Şehit analarım...

Son yıllarda Anneler Günü denince, aklıma kendi annemden önce şehit anaları gelir oldu. Kınalı kuzularının saçı yerine şehitliklerdeki soğuk mermerleri okşayan, avuçlarında sıktıkları gül dikeninin acısıyla, yüreklerindeki tarifsiz acıyı bastırmaya çalışan o anneleri düşünüyorum... Hele ki evlatsız ilk Anneler Günü'nde hissettiklerini... Peki ya mahşere kadar ölmediklerine inandığımız şehitler, annelerinin o perişan halini gördükçe ne hissediyordur? Öpemedikleri o mübarek elleri, gönderemedikleri o hediyeleri gördüklerinde? Alışveriş merkezlerini görüyorum; millet annesine hediye almak için kuyrukta... Kim bilir bu yıl Anneler Günü için kaç trilyon harcandı... O an gözümde yoksul şehit analarının pencerelerine, balkonlarına dev bayraklar asılan derme çatma evleri canlanıyor. Sıvasız duvarlar, ancak şehit haberi vermek için geldiklerinde açılan yollar... Yetim kalan çocukların ayakkabısız, çorapsız ayacıkları... Ben diyorum ki, Anneler Günü'nde hediye kartları da satılsın o dükkanlarda... Annenize parfüm, terlik almak yerine o kartlardan satın alın. O paralar, şehit anaları için oluşturulacak bir fonda toplanıp onlara ulaştırılsın. Siz de annenize, aldığınız o kartı hediye edin. Bakın nasıl hayır duası alacaksınız... Tüh... Keşke daha önce aklıma gelseydi. Ama gelecek yıl Anneler Günü'nde bu düşümü gerçekleştirmek için bugünden çalışmaya başlayacağım.