Bu bir hastalıksa, kabul ediyorum.
Bu bir kişilik bozukluğuysa, onu da kabul ediyorum. 'İster çalış, ister arkana bakmadan kaç', ne yapayım, ben böyleyim.
Norveçli patronlar gibiyim.
Efendim şimdi olay şu; Norveçli patronlar, elemanlarının mesai sırasında tuvalete gitmelerinden rahatsızmış. "Ne o öyle zırt pırt tuvalet molası, tut çişini!" diyorlarmış.
Hatta Norveçli bir patron, kadın çalışanlarının niçin normalden fazla tuvalete gittiklerini anlamak için regl oldukları dönemde kırmızı bileklik takmalarını bile talep etmiş (akla gel).
UYKU MU? AŞK MI?
Bu tuvalet molası hadidesi o kadar rahatsızlık vermiş ki abilere, Norveçli patronların yüzde 66'sı tuvaletlerin kapısına kart sistemi koymuş.
Kartlar yöneticilerin elinde durduğundan, her tuvalete gitmek isteyen çalışan izin alıyormuş. 'Ooo yooo, ilkokul n'aber?', "Örtmenim tuvalete gidebilir miyaaaam?". "Daha 15 dakika önce gittin, gidemezsin, otur aşağı..."
Tamam hadise biraz komik, biraz da kırıcı.
Tuvalet bu!
Çiş bu! Geldi mi tutamazsın ki!
Ama maalesef itiraf ediyorum, ben de Norveçli patronlardanım, hatta ötesiyim.
Şimdi biz yine stüdyo dönemine girdik ya... Yüce Rabbim ekibime sabırlar versin.
Çalışırken, şarkı yazarken, toplantı yaparken birinin eskaza tuvaleti gelsin, birinin karnı acıksın "Ne yesek arkadaşlar, acıktım valla"; buyursun, birinin telefonu çalsın, birinin başı ağrısın falan gerçekten sinirlerim bozuluyor. Saçlarımı tel tel yolasım geliyor.
Çünkü ben çalışırken bir makineye dönüyorum.
Yemek yemek, su içmek, tuvalete gitmek aklıma bile gelmiyor.
Uyku mu? Saçmalamayın!
Aşk mı? Sevgiliyle konuşmak, buluşmak, ona zaman ayırmak mı?
Şaka mı bu? Ne sevgilisi be! Aşk, işimiz... Aşk, şarkılarımız... Aşk, projelerimiz...
N'apacaksın elin adamını, kadınını. Tövbe ya, hasta mı bunlar? (Hasta sensin Ayşe, sensin)
DELİLİK EZİYET
Mümkünse uyanır uyanmaz stüdyoya gidelim, gecenin kör vaktine kadar çıkmayalım.
Herkes her gün aynı şevkle uyansın. Herkes her gün tam konsantrasyonla stüdyoya ayak bassın.
Kimse yorulmasın!
Kimse kafasını dağıtmak istemesin!
Kabul! Benimkisi delilik.
Kabul! Benimkisi insan haklarına aykırı.
Kabul! Benimkisi eziyet.
Ama ben böyleyim.
Sanırım hayat bana uzun zaman önce bu kararı verdirdi; 'çalışmaktan daha önemli bir şey yok. Çalıştığın ürettiğin kadar varsın. Gerisi hep üzüyor, hep yarı yolda bırakıyor, hep terk ediyor beni'.
Onun için bir işkolik oldum sanırım.
Herkesten bunu beklemek zalimce...
Ekibimin temel ihtiyaçlarını karşılamalarına için için dırdır etmek haksızlık.
Yahu bayramın birinci günü bütün ekibi tek tek arayıp stüdyoya çağırmış insanım ben. Aklımı kaçırmışım besbelli.
Durmadan kafamda şu cümle dönüp duruyor ve ben engel olamıyorum; "Ne yani bayramsa, tatilse.
Sabah git öp annenin, babanın, dedenin elini ye, iki tabak yemeğini, gel işine değil mi?"
YAPARIIIZ RAHAT OOOL!
Değil! Benimkisi hiç mantıklı değil, farkındayım.
Benimle çalışmak hiç kolay değil, onun da farkındayım.
Bütün gün beyinlerini ütüleyip, gecenin 3'ünde eve geldikten sonra bir de 45 dakikalık telefon seansı yapan çatlağın tekiyim işte.
Ne provalar kesiyor beni, ne stüdyoda harcanan saatler. Hep eksideyiz bana göre... Hep az emek sarfetmiş gibiyiz.
Gerçi çoğu zaman dişlerimi sıkıp içime atmayı başarıyorum, onlara çaktırmıyorum ama...
Allah da tam gönlüme göre bir ekip verdi maaşallah. Hepsi nasıl rahat, nasıl geniş, nasıl 'yaparııız, rahat oool' insanlar anlatamam.
Neyse, ben böyleyim, onlar öyle.
Norveçli patronlar benden. Haklılar mı? Kendilerine göre; evet. Normal insanoğluna göre; hayır.
Çalışanlara biraz insanlık, biraz anlayış, biraz motivasyon canım.
Milletin tuvaletine de karışıyorsan sen tümden kayışı koparmışsın balım.
Not: Allah'ım inşallah bu yazımı bizim ekiptekiler okumaz. Yoksa bir sabah hepsi arkasına bakmadan kaçacak. Amin!
