah lafı yedik, oturduk aşağı. Şimdi efendim, olay şöyle gelişti: Tipik bir kış hafta sonu sabahıydı. Uyandım, eşofmanları giyip köşeden gazete almak için evden çıktım. Gazeteleri aldım. Apartmanın kapısının önünde zile bakan bir abla var, (teyze diyemem, onun için de ilk gördüğünde fırça atabilir)
"Merhaba" dedim, abla döndü ve sordu; "Leyla Hanım hangi dairede oturuyor?" Çalışmadığı yerden sözlüye kalkmış öğrenci misali kalakaldım "Iıı...eeee... bilmem..." Abla omuz üstünden gözlerini kısmak ve dudağını sola çarpıtmak suretiyle kınamasını yapıştırdı:
"Hımm... Demek komşunu tanımıyorsun..."
ESKİDENDİ ÇOK ESKİDEN
"Evet tanımıyorum" deyip, eve kaçtım. Bütün gün kabusum oldu bu laf; "Hımm... demek... komşunu... tanımıyorsun... hımmm..."
Üzülerek söylüyorum, ama bizim buralarda komşuluk falan yok. Ancak yakınlarda oturan arkadaşlarım için 'komşusuyum' diyebilirim. O işler eskidendi çok eskiden. Maalesef. Peki neden böyle? Hadise üstünde kafa patlattığım için hemen söyleyeyim.
Bu, bizim ilgisizliğimiz, şımarıklığımız, öküzlüğümüz falan değil. Bu, yaşadığımız hayatın tatsız bonuslarından biri. Hemen kendimden örnekleyeyim; sabah evden çıkıyorum genellikle eve sadece yatmak için geliyorum. Evim şehrin göbeğinde olduğu için, aralarda uğrayıp duş alıp ya da yarım saat kestirip, tekrar sokağa çıkıyorum.
SEÇTİĞİMİZ HAYAT BU
Evdeyken de tam anlamıyla, 'çıt' duymak istemiyorum. Kafamı boşaltmak, kendimi dinlemek için sığındığım tek yer evim. Film izliyorum, kitap okuyorum, uyuyorum, müzik dinliyorum evimde. Tabii ona da zaman bulabilirsem...
Yani ben bu işin gücün içinde, hangi ara çay saati yapıp da komşularımı çağıracağım. Hangi ara sabah kahvesine gideceğim, hangi boş vakitte kek-börek pişirip ikram edeceğim de onlarla kaynaşacağım... Geçiniz, mümkün değil. Evet! Leyla Hanım'ı tanımıyorum. Evet! Komşularımdan haberim yok! Boynum bükük, annemden, anneannemden böyle görmedim ama evet ve maalesef seçtiğimiz hayat bu.
