Hıncal ağabeyin cumartesi günü köşesinden verdiği tavsiyeye uyup, pazar sabahı Yaşamdan Dakikalar için atv ekranları karşısına geçenler eminim çok keyifli dakikalar geçirmişlerdir. Sadece kulağı Türk Sanat Müziği ezgilerine alışkın orta yaş ve üzeri izleyicilerden söz etmiyorum. Öyle tahmin ediyorum ki, bu müzik türüne bugüne dek ilgi göstermemiş gençler de büyükleriyle aynı zevki paylaşmış, yanı başlarında duran bu yeni ve uçsuz bucaksız müzik evreninin farkına varmışlardır. Hıncal Uluç, Şevval Sam ve arkadaşlarını İş Sanat'ta verdikleri konserde keşfetmişti. Bir kaç hafta sonra ekibi alıp, stüdyoya getirdi. İyi ki de getirdi. Yoksa milyonlar, bu muhteşem "meşk"ten mahrum kalacaklardı. Yaşamdan Dakikalar, aslında "meşk"in ne olduğunu anlattı gizliden gizliye. Hem şarkılar söylendi, hem müzik felsefesi üzerinde gezintiye çıkıldı, hem ustalar anıldı, hem insanı insan yapan duyguların, erdemlerin altı çizildi, hem de programdan herkes cebinde bir başka yeni bilgiyle ayrıldı. "Meşk etmek" işte buydu... Bu program sayesinde insanlar Şevval Sam'ın müthiş müzikal yeteneğini daha yatkından tanıma fırsatı buldu. Ben de Şevval'in nasıl olup da Türk Sanat Müziği eserlerini bu kadar başarıyla seslendirdiğini merak edip, dururdum. Bunu sadece annesinden aldığı genetik mirasla açıklamak mümkün değildi. Çünkü, usül, makam, tavır ve ruh için mutlaka eski ustaların tedrisatından geçmek gerekirdi. Oysa Şevval'in böyle sıkı bir eğitim aldığını hiç duymamıştım. Şevval, gerçeği Yaşamdan Dakikalar'da açıkladı. Hep taş plak dinlermiş. Safiye Ayla'yı, Münir Nurettin Selçuk'u, Yesari Asım Arsoy'u taş plaklardaki kendi seslerinden dinleyip, kulağına yerleştirmiş. Daha sonra Kalan Müzik yöneticileri ile tanışınca, bu firmanın tüm müzik arşivini dinleyip, özümseme imkanı bulmuş. Yani; hocası, taş plaklarmış. Şevval, programda Kenan Işık'ın isabetle saptadığı gibi, şarkıları söylerken o dönemin kadınlarından biri olup, çıkıyor, hemen o ruha bürünüveriyor. Sebebi, "kaynağından" beslenmesi... Sanatını "taş"tan çıkarmak bu olsa gerek!.. Bir de programın sonunda enfes Musa Kart çizgileri vardı ki, bir televizyon eleştirmeni olarak bana "Tüh, bu espriyi ben niye düşünemedim" dedirtti. Kadın, kaytan bıyıklı maço kocasını elinden tutup, Kocam Size Emanet programına teslim ediyor. Bir süre sonra adam; fular takan, karısına çiçek veren, kolunun altında şiir kitabı taşıyan çağdaş, kültürlü bir metroseksüel haline dönüşüyor. Bir ay sonra bu kez adam, karısını elinden tutup, 90 Dakika programına götürüyor ve Hıncal ile Haşmet'e şöyle diyor: "Ne yaptıysam ona ofsayt kuralını öğretemedim. Karım size emanet!.." Vallahi şahane... Eline, beynine sağlık Musa üstat!..
