“Sensiz nefes alamıyorum!”

HAZAR VE MİRAN REYYAN'I BULDU
Reyyan'ı nerede bulacaklarını bilen Hazar ve Miran köy evine gitti. Onları görmek istemeyen Reyyan kapıyı yüzlerine kapattı. Aralarına giren yalandan yaralanan Reyyan'a Hazar, o doğduğunda kucağındayken bir söz verdiğini söyledi. İlk o an korktuğunu anlatmaya başladı. Dünyayı sırtında taşıyıp, evladına sahip çıkacağı sözünü verdiğini, elini hiç bırakmayacağını söyledi. Kapı arkasından bu sözleri dinlerken kalbi eriyen Reyyan dışarı çıktı. Yine de gitmelerini istedi.

ATLARLA GEZDİLER

Miran Reyyan'a ev sevdiği atı 'Mavi'yi getirdi. Reyyan'ı da alıp, Mardin'in doğal güzelliklerine yelken açtılar... Hayalleri vardı Reyyan'ın. Kuş olup uçak istiyordu. Mucizelere inanıyordu. O mucizeyi de onu oradan çıkarıp alacak bir aşk zannediyordu ama yanılmıştı. Yaşadıkları ne kadar acı olursa olsun, bu onun hayatıydı. O hayatını bırakıp gidemiyordu, çünkü tek bir hayatı vardı. Ziyan olup gitsin istemiyordu hayatı. Yaşayacak kaç günü var bilemezdi. Miran ona "Tek günümüz var ise, o da bugün ise." demişti onu hatırladı. Pişmanlıklar içinde yaşamak istemiyordu. Eskisi gibi hissetmek istiyordu. Eskisi gibi… Reyyan içinden bunları düşünse de dışından susuyordu. Öfkesini Miran'ın anlamadığını düşünüyordu. Bunca yıl yaşadığı yalan hayatın hesabını soruyordu.

"SENİ BEKLEYECEĞİM REYYAN"

Reyyan Miran'ı korumuş, hep yanında olmuştu. O da zor zamanında Reyyan'ın yanında olmak istiyordu. Küs kalmak istemeyen Reyyan Miran'la barışsa da kendi yalnızlığında dinlenmek, kafasını toplamak niyetindeydi. Reyyan Miran'dan uzak kalamayan Reyyan "Gelme peşimden. İzin ver bana, biraz yalnız kalayım, biraz nefes alayım." dedi. Reyyan'dan uzaktayken nefes alamayan Miran ise sabredecekti. "Tamam Reyyan istediğini gibi olsun. Bekleyeceğim. Sen yanında olmamı isteye kadar bekleyeceğim." Şimdi bekleme sırası Miran'daydı.