Özgüven ne ister?

Özgüven nedir?
Bak Türk Dil Kurumuna, der ki; insanın kendine olan güveni.
Peki, özgüven iyi bir şey midir? Bak Türk Dil Kurumu'na, cevabını bulamazsın.
Zaten bize hep tanımı verirler, nasıl kullanacağımızdan bahsetmezler. Gider, kafayı duvara çakarız.
O yüzden sen sen olacaksın, bu savaşçı ve gazcı duygunun dozunu ayarlamak için dönüp bakacaksın sağına soluna, çevrende yaşananlara, eşe dosta, hatta düşmana.
DOZ DİYE BİR ŞEY VAR
Evet, her ne kadar gündemimize almayı atlasak da, doz denen bir şey var. Ve bütün mesele de o.
Karşındakine değer vermede, birine güvenmede, sevmede, affetmede ve tabii ki özgüvende.
Dozunu bileceksin dozunu.
Yoksa dağıtır dört bir yana tozunu.
Hey kafiyemi sevsinler.
Çünkü o çok gerekli, seni sahnelere taşıyan, boynuna madalyalar taktıran, geride durmaktan alıkoyan özgüven; kontrolsüzleştiğinde seni rezil edebilir, karizmanı yerle bir edebilir.
Çünkü insanın kendini bilmesi, kendine güvenmesinden önce gelir.
Yüz kişiye sorduk ve tespit ettik; ego iyidir hoştur da biraz da sarhoştur.
Özgüven lazım bir şeydir elbet ama dizginlenmek ister. Bir arkadaşa sormak ister. Arada sırada aynaya bakmak ister.
Bazen hayrete düşüyorum kişilerin özgüveni karşısında.
Gırtlaklarına kadar yanlışa batmalarına rağmen kendilerini hâlâ dağın tepesinde görmeleri karşısında.
İşte tam da o zaman özümden cayasım, gidip suratlarının ortasına iki tokat atasım geliyor.
FEVKALADE TEHLİKELİ
Özgüven; sınırlarını aşıp da, diyelim bir motivasyon aracı, bir cesaret şakşakçısı, bir yolun yarısı, bir başarının ilk adımı olmaktan çıktığında fevkalade tehlikeli oluyor.
Dikkat; özgüven zehirli iğnesini cebine koyarak geliyor ve ilk fırsatta özünü sokuyor.
Dikkat! Dikkat! Çok dikkat!
Benim bu konudan anladığım budur.