Erkek kardeşimizi hiçbirimiz kıskanmadık

İstanbul'daki neredeyse her büyük boşanma davasının arkasında onun adı var. İnanmadığı davaya bakmıyor. Cesur, çalışkan ve korkusuz. Tıpkı kendisini örnek alan sekiz kardeşi gibi. Hayalim ünlü avukat Altın Mimir ve sekiz kardeşini, memleketleri Dersim'e götürmek ve orada fotoğraflarını çektirmekti. El değmemiş doğasıyla tanınan ama şu anda baraj tehdidi altında isyanlar eden Dersim'e. Ne yazık ki Dersim'i cennet güzelliğinden öte 1938 yılında dökülen kanla ve PKK'yla tanıdık. Ve maalesef bu ülkede yaşayan herkesin hafızasında başka bir Dersim var. Altın Mimir, 13 yaşında yatılı okulda okumak için Dersim'den ayrılırken, anne ve babasından ilk kez şu sözleri duymuş: "Kızım sakın Dersimliyim deme." Onun ve tüm kardeşlerinin çalışma ve başarma azminin arkasında belki de bu cümle yatıyor.
AV. ALTIN MİMİR
Annem, babam erkek çocuk istiyor diye arka arkaya tam sekiz kız dünyaya getirmiş. Ben en şanslılarıyım, istenerek dünyaya gelmişim.
Çatışmalar sırasında annemin bizi banyoya sakladığı günleri biliyoruz.
Hemşire olarak Kuledibi Hastanesi'nde çalışmaya başladım.
Gece çalışıp gündüz okula gidiyordum. Sonra kız kardeşlerimi yanıma aldım.
Hafta sonu onları dershaneye gönderiyordum. Hem çalışıp hem okuyarak, onlar da benim yolumda ilerledi.
Annem, kocasını kaybetmemek ve hayatının en güzel yıllarını ona erkek çocuk verip ailenin devamını sağlamak adına, hep yatarak geçirdi.
Küçük yaşlarda birbirimize annelik yaptık.
Sonunda bir erkek kardeşimiz oldu.
Avukat olarak, bir erkeğin mesleği için sarf ettiği çabanın 10 katını sarf ediyorum.
Enteresan bir istatistik var. Türkiye'deki tapuların sadece yüzde 8'i kadınların üzerine. Böyle bir ortamda kadın olarak bir sürü şeyle mücadele ediyorsunuz.
- Hepiniz öz kız kardeşsiniz değil mi? - Altın Mimir: Evet. Annemle babam erkek çocukları olsun diye peş peşe sekiz kız çocuk sahibi olmuş. Ben en şanslılarıyım çünkü istenerek dünyaya gelmişim. Belki benden sonraki iki kardeşim de isteyerek dünyaya gelmiş, ama ondan sonrakilerin isimlerine baktığımız zaman, büyük bir sevgi ve özgüvenle başlayan isimler, zaman içinde kadere boyun eğmek şeklinde değişiyor. Başta Altın, Sevgi, Sevda iken gittikçe kardeşlerimin isimleri Eylem, Çilem, Özlem, Kader olarak değişiklik gösteriyor. Annemin hep o süt kokan halini hatırlıyorum. Geçmişe dönüp baktığım zaman, benim annem belki hiç adet görmedi. Yıllarca arka arkaya hamile kaldı. Düşük riski taşıyordu. Ama kadıncağız, muhtemelen kocasını kaybetmemek adına, ölümü göze aldı. Hayal-meyal hatırlıyorum, babama sürekli ona erkek çocuk verecek kadınlar önerilirdi. Annem muhtemelen kocasını kaybetmemek adına, hayatının en güzel yıllarını ona erkek çocuk verip ailenin devamını sağlamak adına hep yatarak geçirdi. Biz hepimiz çok küçük yaşlarda birbirimize annelik yaparak yetişmeye çalıştık.
PANZERLER ARASINDA OYUN OYNARDIK
- Anneniz yatarken size kim bakıyordu? - Teyzem bizimle ilgileniyordu. Ama bir yaştan sonra ben kardeşlerime annelik yapmaya çalıştım. - Nasıl geçiniyordunuz? Dersim gibi küçük bir yerde bu kadar kalabalık bir aile? - Babam devlet memuruydu. Dersim'de devlet memuru olmak önemli bir fark: En azından bir gelir kaynağın var. Minimal düzeyde de olsa, düzenli gelen bir maaş. Bugün sanayisi olmayan tek şehir, Dersim. Sadece hayvancılık var. Hiçbir geliri olmayan insanların toplu olarak yaşadıkları yer. Veresiye diye bir sistem vardı. Babam veresiye alışveriş yapar, ay sonunda maaşını dağıtarak eve gelirdi. Bu zorluklar içinde büyümek bizi bu noktalara getirdi diye düşünüyorum. Ben ve benden sonraki iki kardeşim yatılı okullarda okuduk ve hemşire olduk. Hemşirelik yapıp, üniversite sınavlarına hazırlandık. Ben İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'ne devam ettim, Dilek Halkla ilişkiler, Eylem Bilgisayar Mühendisliği okudu.
