Nilüfer'in çoook eskiden böyle bir şarkısı vardı di mi? "Karlar mı yağdı güvendiğin dağlara? Sonunda kaldın ya, yalnız başına, oh ya, oh ya, oh ya!" Ben genelde şefkatli, merhametli bir kadınımdır. Bazen ipin ucunu kaçırdığım bile olur. Yufka yüreklilik, iyi niyet açısından yani... İşi aptallığa vardırırım. Ama dediğim gibi 'genelde' böyleyim. Her koşul ve şartta, haksızlığa da uğrasam, karşı taraf içine şeytan kaçmış bir zalim de olsa, şefkat ve sevgi yumağı hareketlerle kendisine karşılık verecek değilim. Çünkü ben bir peygamber değilim! Canımı çok yakan birinin, daha sonra canının çok yandığını öğrendiğimde "Ahahahaha beter olsun p......k!" dediğim oluyor. İçimdeki Nilüfer hemen vokale geçiyor: "Oh ya, oh ya, oh ya!" Amaaaa bu 'oh olsun'larımın bir şartı var: O kişinin sağlığına zarar gelmediyse! O kadar da değil yani! "Allah sağlığını korusun ama gerisi ne var ne yoksa taklaya gelsin" dediğim bir iki kişi olmuştur hayatta. Beddua değil bu. Canım haksız yere o kadar ama o kadar çok yanmıştır ki, çok insani bir tepki bence. Çünkü orta boy kazıklarda genelde Allah'a havale eder, yürür yoluma devam ederim. Ama işte insanın ciğeri yanınca, zamanla karşı taraftan gelecek ve o yangını soğutacak haberleri bekleyebiliyor. Tekrar ediyorum, bu bir insanlık hali. Ve bakınız bunu mabadımdan uydurmuyorum... Bizim gazetede sevgili Barış Soydan'ın 'etik rehberi' haberini okuduysanız; Ben-Zeev namlı bir araştırmacının, "Başkasının 'başına gelen' eğer büyük bir felaket değilse ve bu bizzat sizin bir 'oyununuz' değilse, 'oh olsun' demek, insanlık halidir" saptaması yaptığını da öğrenmiş olurdunuz. Ben okudum öğrendim. İçim rahatladı... Fenalık değilmiş demek ki benimki. Bildiğin insanlık hali!
