O anda hayatım değişti

1999 sonbaharında Washington'da akşam saatleri...
USA Today gazetesindeki dersimden çıkmıştım ve tek başıma araba kullanıyordum.
Aklımda bir an önce eve gidip kendime sıcak bir çay demlemek vardı. Canım çayın yanında bir şeyler yemek istedi, pastaneye uğramak için yön değiştirdim.
O anda hayatım değişti...
Bütün hatırladığım sahne; korkunç bir gürültü, arabadan çıkan duman, airbag'in balon gibi sönerek büzülüşü ve milyonlarca cam kırığı...
SIKIŞIP KALMIŞTIM
Bu sahneyi, öldüğümü zannederek yükselen ruhumun gördüğünü düşünmüştüm.Yaşadığımı fark ettiren, belimden aşağı doğru inen korkunç bir sancıydı. Akordiyon haline gelen arabamın içine sıkışıp kalmıştım.
Böyle bir şey benim başıma geliyor olamazdı. Bu sahneyi video seyreder gibi geri sarmak istiyordum. Kabus gördüğüme kendimi inandırmaya çalışıyordum. Hiçbir şey olmamış gibi kapıyı açıp yürümek istiyordum.
Arabamın üst kısmını keserek beni kurtarmaları bir saati aldı.
Sağ tarafım parçalanmış, kalça kemiğim kırılmıştı. Binlerce soru kafamda sürekli dolanıyordu: Kötürüm mü kalacağım? Ya bir daha yürüyemezsem?
Ertesi gün 4 saate yakın süren ameliyatın ardından doktorumun verdiği bilgiyle iyice umudum kırılmıştı. En az bir sene normal yürüyemeyecektim.
HİÇ KATILAŞMADIM
Böylece, benim için o zamana kadar entelektüel olarak ilginç olmaktan ileri gitmeyen 'farkında yaşamak' konusunu hayatımın parçası haline getirecek fırsat, ben istemeden doğmuştu.
3 yıl boyunca ikinci bir ameliyat, fizik tedavi ve yoğun sancılarla yaşadım...
Ağrının ne demek olduğunu çok iyi bilirim.
Yıllarca araştırdım ve mümkün olduğu kadar ızdırap çekmeden ağrıyı yaşamayı öğrendim.
Geçen gün bir arkadaşım ile sohbet ediyordum. "Başına gelen bunca tarifsiz acıya rağmen insan sevgini hiç kaybetmedin" dedi bana...
Öyle. Yaşadığım tatsızlıklar beni katılaştırmadı hiç... Kuvvetli olmak demek, katı ve acımasız olmak demek değil benim için...
Hayatta kötü şeyler insanın başına bir anda gelir, iyi şeyler ise zaman içinde gelişir.
Kötü bir olayda, o ilk şoku atlattıktan sonra insanın hayatında gerçekten neyin önemli olduğunun netliği ortaya çıkıyor:
Sevgi. Başkalarına değil, kendine karşı da sağlıklı bir dozda duyulan şefkatin önemi!

UYANIŞ BAŞLIYOR
Hayatta en ufak problemlere karşı bile gösteremediğiniz sabır ve sakinlik de bir anda ön plana çıkıyor. Uyanış başlıyor.
Kabul edilmek için sınırsızca çaba harcamak, gücünüzü etraftan toplamak yerine; sonuçta yalnız olduğunuzu anlıyorsunuz.
İçinde bulunduğunuz durum ile yüz yüze gelecek olan sizsiniz. O durumda sizin kendiniz için yapabileceğinizi, kimse sizin için yapamaz.
Bu tip bir tecrübenin size kazandırdığı başka bir şey de, düşündüğünüzden çok daha dayanıklı ve kuvvetli biri olduğunuzu fark etmeniz...
Çünkü ilk defa problemlerden kaçarak yaşamak yerine, içinde bulunduğunuz pasif rolden çıkıyorsunuz. Probleminizle yüzleşmeniz, edindiğiniz tecrübenin sizi değiştirmesine izin vermeniz, alıştığınız kabuktan çıkabilmeniz, kendinize ve çevrenize şefkat duymaya başlamanız....
İyileşmek bir teknik değil, bir benimseme şekli, varlığımızı her şeyi ile kabul edebilmek.
Şuna inaniyorum... Hayatta üç şey var:
Değiştirebileceğiniz şeyler, katlanmanız gereken şeyler ve uzaklaşmanız gereken şeyler. Sizin için gerçekten hangisinin en iyisi olduğuna karar verme kabiliyeti ancak zaman içinde gelişiyor.
Zaman her şeyin ilacı ama bu, o zamanı nasıl kullandığınıza bağlı!