- Çocukluğunuz, Dersim'de çatışmaların yoğun olduğu dönemde geçmiş. Çocuk aklınızla hafızanızda yer eden bir olay var mı? - Dersim'in şöyle bir özelliği var. Doğunun okur-yazar oranı, özellikle kız çocuklarının okur-yazar oranı en yüksek olan ilidir. Okula gönderilmeyen kız çocuğu hatırlamıyorum. Okuldan gelir, panzerler arasında sokakta oyun oynardık. Dersim'deyken bize annelerimiz, geçmişte olanları hiç anlatmadı. 1938 yılında yaşanmış olayları Dersim'de iken çok fazla duymadık. - Niye? - Çünkü Dersimliler yaşanmış olan o olayları unutmak, onun acılarını silmek üzerine hayatlarını kurmaya çalışmış. Dersim hep muhalifliği ile ön plana çıkar, ama bu muhalifliğin altını çok fazla doldurmaz. Yani biz hepimiz muhaliftik, ama bunun sebebini bilmiyorduk, şimdi şimdi öğreniyoruz ki atalarımız büyük acılar yaşamış. Analarımız ağlatılmış. Analarımız çocuklarına kendi analarının ağlatıldığını anlatmadan yetiştirmeye çalışmış.
- Bir korku mu var hâlâ? - Çok ciddi bir korku. Annemle babam beni 13 yaşında yatılı okula uğurlarken, sıkı sıkı 'Aman hiçbir yerde Dersimli olduğunu söyleme,' diye telkinde bulunurdu. Dış dünyadan, seninle ilgili, Dersimli olmanın başkalarının üzerinde yarattığı algıdan haberdar değilsin, çocuk olarak. Dış dünyayı bilmiyorsun. Zannediyorsun ki bütün dünya orada yaşananla aynı. Dış dünyadan haberdar olmamız, büyük şehirlere göç etmemizle başladı. Eğer doğduğumuz yerde doyabilseydik, muhtemelen hepimiz de oralarda kalmaya devam ederdik.
ANNEM VE KARDEŞLERİMLE AMAZONLAR GİBİYİZ
- Devam eder miydiniz gerçekten? - Ben şu an için etmezdim.
- Çilem Çorak Koç (Beşinci kız kardeş): Ben ederdim. Mesela İnönü Üniversitesi'nde okurken, kayıt işlemlerinde Dersimli olduğum bildirilmiş, okulun ikinci günü bazı öğrenciler 'Sen Dersimliymişsin, hal ve hareketlerine dikkat et,' demişlerdi. Bize potansiyel suçlu olarak bakıldığı için belki de. Çok üzülmüştüm.
- Dersimlilere potansiyel suçlu diye mi bakılıyor? - Kişisel olarak ben böyle bir şeyle karşılaşmadım. Ama Dersimli hemşehrilerimizden duyuyorum. Mutlaka zorluklarla karşılaştıklarını söylüyorlar.
- Neden avukatlık mesleğini seçtiniz? - Mesleklerimize karar verirken, genetik olarak taşımış olduğumuz birtakım etkenleri de hayata geçiriyoruz. Dönüp baktığımda annem, kardeşlerim, hepimiz Amazon kadınlar gibiyiz. Annem 'Sizi hep işkadını olarak görmek istiyorum, etekli, elinizde çanta, başı dik,' derdi. Erkeğin aile reisi olup aslında idarenin tamamının kadında olduğunu gösteren bir aileyiz: Hepimiz babamın istekleri doğrultusunda önce devlet memuru olduk. Önce onu mutlu etmek istedik. Arkasından kendi ideallerimizi gerçekleştirdik. Babamızı sevgiyle ikna ettik. Babam da bize mani olmadı. 'Bana göre yanlış ama madem ki siz yapıyorsanız ne âlâ,' dedi. En azından bize engel olmaması bir artıydı. Bunda da Aleviliğin önümüzü açan bir unsur olduğunu düşünüyorum.
- Son zamanlarda ciddi bir kamplaşma oldu, bundan rahatsız mısınız? - Tabii ki, bundan hepimizin rahatsız olması gerekiyor. Dersim için de hep aynı şeyi söylüyorum Terörle anılan il olduk bugüne kadar. Artık istiyoruz ki barışın olduğu, yatırımların olduğu, insanların üretim içerisinde oldukları barış içerisinde, huzur içerisinde yaşadıkları bir coğrafyayı oluşturalım. Türküyle, Kürdüyle, Lazıyla, Çerkeziyle Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olma paydası içinde, herkesin kendi etnik kültürünü yaşayabileceği barış ortamı içinde yaşayalım. Türk ya da Kürt olsun, ağlayan annelerin gözyaşlarının dinmesi gerektiğine inanıyorum.
- Geçen hafta KA.DER'le birlikte Tunceli'ye gittiniz. 20 senede ne değişmiş? - Dersim'den çok küçük yaşta, 13'ümde ayrıldım. 20 yıl sonra oraya döndüğümde şunu gördüm ki, Dersim'in üstüne tek bir tuğla dahi konulmamış. O kadar geri, o kadar yoksul, o kadar eski ve o kadar küçük ki. Çok canım acıdı. Günlük gazeteler bile Dersim'e öğleden sonra geliyor.