Güzel oyunun perdesi inerken...
Futbol sahnesinde bu akşam ışıklar sönüyor. İki farklı son herkesi mutlu edebilirdi ama bu oyun hayatın ta kendisi! Kazanmaya ve kaybetmeye hazır mıyız?
ANSIZIN AÇIKLANAMAZ BİR ŞEKİLDE
Bu ülkenin futbolunda çok uzun zamandır -ya da belki hep- şampiyonluklar yıllar sonra kazananın değil, kaybedenin ağzından anlatılır. Nasıl kazandığının bir zaman sonra pek de önemi yoktur. Kaybedenin hatıratı ağır basar. Verilmeyen penaltı, olmayan ofsayt... Bir kuşak sonra bir bakmışssın anlatılan maç, o maç olmaktan çıkmış. Kazananın hikayesi cazip değildir. Bu yüzden bizim memlekette şampiyon olunmaz. Şampiyon kendini de pek şampiyon hissetmez. Bizim memlekette şampiyonluklar kaybedilir. Belki de bu yüzden çok sevdik o Kadıköy hikayesini, Kaybedenler Kulübü'nü... Aslında hep kazanırken, kaybedermiş gibi yapanların öyküsüydü. İşimize geldi, işlerine geldiği gibi... Oysa ki başka türlü sevmek lazımdı bu oyunu. Evet adam bizim buralı değil ama vermiş işte tarifi!.. Belki de o yüzden tüm dünya kucaklamış onu. İngiliz yazar Nick Hornby, Arsenal taraftarı. Taraftarı olmasanız da Arsenal her kaybettiğinde "Nick abi şimdi ne üzülmüştür!" dedirtecek kadar da saf, naif... "Sonraları kadınlara nasıl âşık olduysam, futbola da öyle âşık oldum," diyordu Futbol Ateşi'nde... Yalan mı? Biz erkekler, önce bir meşin yuvarlağa âşık olmadık mı? Emeklemekten yürümeye geçtiğimiz o günlerde babalarımız ayaklarımızın dibine bir top yuvarlamadılar mı? Sağ ayakla mı vuruyor bu çocuk, sol ayakla mı?" testinden geçmedik mi? Amcalara, abilere, "Maradona olacak bu çocuk, sol ayağı Platini gibi," dedirtmedik mi? Sonra kaçımız ismini bir eski futbolcudan emanet almadı ki? Can'lar, Metin'ler, sonra Aykut'lar, Rıdvan'lar. Bugün Arda'lar, Gökhan'lar, yarın Necip'ler... Ne diyordu Hornby üstadımız, "Sonraları kadınlara nasıl âşık olduysam, futbola da öyle âşık oldum. Ansızın açıklanamaz bir şekilde, üzerinde kafa yormadan, getireceği acı ve kafa karışıklığını bir nebze bile düşünmeden..."
KAYBEDENİ DE ALKIŞLAYIN
Kazık kadar adamlar olduk, nereye doğru yazabildik ki aşkın tarifini, futbol tutkusunun deliliğini, saatlerce yağmur altında ıslanıp sırf bir 90 dakikayı izleyebilmek için ciğerlerimizi paraladığımızı, deplasman kovalayıp haftanın ilk günü okuldan, işten firar ettiğimizi... Aynı aşk gibi; bu oyunda da bir bir daha iki etmiyor diye değil mi? Aynı aşk gibi, Aragon'un 'Mutlu aşk yoktur'u kulağımızda çınlarken bile; bizim her seferinde âşık olduğumuz gibi... Yani siz şimdi hiç terk edilmediniz mi? Yani şimdi kimse size "Seni artık sevmiyorum," demedi mi? Hiç mi uzaklardan sevmediniz? Hiç mi kaybetmediniz? Hiç mi düşmediniz? Hiç mi yenilmediniz? "Olur mu yahu" diyorsanız, futbolun getireceği acılara da kucak açın o zaman. Hep kazanan tarafta olmayın ya da hep kazanan siz olmayın. "Futbol hayata benzer," deyin geçin... Bu akşam bir şampiyonu olacak bu ülkenin... Lig denen 34 haftalık maraton 18 takımın yarışıysa, kaybedeni bir değil, 17'dir.. Neye seviniyorsanız, 17 ile çarpın; neye üzülüyorsanız bu pazar akşamında 17'e bölün. Sevincinizi katlayın, acınızı hafifletin. Bir de unutmayın. Teri en iyi kurutan iki elin birbirine çarpmasıdır kim bilir? Kazananı da kaybedeni de alkışlayın. Topa ilk vurduğunuzda "Aferin benim oğluma," deyip sizi alkışlayan babanız gibi...
EN SON HABERLER
- 1 Ülkeler, TikTok’a karşı harekete geçti
- 2 Hep mutlu olmak zorunda değiliz
- 3 Sevgiliye ulaşmak için ses ve söze ihtiyaç var
- 4 Bu okullarda anne-baba adayları eğitiliyor
- 5 Boğaz’da kürek keyfi kabus olmasın
- 6 Aykırı bir ikon
- 7 Evde akıllı cihazlara yer açın güvenliği de ihmal etmeyin
- 8 Kuruluş Osman’ın Ulcay’ı Ümit Kantarcılar’dan samimi açıklamalar! “Dizi ve sinema sektöründeki başarımız tesadüf değil”
- 9 Dünya çatışıyor ABD kazanıyor
- 10 Türklerin Lahey’deki hayatı: Gurbet, gözyaşı ve umut