Ahh Gökşin!

"Hareket halinde olmak, zamanın içinde olmaktır, durmak ise zamanın dışında"... Gökşin'in durduğunu görmediğim için bu veda bana ağır geliyor. Eminim sadece ben değil, Gökşin'i tanıyan herkes şu birkaç gündür aynı şeyi düşünüyor. Hastalık lafından nefret eder, yakın gözlüğü kullanmayı bile sevmez, yaşını göstermediği için, henüz ehliyetini Paris polisine kaptırmadığına mutlu olup, "90'ıma kadar Mercedesimi kullanmaya devam edeceğim," der. Haber peşinde koşmayı hiç bırakmadı. 85'inde bile... Haber, onun için hayattı. Gökşin'i 22 yaşımda tanıdım. Babamın bana çizdiği yolda, istemediğim bir ekonomi mastırı yapmak için Fransa'ya gönderilmiştim. Arz-talep eğrileri, makromikro eknonomi arasında boğuşurken ve her geçen gün istemediğim bir geleceğe doğru ilerlerken, doğum günümde hayatımı değiştirecek olay gerçekleşti.. Doğum günümü kutladığım yerde, yan masada oturan bir gazeteci Türk olduğumu öğrenince "Benim de patronum Türk. Hatta biz ona 'Le Grand Turc' deriz," diyerek Gökşin Sipahioğlu'nu ve efsane haber ajansı SİPA Press'i anlatmaya başladı. O gece heyecandan uyuyamadım. Sabah uyanır uyanmaz Gökşin Sipahioğlu'na bir mektup yazdım. "Bütün isteğim, ekonomi eğitimine son vermek, bir an önce gazeteciliğe başlamak. Bu şansı bana verir misiniz?" Mektubuma üç gün sonra cevap geldi. Elimde babadan kalma eski bir (Topcon marka) fotoğraf makinesi, çektiğim fotoğraflar ve Aktüel dergisinde yayımlanmış birkaç yazımla karşısına dikildim. Çok uzun boyluydu, çok zarif elleri vardı. Loop'unu boynuna asmış, bir yandan Filistin'den gelen diaları inceliyor, bir yandan sekreteri Marie'yle şakalaşıyordu. Beni tam dinlemediğini düşünürken, daha yüksek sesle, hayatta tek yapmak istediğim işin gazetecilik olduğunu hızlı hızlı anlatmaya devam ettim. Durdu, gözlüklerini taktı, önce ayak bileklerime, sonra yüzüme baktı ve "Bizim farelerin (dönemin fotomuhabirlerine takılan isim) arasında hırpalanmamak için iyi beslenmen lazım!" dedi. O günden itibaren meslekle ilgili pek çok şeyi ondan öğrendim. Önce patronum, yıllar içinde sırdaşım oldu... Babacandı, iyi kalpliydi ama sözünü esirgemezdi. Sıradışı, komik ve inanılmaz zarifti. Meslekte ilk zamanlar Gökşin'e kendimi kanıtlamak için İsrail'den Kudüs'e, Beyrut'tan Golan tepelerine kadar haberden habere koştuğum günlerde, ölmek bile korkutucu gelmedi. Gökşin'in haber heyecanı tüm ekibe bu yoğunlukla geçmişti. O iyi, deli ve tehlikeliydi.... Müthiş bir haberci olduğu kadar müthiş bir patrondu. Sekreterinden en genç muhabirine, tanıyanından tanımayanına kadar herkes ona 'Gökşin' demek zorundaydı. Ahhh Gökşin... Babamı arayıp "Kızınız gazeteci olmak istiyor, bunu kabul edin," dediğin günün üzerinden 18 yıl geçti. Benim gibi pek çok insana yol açtın. Bizim bu meslekte yaşadıklarımız bazen seni de üzdü. İlk patronum sen olduğun için belki de, senden sonrakilere pek alışamadım. "Özgür ruh ol" nasihatların öylesine işlemiş ki içime, hiçbir yerle aidiyet duygusu kuramadım. "Her durumdan bir haz çıkar," nasihatına da pek uyamadım, ancak hayata dair merak ve tutkumun seninki gibi, ölünceye kadar devam etmesi, tek arzum. Bir ilkbahar günü seni tanıdım ve hayatım değişti... Ne garip ki, bir sonbahar günü sana 'Hoşçakal,' derken, yine hayatımın değiştiği bir dönemdeyim. Teşekkür ederim. Mutlu ve huzurlu uyu.