Meral ve Yaman

Meral (Okay) olmayı çok isterdim ama benim iyi ki bir Yaman'ım (Okay) hiç olmadı.
Meral gibi bir kalemim, beynim, yüreğim olsaydı keşke... Ama Yaman benden uzak dursaydı!
İstemezdim öyle sağlam kayalara sırtını dayamış, kanatlandırıp uçuran bir aşk.
Korkağım çünkü ben biraz.
Kanatlanıp uçarken bunun tadını çıkarmak yerine 'Ya rüzgar ters eser de düşersem' diye içim titrer, anın tadını kaçırırdım.
Biliyorum çoğunuzda var bu 'ya kaybedersem' endişesi, o yüzden ne demek istediğimi anlamamış gibi yapmayın!
Ya bir gün giderse, ya başına bir şey gelirse, Allah korusun ya ölürse, ya beni bu kavanoz diplinin orta yerinde bir başıma koyarsa...

BİR ÖLÜYE AŞIKTI O
İnsan çok sevince; içindeki endişe ve korku canavarının da iştahı azıyor.
Kalbini, beynini sinsi sinsi kemiriyor.
İşte hepimizin korkulu rüyasını yaşamış bir kadındı o; bundan tam 19 yıl önce, sevdiceği, gözünün nuru, topu topu iki ay içinde ellerinin arasında eridi gitti.
EL ELELER
Ve o, tam 19 sene ölü bir adama aşıktı.
Parçalarını elinde tuttuğu yüreği, yine bu acıya iyi dayandı. "Öbür tarafta eğer Yaman'la karşılaşmazsak çok büyük haksızlık olur" diyordu.
Ben ilahi adaletin onlara bu haksızlığı yapacağını asla düşünmüyorum.
İnanmak istediğim, içimi ferahlatacak bir tablom var benim; el eledir onlar şimdi, göz göze, diz dize...
Konuşmuyorlardır bile!
Öylece oturmuşlar bir bulutun üstüne; Meral'in başı sevgilisinin omzunda...
Elleri birbirine kenetli...
Susuyorlardır. Çünkü 19 senelik bu azapta ikisi de çok yorulmuşlardır be! Çok yorulmuşlardır...