Isparta'nın Yalvaç ilçesinde yalnız yaşayan 71 yaşındaki Melahat Peker'in geçen yıl diktiği dut fidanı, komşuların şikayeti üzerine belediye tarafından kesilmiş. Melahat Teyze de kesilmiş ağacı sofra bezine sarıp belediyenin yolunu tutmuş, "Bu fidana çocuk gibi baktım. Bir ağacı sığdıramadılar. Şurada yeşillik olsun, gelen giden çoluk çocuk yesin diye dikmiştim. Kime ne zararı vardı? Belediye kendisi kaldırımlara ağaç dikmiyor mu?" diye gözyaşı dökmüş.
Komşunun şikayet dilekçesinde, yaya kaldırımına ağaç dikildiğini ve bu ağacın ileride kendilerine zarar vereceği düşüncesiyle gerekli önlemlerin alınması, kaldırıma beton dökülmesi istenmiş. Bir ağaç nasıl zarar verir ki! Evin manzarasını kapanır diye mi şikayet ettiler acaba? Tamam, her önüne gelen istediği kaldırıma ağaç dikmesin, bu işin bir kuralı olsun ama zaten şehirlerdeki en büyük sorunumuz yeşil alanların azlığı değil mi?
Bir orta yol bulunamaz mıydı? 71 yaşındaki bir teyze, çocuklara gölge olsun diye uğraşırken onu üzmenin alemi ne?
Önceki gün bir ağaç katliamı haberi daha ajanslara düştü. Mersin'de bir reklam şirketi çalışanları, reklam panolarını engellediği gerekçesiyle ağaçları kesmiş. Mersin Büyükşehir Belediyesi'nden yapılan açıklamaya göre, kent genelinde toplam 30 ağaç kesilmiş. Isparta'da bir dut ağacı, Mersin'de 30 ağaç vs. Birçok şehirde yeni yapılan meydanlarda, kaldırım çalışmalarında ağaçlar kesiliyor ve yerlerine büyük saksılarda göstermelik ağaçlar dikiliyor. Saksıda ağaç yetişir mi ya da o ağaç ne kadar büyür?
Ve bizlere meydan diye bomboş beton alanlar kalıyor. Bu nasıl bir beton aşkıdır, anlamak mümkün değil. İşte bu beton tutkusu, o dut ağacını kestiriyor, reklam panoları kapanmasın diye ağaç katliamı yaptırıyor. Bizim zamanımızda İstanbul'da her mahallede dut, incir, erik ağaçları olurdu. Şimdiki çocuklar şanssız; dut, incir ağaçlarını reklam panosunda görüyor, panoların altında güneşten kavruluyorlar!
