Sevgili dediğin edepsiz olacak!

- Tatil'de Bodrum'a gidelim mi?
- Sen bilirsin.
- Akşam dışarı çıkalım mı?
- Sen bilirsin.
- Pelinler'i mangala çağıralım mı?
- Sen bilirsin.
- Uyusak mı artık?
- Sen bilirsin.
- Yoksa az biraz sevişsek mi?
- Sen bilirsin. Okurken bile sıkıldıysanız bir de böyle bir adamla aynı evin içinde yaşadığınızı düşünün.
Her şeyin kararını size bırakan, yemeğin tuzuna, giyeceği gömleğin rengine, aldığı nefesin derinliğine kadar hayatını tamamen sizin ellerinize teslim etmiş, insiyatif kullanma hakkını sonsuza dek devretmiş bir adam yani...
SEVİŞMESİ DE KİBARCA
'Erkeği parmakta oynatma' meraklısı kadınlar bunu bir nimet olarak mı görür bilemem ama benim için bu 'vur enseye, al lokmayı' erkek tipi, gerçek bir kabustan başka bir şey değildir. İyi adam dedikleri işte bu oluyor! İyi, şefkatli, zarif, düşünceli, sakin, huzurlu, sevgi dolu, her daim yapıcı, karınca ezmez, hep güleryüzlü, hem sevgi böcüğü...
Ama gel gör ki bir o kadar da tatsız, tuzsuz.
Keçinin sevmediği ot misali, geçmiş zamanlarda benim bu iyi adamlarla ilgili deneyimlerim ne yazık ki olmuştu.
Tamam çok şekerler ama o kadar işte!
Sevişmeleri bile kibarcık kibarcık, içinde en ufak tutku belirtisi yok.
Edepsizlik mi haşa!
İnsanların içinde çaktırmadan cilveleşmek, elleşmek mi? Akıllarına gelmez.
Sizin aklınıza gelse de, şöyle mesajlarla falan 'dirty talk' olayına bir girsem deseniz, yanıt olarak sadece 'canım bebeğim benim' yazar, kesip atar.
Elde telefon, öyle kalırsınız.
Zaten bu 'sen bilirsin bebiş'çilerle yatak odanız da bir süre sonra sadece uyumak için kullanılan 'yatakhaneye' döner. Çünkü ortada ateşe sürekli su boca eden bir adam vardır.
Yanlış anlaşılmasın, kendisinde herhangi bir cinsel yetersizlik durumu da yoktur hani...
Ama sevişmeye start verme şerefini hep size bırakır.
Bence problem fazla kibarlık, fazla sakinlik, fazla ermişlikten ileri gelir.
BAHANEYE GEREK YOK
Hatta daha ileri safhalarda, yani bu 'çoktan ölmüş haberi yok' adamla yaşamaya devam etmeyi sürdürdüğünüz sürece odalar bile ayrılır.
Sonunda sıra evleri ayırmaya yani ayrılmaya gelir ki işte en zoru da budur.
Çünkü bu dünyada 'iyi bir insanı' terk etmekten daha zoru yoktur!
Adam seni tek bir gün incitmemiş, ne dediysen 'sen bilirsin'i çekmiş, gözünün üstündeki kaşından hiç şikayet etmemiş, pamuklara sarmış, gül gibi koklamış, ne istediysen emir saymış...
Eeee, karşısına geçip de ne diyeceksin peki?
Ne bahane uyduracaksın?
Ben size söyleyeyim, bahaneye falan lüzum yok, çıkıp doğruyu söyleyeceksin:
- Zabayattin ben çok mutsuzum, ayrılalım.
- Neden balım?
- Sen çok iyisin falan ya, işte içimi kuruttun.
- Peki çöreğim, sen bilirsin.

BENDEN UZAK DURSUN
'Hay senin çöreğini...' deyip bavulu kaptığınız gibi kapıdan kendinizi dışarı atmanız en büyük tavsiyemdir.
Çünkü ilişki dediğin şey, kavgası, şehveti, cilvesi olmazsa yürüyecek gemi değildir. Çok iyiyse cami, okul yaptırsın, hayır işlerine girsin arkadaş!
Ama rica edeceğim bu türler benden uzak dursun.