Amerikalı ünlü film yönetmeni Woody Allen, her sabah kahvaltıda yediği muzu tam yedi dilime bölermiş! Ne altı, ne de sekiz dilim... Tam yedi dilim! Ünlü yönetmen bu konuyla ilgili olarak şöyle diyor: "Bu bir batıl inanç! Muzu yediye bölmediğim gün, kötü bir tesadüf eseri ailemi bir kazada kaybetsem, emin olun olayın tamamen muzu yedi dilime bölmemiş olduğumdan kaynaklandığını düşünürüm. O suçluluk hissine dayanamayacağım için, o aptal muzu her sabah yedi dilime bölüyorum..." Woody Allen'in, başka batıl inançları da var! Mesela film çektiği sürede saçını kestirmezmiş! Allen, 74 yaşında ve yıllardır ölüm korkusu yüzünden uykuları kaçıyor. Ateist olması ile batıl inançları arasındaki ilişkiyi henüz çözememiş olan Allen, 30 yıldır neden film çektiğini de şöyle anlatıyor: "Hayatla ilgili önemli bir mesaj vermek için değil! Ölüm korkusundan dikkatimizi biraz olsun dağıtmak için!" Allen, filmlerinde kendi zayıflıklarını, paranoyasını, hayatın anlamsızlığını mizahi kullanarak karekterlerine sorgulatır. Birbirlerini aldatan tatminsiz eşler ve hayatlarında yenilik isteyenler; romantik maceraları sonucunda biraz olsun olgunlaşır ama mutlu son yoktur. Film biterken bile karekterlerin sorunları ve soruları devam eder. En meşhur filmi 'Annie Hall'ün başlangıç sahnesi Allen'ın hayata bakışını çok güzel özetler. O sahnede, iki yaşlı kadın sohbet eder... Birinci kadın, "Yemek burada berbat!", ikinci kadın da "Evet, porsiyonlar da çok küçük" der... Hayatta yalnızlıktan, anlam eksikliğinden sürekli yakınıyoruz. Ama bu kadar şikayete rağmen, hepimiz memnuniyetle daha 'büyük porsiyonu' yani daha uzun yaşamayı tercih ederiz... '63'üncü Cannes Film Festivali'nde Allen'in yeni filmi 'You Will Meet a Tall Dark Stranger', festivalin açılış filmi olan 'Robin Hood'dan daha çok ilgi görmüş. Filmde yine eskimiş evlilikler parçalanıyor, yeni birliktelikler başlıyor. İstediği ilişkiye sahip olanlar bile kendini kandırdığı için sonuç yine tatminsizlik ve tedirgin bir yaşam... Peki 'Vicky Cristina Barcelona'ya kadar en iyi filmleri 20 yıl öncesinde kalmış, hep aynı banal konuyu işleyen bu adama niye hâlâ bu kadar hayranız? Belki de hayata bakışındaki o karamsarlıkta zaman zaman kendimizi buluyoruz. En istediğimiz şeyi bile elde ettikten sonra aslında istediğimizin 'o' olmadığını ya da elimize geçtikten sonra hissimizin değişebildiğini görüyoruz. O halde "Hayatın anlamı ne?" Allen, "Hayatın anlamı ne?" sorusu üzerinde takılıp, kalmış olanlardan biri... "Bütün cevaplarınıza karşı sorularım var" sözüyle de insanoğlunun varoluşunu ne kadar ağır sorguladığını gösteriyor. Belki de doğru cevabı düşünmektense doğru soruyu sorabilmek önemli. Yani insan, "Hayatın anlamı ne?" diyeceğine "Hayatımı nasıl daha anlamlı yapabilirim?" diye sormalı... Ben de geçmişte bu sorgulamayı yapmıştım... Şimdi ise şunu biliyorum; hayatın gizemini hep beyin ile çözmeye çalışmaktansa biraz da kalbe bırakmak daha iyi. Kendinizle doğru iletişimi kurduğunuzda hem kendinizle, hem de çevrenizle daha anlamlı ve huzurlu bir bağ içinde yaşamaya başlıyorsunuz. Woody Allen'a gelince... Sıkı bir hayranı olarak insan karekterindeki sıradanlığı, gücü ve kırılganlığı, o kadar esprili bir şekilde bize sunabiliyor ki, ben o ağır pesimistliğini filmlerinde hissetmiyorum. Onun filmlerinden bende kalan iz şu: "İnsanlar değişiyor. Yanlış seçimleri sonucunda ızdırap çekseler de, kırılan parçalarını zamanla toplayıp, hayata devam ediyorlar. Hayatı yaşamaya değer kılan şeyler ise değişmiyor..." Woody Allen'ın mutluluk tasvirini her okuyuşumda gülümserim, bunu sizlerle bir kez daha paylaşıyorum: "Sevmek ızdıraptır. Izdırap çekmek istemiyorsan, sevme... Ama kalbinde sevgi yoksa yine ızdırap çekersin. Bu durumda sevmek de, sevmemek de ızdıraptır. Mutlu olmak için sevmen gerekir. Sevmek ızdırapsa, o zaman mutlu olman için de ızdırap çekmen gerekir. Ama ızdırap çekmek bir insanı mutsuz yapar. Demek ki mutlu olmak için; ızdırap çekmeyi seveceksin!"