Peşin peşin söyleyeyim; Hıncalım'ı çok seviyorum. E boşu boşuna ona 'Hıncalım' demiyorum. Onunla tartışmayı, onunla farklı pencereden bakmayı, aramızdaki 40 yaş farka rağmen her defasında ona ne kadar benzediğimi fark etmeyi, inadını, ters köşelerini... Yepyeni bir konumuz var Hıncalım'la. Konu başlığı: Şiir. Hani Hıncalım Pazar yazısında "Şiirlerle aşk yaşanmıyor artık" demişti... Yeni nesil kızların kulağına şiir okuyan erkeklerin olmadığını, hatta kızların şiir okuyan biri olsa onunla makara yapacaklarını söylemişti.
BENİM OLMALI
Hıncalım anlamıyordu romantizmden uzak yeni jenerasyon kızları, çabuk eylemlere dayalı yeni aşkları. Ben de aldım konuyu elime, sordum Twitter takipçilerime; "Sevgiliniz kulağınıza şiir okusa ne yaparsınız?" Sonuç ne çıktı? Cevapların yüzde doksanında; "Aman bana şiir okumasın çok gülerim." Geri kalanında da; "Doğru yerde, doğru zamanda okursa olur." Sonra yazımda şiirle ilişkimi çiziktirdim. Salı günkü yazımı internetten bulup okuyabilirsiniz, uzatmayayım. Dün sabah gazeteyi elime aldım ki, müjdeler olsun, Hıncalım'dan fırça var. "Madem şiirden hoşlanıyorsun niçin şiir gecelerine gelmiyorsun? Ben yıllardır şiir gecelerine giderim, birine bile beraber gidelim demedin" diyor bana. Yani aslında inanmıyor şiirle bir bağım olduğuna. Evet, eğer şiirle bağım şiir gecelerine katılımımla ölçülüyorsa ben sınıfta kaldım! Ama Hıncalım'dan şöyle bir farkım var; ben şiirle baş başa kalmayı seviyorum. Şiirin benim olmasını, sadece bana konuşmasını tercih ediyorum. Gitmem o gecelere, istemem. Ha tabii Yılmaz Erdoğan'ı her yakaladığımda şiir okutmadan bırakmıyorum. Onunki başka bir güzellik.
SESSİZ ŞİİRCİ
Aslında geç tanıştık biz şiirlerle. Bundan altı sene önce... Sevgilim şiirleri severdi, ben de sevgilimi. Hani vardır ya bazı aşklar... Onun gözünden dünyaya baktığın... Onun kitaplarını okursun, onun şarkılarını dinlersin, onun filmlerini izlersin... Çünkü her biri ondan bir parçadır, sana onu anlatır. İşte öyle tanışmıştım şiirle. Sırf o seviyor diye. Canım benim... Sonra bir Sevgililer Günü'nde çiçeklerin arasından küçük bir kağıt geldi elime. O da bana yazılan ilk şiirdi. Kulağıma okusaydı, içimdeki bütün teller titrerdi, nefis bir sesi vardır... Ama o yazıp, çiçeklere saklamıştı şiirini. O da sessiz şiircilerdendi. Ne muhteşem bir hediyeydi. Sonra Özay Şendir, yani o harika arkadaş girdi hayatıma. O da Ahmet Telli'ciydi. Bir kadını sevdi, şiirlerle anlattı aşkını. Beni de aşklarına ortak etti. Ben de Ahmet Telli'yi sevdim. Sonrası tamamen benim. Bana ait. Gittim kitapçılara, oturdum yerlere, karıştırdım şiir kitaplarını... Bugün şiir kitaplarından bir kütüphanem var. Ama bana ait. Benim. Bana özel. Her biri sadece benim için. Benim dünyam. Benim şiirlerim. En son aldığım şiir kitabını sormuş Hıncalım. Yazayım mı şimdi? Yok, yazmam, gerek yok ki.
BEDRİ RAHMİ GECESİ
İyisi mi ben Hıncalım'ı bir gün evime çağırayım. Ona güzel bir sofra kurayım. Beraber bakarız kütüphaneme. O da belki bilmediğim şairlerle tanıştırır beni. Ben de mesela Özer Bal'a neden hayran olduğumu anlatırım. Oturur tartışırız. Seve seve, çok büyük bir zevkle. Ha bir de şu; 'evde kalmış kenar mahalle kızlarının bayıldığı diziler' meselesini tabii. Hey benim biricik Hıncalım. Ben hangi kısmı kaçırdım. Ne oldu acaba? Neyse... Ben böyleyim, o öyle. Biz böyleyiz, böyle güzeliz işte. Maalesef bazı şeyler paylaştıkça güzelleşmiyor bende. Zaten ikili ilişkilerde sürekli çuvallayan bir kadından ne beklenir ki? Sosyal görünümlü bir asosyalim. Neşeli böcek görünümlü sıkı bir melankolik. Yalnızlığa aşığım, acıya bağımlıyım, ne yapayım? Ama bu kez kırmayacağım Hıncalım'ı, davet etmiş, 17 Ocak'ta 'Bedri Rahmi Gecesi'ne gideceğim onunla. O da beni kırmaz, biraz da benim açımdan bakar belki şiir konusuna. Bir de bana. Hani çok sevdiği Ayşe'ye.
